Fálkinn - 23.01.1963, Blaðsíða 13

efxiumótið
Andlit hans var ekki lengur sem höggvið í stein. Það vottaði
fyrir kímni í augum hans.
— Nei, ég veit það ekki, endurtók hún og lagði höndina
að brjósti sér. — En ég finn það, hérna inni.
Þá hló keisarinn hátt, hann tók hönd hennar og lyfti henni
að vörum sér.
— Litla Désirée! Ég hélt ég ætti aldrei eftir að hiæja
framar.
Síðan tók hann hönd hennar milli beggja sinna og sagði
lágt:
— Ég hélt ekki að það mundi nokkru sinni hafa nema
þýðingu fyrir mig, að Désirée Clary lýsti yfir tryggð og
trausti sínu við mig.
— Jæja, sagði Désirée og dró höndina að sér. — Ég er nú
bara ekki Désirée Clary lengur. Að ég skuli trúa á þig, ei
allt annar handleggur. En þú verður að reyna að breytast
til batnaðar ofurlítið. Heldur þú, að faðir minn hefði orðið
með auðugustu mönnum í Marseille, ef hann hefði verið hald-
inn slíku stórmennskubrjálæði og þú? Það ætti að nægja
syni þínum að erfa Frakkland. Það er ekki bráðnauðsynlegt
að hann erfi hálfan heiminn.
Napoleon gekk eitt skref áfram og virti hana fyrir sér.
— Yðar konunglega tign hefur bersýnilega bein í nefinu.
Sænska hirðin má vara sig, þegar það hentar þér að snúa
þangað aftur.
Síðan hló hann aftur og dró hana að sér.
■—- Pelsinn þinn angar svo dýrðlega, sagði hann.
Désirée stóð hreyfingarlaus í örmum keisarans og hlustaði
á rödd hans, sem hvíslaði í eyra henni:
— Ég er farinn að halda, að það sé komið að mér að
óska Bernadotte til hamingju. Ég hefði ekki átt að bregðast
kaupmannsdótturinni. Heilbrigð skynsemi ásamt gáfum og
kímni er ekki svo slæm blanda.
Síðan kyssti hann munn hennar. Og varir hans voru
undarlega mjúkar. Désirée hafði gleymt hversu mjúkar
þær gátu verið og mótmælti ofurlítið of seint. Og löðrung
urinn, sem hún rak keisaranum var ekki sérlega kröftugur.
— Ég sendí vagn hingað, sem getur flutt yðar konunglegu
tign heim, sagði Napoleon og sté á bak hesti sínum.
★
Enn einu sinni stóð Désirée í dyraskyggninu og beið eftir
manni. Enn einu sinni var París drungaleg og köld og þoka
yfir Signu.
Það heyrðist hófatak og að vörmu spori birtist hávaxin
kunnugleg vera ríðandi. Désirée hljóp í áttina til hans.
Hann var náfölur í andliti og djúpir baugar voru undir
augunum. Við munnvikin voru skarpir drættir, sem Désirée
hafði ekki áður séð. Karl Jóhann reyndi að standa hnar-
reistur meðan hinir sænsku fylgdarmenn hans voru nálægir.
Þegar þeir voru farnir lét hann sig falla niður í stól og
þrýsti konu sinni að sér.
— Ó, Désirée, sagði hann og þrýsti andliti sínu að háls
hennar. Hér í París æpa þeir á eftir mér: Föðurlandssvikari!
Ég hélt aldrei að það ætti fyrir mér að liggja að berjast
við mína eigin landsmenn, en það var nauðsynlegt að sigra
her Napoleons við Leipzig.
Désirée strauk yfir hár hans.
— Þú ert orðinn grár í vöngum, Jean-Baptiste, sagði hún.
— Hvítgrár. Var nauðsynlegt að vera alveg á móti þeim,
þótt þú gætir ekki verið með þeim?
Krónprinsinn útskýrði fyrir henni stöðu stjórnmálanna í
Evrópu, stöðu Svíþjóðar þarna í norðrinu með Rússa sem
nágranna í austri, um viðskiptasamninga við England og um
skyldur þær, sem einn konungur verður að rækja, — þar til
Désirée stundi þungan og hann veitti því eftirtekt að hún
var farin að gráta. Hún hafði ekki séð hann í þrjú ár og
fannst allt í einu eins og hann væri framandi maður. Hann
talaði aðeins um stríð og stjórnmál og gleymdi að segja
henni, að hann hefði þráð að hitta hana.
Désirée grét sig í svefn um nóttina og fannst hún vera
skelfing einmana í stóra rúminu, sem hún hafði sjálf búið
umhyggjusamlega. Sænski krónprinsinn gat ekki hvílzt um
nóttina á gamla franska heimilinu sínu. Hann varð að búa
í sænsku höfuðstöðvunum í Rue St. Honoré. Désirée grét
yfir tilveru sinni, sem var orðin svo öfugsnúin og erfið,
hversu heimurinn var orðinn stór og eiginmaður hennar
framandi, yfir því, að ástin skyldi ekki ríkja yfir stjórnmál-
unum. Og hann hafði ekki einu sinni spurt hana, hvenær
hún vildi koma aftur til Svíþjóðar ...
Veturinn leið og vorið kom og sumarið og haustið. Og
Désirée gat aldrei ákveðið að snúa aftur til vetrarlandsins.
Julia systir hennar var veik. Hún gat ekki yfirgefið hina
elskulegu systur sína. Auk þess átti hún eignir þarna sem
hún þurfti að gæta og ofan á allt þetta var hún sjálf ekki
vel heilsuhraust. En að sjálfsögðu mundi hún fara einhvern
tíma, — bara ekki einmitt núna.
Óvinir Frakklands sendu keisarann til Elbu og aftur varð
Bourbonahirð í París. Désirée ók í vagni með kórónu á til
þess að sækja heim hinn feita Lúðvík XVIII konung, sem
tók á móti henni af fyllstu kurteisi og sýndi engin merki ill-
girni. Það var á takmörkunum, að hann gæti kallað hana
,,kæru frænku“ eins og kóngafólkið gerði sín á milli, og
þess vegna ávarpaði hann hana ,,Chére Madame,,. Hann furð-
aði sig á því, að hún skyldi ekki eins og annað tigið fólk
Framhald á bls. 33.
FÁLKINN 13