Fálkinn - 23.01.1963, Blaðsíða 29

Hundurinn urrar, opnar grimmilegt
ginið og ætlar að ráðast á Glomp. En
kaupmaður snarast inn í vagninn af því-
líkri fimi, að dæmi til annars eins hafa
ekki sézt hjá honum síðastliðin þrjú ár,
og skellir hurðinni á eftir sér. Hundur-
inn stekkur á bílinn, urrandi og gelt-
andi, klórar í lakkið og fitjar upp á
trýnið inn um gluggarúðurnar. Verka-
mennirnir þyrpast út í garðinn, og senda
Glomp hávær hlátrasköll og háðsyrði,
er hann hraðar sér út á veginn sem
mest hann má, og heldur brott.
Gamli Glomp ekur sem leið liggur
til þorpsins og nemur staðar fyrir utan
veitingastofu Krummakers. Nú er hon-
um ekki vanþörf á að fá sér í staupinu.
Hann fær ekki ennþá skilið til fulls það,
sem fyrir hann hefur komið. Hann, sem
er höfðingi yfir Spessart, höfuðlánar-
drottinn malarans .... hann hefur ver-
ið rekinn frá Mylnubæ með blóðhundi!
Það er mikið um að vera í veitinga-
stofunni. Leitin að Goritsky stendur
fyrir dyrum. Tylft manna er þegar mætt
á staðnum, ungir menn og skógarhöggv-
arar. Þeir standa hér og þar í smáhóp-
um, hressa sig á ölglasi og bíða eftir
Barða lögregluþjóni. Flestir hafa með
sér barefli, einn hefur náð sér í öxi, og
tveir unglingar sýna hvor öðrum skáta-
hnífa sína.
Loksins kemur Barði. Hann breiðir
landabréf mikið út á borðið og tekur
að skipta leitarsvæðinu niður í reiti.
Menn þyrpast um hann og horfa for-
vitnisaugum á þenna hrærigraut af lín-
um, merkjum og litum. Svo skipar hann
mönnum niður:
— Þið tveir takið að ykkur Nestel-
skóginn og þið tveir hinir skóginn við
Saufang. Þið tveir lágskóginn við Pal-
feld og þið tveir hinir svæðið þaðan og
yfir til Heimeikendals!
Skyndilega gellur við bílhorn úti á
veginum og truflar hann.
— Nei, þarna má nú sjá fínan vagn,
kallar einn hinna ungu manna.
Úti fyrir kránni stendur silfurgrár
sportbíll . ... á miðjum veginum. Ung-
ur maður stekkur út úr honum. Hann
er klæddur í gula peysu, brúnar stutt
buxur og mislita sportsokka. Þykkt,
brúnleitt hár hans stendur út í allar
áttir í mesta hirðuleysi og blístrar glað-
lega um leið og hann gengur inní stof-
una. Menn stara á hann líkt og anda frá
öðrum heimi. Hann litast um, brosandi
og ófeiminn, gengur síðan að afgreiðslu-
borðinu.
Barði kallar til hans: — Heyrið mig,
ungi maður, ætlið þér að láta bifreið
yðar standa úti á miðjum vegi?
Piltur lítur frjálslega til lögreglu-
þjónsins og svarar: — Hamingjan góða,
takið nú ekki hart á þessu! Hér er eng-
in umferð hvort sem er. Því næst snýr
hann sér til gestgjafans.
— Ég ætlaði bara að spyrja, hvernig
ég ætti að komast heim til föður míns.
Krummaker gapir af undrun. —
Heim til föður yðar?
Framh. í næsta blaði.
TÍMINN SKER ÚR UM ÞAD
eitt orð við söðlasmið
Að áliðnum degi leggjum við leið
okkar um Óðinsgötu, að húsinu núm-
er 17, og hittum að máli Gunnar
Þorgeirsson, þar sem hann stundar
iðn sína, söðlasmíðina.
Hann segir okkur, að hann sé ætt-
aður af Barðaströndinni, sé fæddur
árið 1896 og hafi stundað þessa iðn
síðan 1920.
— Ég hafði áður lært skósmíði, en
var í eðli mínu latur og langaði til
að eiga heima í sveitinni, segir
hann. En það var ekki nóg fyrir mig
að gera í sveitinni við skósmíðina
svo ég fór yfir í söðlasmíðina. Fyrst
lærði ég hjá Sigurði Jóhannssyni að
Þverfelli í Saurbæ, en seinna fór ég
suður. Hér lærði ég hjá Þorkeli Ólafs-
syni, sem margir Reykvíkingar kann-
ast við. Hann á heima á Vesturgöt-
unni, númer 29, held ég mér sé óhætt
að segja. Hann er góður leðurvinnu-
maður, einn sá bezti, að mínum dómi.
— Og svo fórstu í sveitina aftur?
— Já, ég fór í sveitina aftur, en
suður lá nú leiðin samt, og hér er
ég. Þetta er vélvæðingunni að kenna.
Hún hefur fælt fólkið úr sveitunum.
Það var orðið lítið að gera fyrir söðla-
smið, svo ekki var annað að gera en
fara suður.
— Og hvernig er afkoman?
— Hún er svona sæmileg. Annars
hefur allt hækkað óskaplega varð-
andi þetta sem annað. Verð á sumu
hefur hundraðfaldast. Ég man t. d.
að hnakkvirki kostaði 7 til 8 krón-
ur, en nú kostar það 860.
— Er efnið orðið dýrt?
— Já, það er orðið ákaflega dýrt.
— Notar þú innlent eða útlent
leður?
— Það er nú hvort tveggja.
— Er stéttarfélag hjá ykkur í iðn-
inni?
— Nei, svo er nú ekki. Það hef-
ur aldrei náðst samstaða, held ég.
—- Veiztu til að það sé nemi í söðla-
smíðinni?
— Ég held mér sé alveg óhætt að
segja, að svo er ekki. Það er ekki
hægt að hafa lærling, því það kost-
ar svo mikið. Hér er ekki hægt að
nota vélar, og þess vegna verður það
ókleift. Það má segja, að í þessari
iðn séu 17. og 18. aldar vinnubrögð.
— Leggst þá þessi iðngrein niður?
— Það skal ég ekkert segja um.
Ég er ekki maður til að sjá í eyð-
urnar. Tíminn einn sker úr um það.
— Veiztu, hvað margir menn eru
starfandi við söðlasmíði?
— Ég er nú aðallega einn sem
smíða hnakka, en nokkir eru með
réttindi, en þeir eru flestir í annarri
leðurvinnu.
— Nú hefur áhugi fyrir hestum
aukizt, er þá ekki meira að gera en
var fyrir nokkrum árum?
Framh. á bls. 32.
FALKINN
29