Fálkinn - 23.01.1963, Blaðsíða 14

um sézt alveg nýlega og eins og það
væru skórnir, sem væru eina vandamál
okkar. Það munaði minnstu, að ég byrj-
aði að gráta.
— Þú ert rennblaut í fæturna, hélt
hann áfram. Ég stóð og hugsaði með
mér, að hann væri mjög fölur, en fólk
var það víst um þetta leyti árs.
— Vertu ekki svona kjánalegur,
muldraði ég og yppti öxlum. Hvað eftir
annað hafði ég hugsað til þessa fundar,
og ég hafði verið svo örugg um að geta
staðið mig. Hann myndi tala við mig
um það, sem einu sinni hafði verið, um
ást, um vonbrigði og um þrá, og ég
myndi svara honum stuttlega og eðli-
lega. Að hann byrjaði að tala um skóna
mína, olli þess vegna meiri óþægindum
en ég myndi nokkru sinni geta viður-
kennt fyrir sjálfri mér.
— Ertu svöng? Eða þyrst? Hvernig
hefur þú það? spurði hann, og ég hefði
getað svarað: „Ég er ástfangin í þér!“
Ef til vill hefði hann tekið því svari
álíka rólega og nú, þegar ég svaraði,
að ég hefði það ekki sem bezt — og að
það stafaði sennilega af flugferðinni.
— Það líður fljótt hjá, hughreysti
hann, eins og hann talaði við kveifar-
legt barn. — Við förum inn á barinn
þarna og fáum okkur eitthvað að
drekka^.
í reykjarsvælunni þar inni stóðu
nokkur lítil borð með stólum umhverfis.
Við fengum borð við vegginn, og hitinn
ornaði okkur brátt. Ótti minn hvarf eins
og hæg undiralda — ég var næstum
alveg róleg nú.
— Ég hélt satt að segja að þú værir
orðin eldri, sagði hann brosandi.
— Það höldum við víst yfirleitt um
fólk, sem við höfum ekki séð í mörg
ár, sagði ég, og bros hans hvarf.
— Hvernig gengur það hjá fjölskyldu
þinni? spurði ég til að beina athygli
hans að öðru.
— Ágætlega! Ég á sex ára dóttur og
fjögurra ára son, svaraði hann og starði
ofan í glasið sitt. Ég tók eftir að hann
var byrjaður að grána í vöngum,
og það komu tár í augu mín. Það var
gott, að hann leit ekki á mig einmitt
á því augnabliki.
— Og konan þín? spurði ég, án þess
að vita, hvað ég átti eiginlega við með
spurningunni.
— Jú, þakka þér fyrir, henni líður
líka vel, sagði hann. Skömmu síðar
leit hann upp og horfði á mig. Hann
virtist öðru vísi, og ég braut heilann
um, hvað hefði komið fyrir hann. —
Nú líður mér betur, sagði hann og
brosti vandræðalega.
— Betur?
— Já, ég held, að mér hafi brugðið
lítið eitt, þegar ég hitti þig. Þú leizt
nákvæmlega eins út og áður, og þegar
þú stóðst allt í einu þarna rétt fyrir
framan mig, mátti minnstu muna, að
ég gæfi þér ekki venjulegan kveðju-
koss. Það var gott, að þú byrjaðir að
tala um að þér liði ekki sem bezt, svo
að ég fékk tíma til að komast niður á
jörðina aftur.
Ég brosti, eins og hann hefði sagt
eitthvað merkilegt, en hugsaði með
sjálfri mér að það hefði verið hann, sem
byrjaði að tala um skóna mína.
— Og hvernig líður þér? sagði hann
eftir stundarþögn.
— Jú, þakka þér fyrir, við eigum
góða íbúð og fjögurra ára dóttur,
lítinn sumarbústað á Suðurlandi, góða
vini og ljósgráan bíl ....
— Það gleður mig að þú skulir hafa
það svona gott, sagði hann, og hann var
greinilega ánægður á svipinn, þegar
hann sagði það. — Ég hef oft brotið heil-
ann um, hvernig þér hefði farnazt. Þeg-
ar ég fór til að hitta þig í dag var ég
dálítið órólegur — ég vissi ekki, hvers
konar konu ég mundi hitta. En þú lítur
út fyrir að vera bæði glöð og hamingju-
söm.
— Já, ég er hamingjusöm nú, svaraði
ég, og auðvitað tók hann ekki eftir
áherzlunni, sem ég lagði á síðasta orðið.
— En þó að ég hefði ekki litið út fyrir
að vera svona hamingjusöm, hélt ég
áfram á báðum áttum, þó að ég hefði
sagt, að ég væri einmana og óham-
ingjusöm, hvað hefðir þú eiginlega get-
að gert við því?
Andartak hugleiddi ég, hvernig fim-
leikamanninum hlýtur að vera innan-
brjósts áður en hann reynir nýtt helj-
arstökk. Ég stirðnaði af hræðslu við
hugsunina eina saman.
— Nei, það er ljóst, sagði hann, þú
lifir þínu eigin lífi, og ég á ekki lengur
neinn hlut í því. En öðru hvoru hefur
það hvarflað að mér, að ég væri ábyrg-
ur fyrir því, hvernig tilvera þín æxlað-
ist, og nú — svona löngu seinna, þegar
ég veit að þér líður vel, get ég víst vel
skýrt frá því, að ég sá eftir öllu saman
— ég vildi fá þig aftur..
— Nei, sagði ég, — vildir — vildir
þú? ....
