Fálkinn - 23.01.1963, Blaðsíða 35

□TTD □□ HRINGUR RDBERTS LAVARÐAR
Ottó gerði sér nú grein fyrir því, að Herbert lávarður hélt, að
hér væri kominn maðurinn, sem hefði komið Róbert lávarði
fyrir kattarnef, maðurinn, sem stjórnað hefði Millu gömlu og
hennar trantaralýð. „Ég hef búizt við þér,“ hélt Herbert áfram.
Hermennirnir mynduðu nú þéttan hring umhverfis þá. „Og ég
hafði undirbúið verðugar móttökur." Ottó hafði haft rétt fyrir
sér. Þetta var þá gildra. Hann þreifaði á jakkanum til þess
að athuga, hvort hringurinn væri þar. Hann hugsaði um leiðir
til þess að komast hjá því að afhenda fjandmanni sínum hring-
inn. „Og nú,“ sagði Herbert og rétti út lófann. „Réttu mér
hringinn strax.“ En jafnvel þótt Ottó hefði viljað verða við
óskum hans, var það ómögulegt. Hringurinn hafði horfið á
dularfullan hátt. Ottó horfði á hönd sína .... en hann hafði
falið hann í jakkanum sínum ....
Hringurinn var horfinn. Undrun Ottós var jafnmikil og von-
brigði Herberts. „Hvar er hann?“ öskraði Herbert. „Ætli ein-
hver af leiguþýjum yðar hafi ekki stolið honum?' svaraði Ottó
hæðnislega. „Það skiptir þig engu. Þú veizt þegar of mikið,“
sagði Herbert og veifaði hermönnunum. „Setjið hann inn."
Nokkru síðar var Ottó leiddur niður í eina af dýflissum kast-
alans. Aðstaða hans var ekki öfundsverð. Hugsanir hans sner-
ust um það, hvað orðið hefði af hringnum. Hafði hann týnt
honum eða hafði honum verið stolið? .......... En Danni hefði
getað svarað þessari spurningu, því að nú sat hann úti í skógi
og velti hringnum í lófa sér.
„Það var ekki svo vitlaust af mér að taka hringinn í veð,“ taut-
aði hann við sjálfan sig. „Þeir hafa Ottó lávarð á valdi sínu,
en ég hef hringinn. Þá get ég að minnsta kosti skipt við þá.
En hvernig á ég að fara að því án þess að eiga á hættu að
verða tekinn sjálfur." Það er víst bezt að gleyma verðlaun-
unum, hugsaði hann. Hann varð að kaupa Ottó frelsi með
hringnum og þá varð að hafa það, þótt hringurinn kæmist
ekki í réttar hendur. „Og hver verður að koma þessu í kring?"
muldraði hann enn við sjálfan sig. „Danni, auðvitað." Skyndi-
lega var gripið framí fyrir honum: „Þetta er fallegur hring-
ur.“ Hann leit við, og var þegar viðbúinn að berjast. En honum
létti, þegar hann sá, að þetta var aðeins förumunkur.
FÁLKEnIN 35