Fálkinn - 13.02.1963, Blaðsíða 9

uðu virkishliðum okkar og einstaka
þeirra voru þegar komnir inn fyrir
mörkin.
Orustan sem á eftir fór var einhver
hin hatrammasta, sem ég lifði í stríð-
inu. Oft vorum við svo nærri hvor öðr-
um, að við gátum auðveldlega lesið
númerin á skriðdrekum þeirra og greint
andlitsdrætti einstakra hermanna. Með-
an á þessu stóð hljóp ég til eins af mín-
um mönnum, sem stóð í skjóli við hús-
vegg sveipaður laki sínu og hafði auga
með sex Þjóðverjum sem nálguðust að
aftan.
—- Hvernig í ósköpunum hafa þeir
komizt inn fyrir keðju okkar, spurði ég.
— Hef ekki hugmynd um það, svar-
aði hann. — En hvað sem því líður
verður erfitt fyrir þá að komast út aftur.
Og það reyndist rétt.
Dulbúningur okkar gafst vel í hví-
vetna og varð okkur til bjargar. Skyndi-
lega, eins og merki væri gefið, var or-
ustunni lokið. Óhugnanleg kyrrð féll
yfir vígvöllinn. Hið eina sem rauf hana
var snarkið í logandi skriðdrekunum.
Við höfðum tekið hálft hundrað fanga
og valdið óvinum okkar hinu mesta
tjóni. Okkar eigið tap var mjög óveru-
legt.
Nokkrum dögum síðar vorum við
kalláðir til annars umráðasvæðis, og
lökin tókum við með okkur. Smátt og
smátt voru þau rifin niður í tætlur og
fleygt. Og ekki leið á löngu þar til saga
þeirra var með öllu fallin í gleymsk-
unnar dá. Tæpu hálfu ári síðar var
stríðinu lokið og ég snéri heim til Amer-
íku. ....
ÉG HEFÐI EKKI trúað því, að ég
mundi nokkru sinni rekast á nafnið
Hemroulle aftur. En haustið 1947 sá ég í
blaði nokkru í Boston grein eftir blaða-
mann, sem heimsótti alla hina mismun-
andi staði, þar sem orustur voru háðar
í stríðinu. Hann hafði verið við Basto-
gne og einnig í Hemroulle. Ibúarnir
sögðu honum, að þeir hefðu sloppið til-
tölulega vel við hörmungar stríðsins.
Og síðan bættu þeir við brosandi:
— Bara ef ameríski ofurstinn, sem
fékk lánuð Jökin okkar, mundi skila
þeim aftur, eins og hann lofaði okkur.
Ég skrifaði blaðinu og viðurkenndi, að
ég væri sökudólgurinn. Og þetta bréf
mitt hafði gífurleg áhrif á lesendur
blaðsins. Pakkar með lökum bárust
blaðinu víða að. Með einu þeirra fylgdi
bréf þar sem stóð, að ef mér tækist með
einhverju móti að efna loforð mitt, þá
gæti meðfylgjandi lak ef til vill stuðlað
að því.
Sagan barst frá einu blaðinu til ann-
ars og pakkarnir héldu áfram að
streyma. Sumum þeirra fylgdu meira
að segja allverulegar peningaupphæð-
ir. Einnig lögðu sumir af fyrrverandi
hermönnum mínum sitt af mörkum, —
mennirnir, sem hinn örlagaríka dag
höfðu barizt í snjónum umhverfis
Hemroulle, og máttu ef til vill þakka
íbúum þorpsins það, að þeir voru enn
í tölu lifenda. í heimabæ mínum, Win-
ehester í Massachusetts, tók fólk að
víkja sér að mér á götu og spyrja mig,
hvernig það gæti bezt hjálpað mér í
þessu máli.
Ég hugsaði mikið um þetta allt saman.
Enda þótt hér væri engan veginn um
neinn stórvægilegan heimsviðburð að
Framh. á bls. 38.
JOHN
HANLON
FÁLKINN
í