Fálkinn - 23.01.1963, Blaðsíða 30

llliiíur án heitisi
Framh. af bls. 19.
ið uppréttur heila flösku þá var það
Popo!“
Popo var ekki samur maður, þegar
hann kom aftur til okkar. Hann urraði
við mér, þegar ég reyndi að tala við
hann, og hann fleygði Hat og öllum
hinum út, er þeir komu á verkstæðið
með flösku af rommi.
„Bölvað kvenfólkið hefur gert hann
vitlausan,“ sagði Hat.
Hann lagði rafleiðslu út í verkstæð-
ið og vann langt fram á kvöld. Stórir
lokaðir flutningabílar stönzuðu fyrir
utan heimili hans og annað hvort komu
þeir með eða sóttu mikið af varningi.
Svo byrjaði Popo dag nokkum að mála
húsið sitt. Hann málaði það Ijósgrænt
og þakið eldrautt. „Nú er hann þó orð-
inn rækilega geggjaður,“ sagði Hat.
16 mm fimuleiga
Kvikmyndavélaviðgerðir
Skuggamyndavélar
Flestar gerðir sýningarlampa
Ódýr sýningartjöld
Filmulím og fl.
Lj ósmyndavörur
Filmur
Framköllun og kópering
Ferðatæki (Transistor)
FILM0R OG VÉLAR
Freyjugötu 15
Sími 20235
Blaðið DAGUR
er víðlesnasta blað, sem
gefið er út utan Reykja-
víkur.
BLAÐIÐ DAGUR,
Akureyri.
Áskriftasími 116 7
Og bætti við: „Það er næstum eins
og hann hefði í huga að kvænast aftur.“
Og Hat var alls ekki langt frá því
að hitta naglann á höfuðið. Því að um
það bil tveimur vikum seinna kom Popo
heim með kvenmann. Það var konan
hans. Frænka mín.
„Þarna sjáið þið, hvernig kvenfólk
er,“ sagði Hat bitur. „Og hverju þær
hafa mætur á. Ekki manni sjálfum.
En nýmáluðu húsi og húsgögmxm. Ég
þori að sveia mér upp á, að hefði
ómennið í Arima átt nýtt hús og ný
húsgögn, mundi hún aldrei hafa komið
heim til Popo.“
En ég gat ekki séð, að það væri
svona slæmt. Ég var þvert á móti glað-
ur yfir, að hún var komin aftur. Það
var yndislegt að sjá Popo standa aftur
úti á gangstéttinni með rommglasið
sitt á morgnana og dýfa fingri í romm-
ið og veifa til kunningja sinna. Og það
var yndislegt að geta aftur spurt:
„Hvað eruð þér að smíða, hr. Popo?“
og heyra gamla svarið: „Hvað ég er að
smíða strákur? Ja, það er stóra spurn-
ingin. Ég er nefnilega að smíða nafn-
lausa hlutinn."
Popo féll fljótt í sama farið og notaði
allan tíma sinn til að smíða nafnlausa
hlutinn. Hann var hættur að vinna og
konan hans fékk aftur sína gömlu
stöðu hjá sama fólkinu, sem bjó í nám-
unda við skólann.
Fólkið í götunni var í þann veginn
að reiðast Popo. Það hafði veður af því,
að það hafði látið í ljós meðaumkun
sína að þarflausu. Og Hat sagði aftur:
„Þessi bölvaður Popo er alltof sjálf-
birgingslegur.
En nú var Popo kærulaus.
Hvað eftir annað sagði hann v-ið mig:
„Farðu heim, drengurinn minn, og
óskaðu þess að þú megir verða eins
hamingjusamur og ég er núna.“
Það sem skeði því næst, bar svo brátt
að höndum, að við vissum alls ekki,
að það hefði skeð. Hat hafði ekki einu
sinni heyrt neitt um það, fyrr en hann
las það í dagblaðinu. Hann las nefni-
lega alltaf dagblöð. Hann las þau frá
því um tíu leytið á morgnana til
klukkan langt gengin sex á kvöldin.