Og síðan sagði hann mér, hvernig
hann — þegar öllu var lokið okkar á
milli og hann sat uppi með aðra konu
— hafði allt í einu vaknað upp við
vondan draum og fundizt það allt vera
misskilningur.
— Og þegar mér varð það ljóst,
fannst mér ég elska þig meira en nokkru
sinni áður, hélt hann áfram angurværri
röddu. — Mér fannst þú vera sú eina
fyrir mig, og ég var ákveðinn í að skrifa
þér. En svo var það einhver, sem sagði
mér, að þú ætlaðir að gifta þig, og þá
skildi ég, að það var um seinan.
Hann yppti öxlum á sama hátt og
þegar maður kemur of seint í kaffi.
Skömmu síðar dró hann upp peninga-
seðil og lagði hann undir glasið sitt. Við
vorum komin á það stig, þar sem það
var ómögulegt að segja orð, sem olli
ekki sársauka, og ég byrjaði að leita
ákaft í töskunni minni að engu.
Við stóðum upp og gengum út af
barnum, án þess að líta hvort á annað.
Ljósið úr sýningargluggum verzlan-
anna skein þannig, að það var eins og
Framh. á bls. 30.
fXlkinn 15
Pii
ert
m
stolt
SIVIÁSAGA
EFTIR
AMINIA GRETA PERROLF
Það rigndi þegar ég kom til Kaup-
mannahafnar, svo að ég hefði auðvit-
að átt að taka leigubíl. Svörtu skómir
mínir voru vissulega ekki fyrir slíkt
veður, en samt lagði ég af stað gang-
andi eftir regnvotum götunum. Þegar
maður óttast stefnumót, tekur maður
ekki leigubíl. Af hreinni og skærri rag-
mennsku ímyndar maður sér, að löng
gönguferð muni draga úr óttanum, en
það stenzt ekki.
Ég hefði auðvitað getað hætt við að
koma og láta hann halda, hvað sem
hann vildi — að ég hefði ekki ratað, til
dæmis, það er mjög eðlilegt í ókunnri
stórborg — eða að ég hefði blátt áfram
hætt við stefnumótið.
Það eru níu ár síðan, hugsaði ég.
Níu ár — fjórðungurinn af ævi minni
— eru liðin síðan við skildum.
— Nei, það var ánægjulegt, hafði
hann sagt, þegar ég hringdi til hans
14 FÁLKINN
frá flugvellinum, en það hafði hvorki
verið gleði né nein sérstök undrun í
rödd hans. Karlmenn verða að gæta
virðingar sinnar, og það hlýtur að vera
allerfitt fyrir þá. Ef hann hefði ekki
gætt virðingar sinnar, stolts síns, í það
sinn fyrir níu árum síðan........ En
hvaða máli skipti það nú? Það var ei-
lífð síðan.
Að missa mann er aldrei meira en svo,
að maður getur hlegið að því — níu
árum seinna. Og ég skal víst muna að
hlæja, hugsaði ég, um leið og ég beygði
fyrir síðasta götuhornið. Snjórinn beit
í andlit mér, og ég hóstaði og bretti
kápukraganum upp fyrir eyru. Er ég
stytti mér leið yfir Amagertorg, sló
kirkjuklukkan þrjú högg — ég var
feginn að það var desembermánuður og
þegar byrjað að skyggja dálítið. Sterk
birtan frá búðargluggunum og götuljós-
unum hafði uppörvandi áhrif á mig og
óttinn vék aðeins til hliðar.
— Það verður skemmtilegt að hittast
aftur, hafði hann sagt í símanum.
— Já, ég get aðeins staðið við í þessar
klukkustundir, þangað til flugvélin fer
aftur til Osló, svaraði ég, og ég var viss
um, að mér tókst að láta röddina virð-
ast eðlilega.
Síðan ákváðum við stund og stað.
Hann spurði, hvort ég væri gift, og ég
svaraði að það væri ég. Síðan sagði
hann eitthvað, en ég heyrði ekki, hvað
það var, því að einhver tók í hurðina á
símaklefanum.
— Það getum við talað um, þegar við
hittumst, sagði ég stuttlega, því að ég
vonaði að hin ákafa óþægindakennd
yrði þá liðin hjá. En það gerði ég ekki,
og það var að sumu leyti þess vegna,
sem ég hafði ekki tekið leigubíl. Ég gekk
og mér var kalt á fótunum og dauðsá
eftir að hafa tekið til þessa bragðs.
Hvað hafði ég hér að gera og hvers
vegna? Hvað vildi ég eiginlega þessum
manni, sem hafði svikið mig fyrir níu
árum vegna annarrar konu? Slíkt hend-
ir alltaf fyrr eða síðar í lífi konu, og þá
verður að reyna að gleyma því, en gæta
sín vel á að rifja það ekki upp.
Ég tók ekki eftir honum, fyrr en ég
stóð beint fyrir framan hann.
-—• Nína! hrópaði hann og tók um
herðar mér, og ég hugsaði: Nú kyssir
hann mig. Ég skil ekki, hvernig mér
datt svo heimskulegt í hug, en það var
víst af því að hann var svo líkur sjálf-
um sér, eins og þegar við vorum sam-
an. Auðvitað kyssti hann mig ekki, en
hann hélt mér frá sér og horfði rann-
sakandi á mig. Allt virtist vera svo
óraunverulegt, og mig langaði mest til
að hlaupa leiðar minnar.
— Skórnir þínir eru of þunnir í þessu
hryssingsveðri, sagði hann. — Þú getur
ekki gengið um á þennan hátt. Hefur
þú ekki neina aðra skó með þér?
Hann talaði við mig eins og við hefð-