Fálkinn - 23.01.1963, Blaðsíða 28

Framh. af bls. 24.
Áður en hún hverfur út í myrkrið,
lítur hún til hans yfir öxl sér. — Ef
þeir komast á slóð þína, svo þú neyðist
til að hverfa héðan úr kofanum, þá
leitaðu niður til mylnunnar, Marteinn.
Ég skal finna þér felustað þar, ef nauð-
syn krefur.
— Þess gerist ekki þörf, svarar hann
um leið og hann lokar hana úti í óveðr-
inu. Hann virðist nú alveg rólegur.
En það er ömurleg, næstum ískyggileg
ró.
Hvinur sagarinnar vekur Frans Ekt-
ern malara af værum blundi. Hann
sprettur upp, lítur í kringum sig og
hallar sér því næst út af aftur með
værðarsvip. Það er furðulegur friður í
sál hans, þessa morgunstund. Allt er í
bezta lagi. Veðlánavandamálinu er lok-
ið. Eftir tvo eða þrjá daga verða láns-
skjölin komin í hendur honum. Árum
saman hefur honum ekki veitst svo un-
aðsleg ró. Hann liggur dreymandi og
beinir opnum augum til lofts.
En þessi kyrrð varir ekki lengi. Úti
fyrir upphefur sig digurbarkaleg kok-
rödd. Hún ryður úr sér skömmum og
hækkar sig unz hún er orðin að mjó-
róma skræk. Malarinn kannast svo sem
fullvel við þessa raust. Það er málrómur
gamla Glomps!
Frans Ektern kemst þegar í vont skap.
Hann hraðar sér í fötin og hleypur nið-
ur. Snarast léttfættur yfir húsgarðinn
og gengur inn um dyr sögunarsalarins.
Þar stendur Glomp gleiðfættur og
baðar út öllum öngum. Hann snýr baki
við dyrum og sólskinið glampar á gljá-
andi skallanum og fitukeppunum neðan
við hnakkann. Glomp beinir orðum
sínum til Marteins, er stendur með
krosslagða hendur á brjósti og horfist
rólegur í augu við hann.
Svo rammt er tekið að kveða að, hér
í þessu holuræksni, öskrar Glomp, —
að framandi flökkuhundur leyfir sér að
fleygja Páli mínum á dyr! Hver haldið
þér eiginlega að þér séuð? Það er eins
og þér vitið ekki, að í raun réttri á ég
alla þessa sögunarmylnu! Það er ann-
ars svei mér tími til þess kominn, að
hér fari hreinsun fram!
Marteinn þegar. Verkamennirnir
glotta. Þeir sjá það, sem Glomp sér ekki:
Ektern malara, hávaxinn og herðabreið-
an, er stendur í dyrunum fyrir aftan
hann.
— Og ég skal sýna ykkur það! grenj-
ar Glomp. — Ég rek ykkur héðan! Ég
segi ykkur upp! Ég vil ekki hundsnýta
einn einasta ykkar. Hann skekur ak-
feitan hnefann framan í Martein. —
Og allra sízt yður! Undir eins í dag! Út
með yður! Hann kemst ekki lengra.
— Rétt hjá þér, Glomp! Það er að-
eins eitt, sem gildir: Út með þig! Þetta
er sagt með hvassri röddu að baki hon-
um. Glomp snarsnýst á hæli og horfir
skelkaður beint framan í Frans Ektern.
Það er hættulegur glampi í augum
mylnueigandans.
Glomp berst við að koma upp ein-
hverju orði. En malarinn heldur áfram:
— Út með þig .... já! það ert þú, sem
ég er að tala við, Glomp.
— En.......
Malarinn sleppir hurðinni og bendir
útí dyr: — Út með þig! Að mínútu lið-
inni ert þú kominn brott af bænum, skil-
urðu það?
Glomp froðufellir af bræði og von-
brigðum. — Svo þetta eru þakkirnar,
rymur hann hásri röddu, — sem maður
fær fyrir að hafa dregið þig upp úr
svaðinu hvað eftir annað! Fyrir að....
— Út með þig! segir malarinn enn á
ný. ítöddin er svo hvöss, að allar at-
hugasemdir eru þýðingarlausar.
Glomp kastar hnakka og röltir út.
Hann gengur að vagni sínum, ögrandi
seinagangi, opnar hurðina og býst til að
stíga inn. En áður verður hann þó að
gefa bræði sinni útrás. Hann snýr sér
við og öskrar svo hátt, að heyrast má
langt út á veg: — Ég kem aftur, malari!
En þá verður þú hættur að vera eig-
andi sögunarmylnunnar! Ég fer undir
eins í dag til lögfræðings míns og læt
segja veðdeildarlánunum upp!
Frans Ektern er óbifanlega rólegur.
Ánægjubros leikur um varir hans. —
Þú ætlar að segja upp veðlánunum,
Glomp? Það ómak getur þú sparað þér.
Þegar þú kemur heim, geri ég ráð fyrir
að bréfið frá lögfræðingi mínum liggi
þar fyrir. Ég er búinn að segja þeim
upp!
Glomp grípur andann á lofti. Honum
hnykkir við hina furðulegu rósemi
malarans. Skyldi þessi fylliraftur virki-
lega hafa komizt að samningi við ann-
an lánardrottin? Bræði hans verður
að vonbrigðum. Ef svo er komið málum,
hafa glæsilegustu fyrirætlanir hans
runnið út í sandinn! Þá hefur net það,
er hann hefur árum saman ofið af mik-
illi list, tætzt sundur í einu vetfangi.
— Og þetta með trúlofunina ....
það verður ekkert af henni! æpir hann
að lokum. — Páll er búinn að segja
henni upp. Hann........
— .... hefði nú ekki fengið Krist-
ínu hvort sem var! grípur malarinn
framí fyrir honum. — Þú heldur þó
ekki í alvöru, að mér hefði komið til
hugar að gefa dóttur mína annari eins
landeyðu......?
— Landeyðu! Landeyðu! gjammar
Glomp upp eftir honum: — Hver er
það, sem er landeyða? Kristín þín er
nú svo sem ekki neitt afbrigði. Þú ættir
bara að spyrja eftir því hjá Krummaker,
hvað um hana er rætt! Hann glottir
illgirnislega. — Já, það er hitt og þetta
sagt um hana og Martein Brunner. Ja,
svei, það er þá tengdasonur, sem þú
færð, malari!
Malarinn eldroðnar og svipur hans
verður myrkur. Hann hraðar sér yfir
til gripahúsanna, þar sem varðhundur-
inn hleypur á móti honum og dillar
rófunni. Hann klappar hundinum á koll-
inn og leysir af honum hlekkjafestina.
Síðan bendir hann þegjandi á timbur-
kaupmanninn, er stendur þarna gleiður
og kemur ekki fyllilega fyrir sig, hvern-
ig hann á að skilja þessa athöfn.
28 FÁLKINN