„Hver fjandinn er þetta, sem ég sé
hér?“ hrópaði Hat allt í einu og sýndi
okkur fyrirsögnina: CALYPSO SMIÐ-
UR HANDTEKINN!
Þetta var ótrúleg saga. Popo hafði
stolið öllu mögulegu, þar sem hann
hafði getað komið því við. Öll nýju
húsgögnin, eins og Hat kallaði þau,
hafði Popo alls ekki smíðað sjálfur.
Hann hafði einfaldlega stolið þeim og
lagað þau dálítið til. En hann hafði
stolið svo miklu, að hann hafði neyðzt
til að selja þá hluti, sem hann hafði
ekki rúm fyrir. Þess vegna hafði kom-
izt upp um hann. Og við skildum nú,
hvers vegna svo margir flutningabílar
höfðu stansað fyrir utan hjá honum.
Jafnvel málningunni og burstunum
hafði hann stolið.
Hat lét í ljós það, sem við hugsuðum
allir, þegar hann sagði: „Þessi maður
er raunar heimskari en menn hafa
leyfi til að vera. Hvers vegna átti hann
líka að selja það, sem hann hafði stol-
ið?“
Við féllumst á, að það hefði verið
heimskulegt af Popo. En innst inni
renndi okkur grun í, að Popo væri
reglulegt karlmenni — ef til vill reynd-
ar meiri maður en nokkur annar í
götunni.
Og hvað fannst frænku minni?
„Hvað fær hann langan tíma?“ sagði
Hat. „Eitt ár? Þegar dregnir eru frá
þrír mánuðir fyrir góða hegðun, verða
það níu mánuðir alls. Ég gef henni
þrjá mánuði, þá verður engin Emelda
lengur hér í Miguel Street, þið getið
vel borið mig fyrir því!“
En Emelda yfirgaf aldrei Miguel
Street. Hún hélt ekki einungis stöðu
sinni sem eldabuska, heldur byrjaði
líka að þvo og pressa fyrir fólk. Engum
í götunni fannst það vera vansæmandi
fyrir Popo eða nágranna hans, að hann
væri kominn í fangelsi; það gat svo
sem komið fyrir hvern sem var. En
okkur þótti leitt, að Emelda skyldi vera
alein í svo langan tíma.
Hann kom aftur sem hetja. Enginn
í götunni — hvorki Hat né Bogart —
jafnaðist nú á við hann.
En gagnvart mér hafði hann breytzt.
Og breytingin olli mér leiðindum. Því
að Popo var byrjaður að vinna. Hann
smíðaði ruggustóla, borð og skápa fyrir
ókunnugt fólk.
Og þegar ég spurði hann: „Hr. Popo,
hvenær byrjið þér aftur að smíða nafn-
lausa hlutinn?“ glápti hann geðvonzku-
lega á mig.
„Þú ert í þann veginn að verða of
leiðinlegur," sagði hann. „Burt með
þig — áður en ég gef þér einn utan-
undir.“
I*ii erí of stolt
Framhald af bls. 15.
nístandi sársauki. í leikfangaverzlun
voru nokkrar fallegar brúður til sýnis,
og við stönzuðum fyrir framan glugg-
ann.
— Þú varst of stoltur, sagði ég.
— Já, svaraði hann, — nú, svona
löngu seinna, get ég vel viðurkennt, að
ég var stoltur. Það var heimskulegt,
barnalegt stolt......
— En þú ert þó allténd kvæntur henni
eftir sem áður, sagði ég, um leið og við
héldum áfram eftir götunni.
— Já, sagði hann, við erum eftir sem
áður gift og okkur líður ágætlega sam-
an. Maður á ekki að gera of miklar kröf-
ur til tilverunnar. Og við eigum falleg,
hraust böm. Litla stúlkan þín — hvað
sagðirðu að hún væri gömul?
— Já, hún — er fjögurra ára.
Hann nam staðar og leit á mig, og ég
hugsaði, að það hlyti að vera vínið, sem
hitaði mér í kinnum. Fólk strunzaði
fram hjá okkur í báðar áttir, og hár
hans var vott af regni.
— Börn eru yndisleg, sagði hann, en
38 FÁLKINN