Fálkinn - 13.02.1963, Blaðsíða 28

RAUÐA FliSTIA
Framh. af bls. 24.
Og Barði lyftir að honum fingri í
síðasta sinn. — Sem sagt, ég gef yður
þriggja daga frest, síðan læt ég höggið
ríða!
Kristínu léttir mjög, er hún sér
föður sinn koma heim frá knæpunni,
þegar líða tekur á kvöldið, í fylgd
með Marteini. Faðir hennar fer rak-
leitt upp í herbergi sitt og háttar, en
Kristín hittir Martein niðri í eldhús-
inu. Hún er óumræðilega glöð. Gamli
maðurinn var næstum ódrukkinn
þegar hann fór í rúmið, og enn er alls
ekki óhugsandi að hann gæti skynsem-
innar og láti það vera að ljúka við
bréfið til lögfræðingsins í Köln.
— Ekki veit ég hvernig ég get þakk-
að þér eins og vert væri, Marteinn,
segir Kristín og réttir honum höndina.
En hann tekur ekki í hana. Situr bara
við borðið og starir fram undan sér í
þungum hugsunum.
— Marteinn, hvíslar hún aftur. —
Hvað hefur komið fyrir?
Marteinn dregur andann djúpt og
segir henni hvernig þeim lenti saman
við Barða. — Það eru þessi skilríki,
segir hann. — Barði gaf mér þriggja
daga frest. Ef ég hef ekki lagt skil-
ríkin fram á skrifistofu bæjarstjóra
innan þess tíma, ætlar hann að taka
mig fastan.
Kristín fölnar, en fyllist von bráðar
nýrri orku og áhuga. — Marteinn, seg-
ir hún biðjandi. — Það er kominn
tími til þess, að þú vitjir læknis. Ef
læknirinn lýsir þig heilbrigðan, fara
yfirvöldin varla að senda þig aftur til
Gundelsberg. Að minnsta kosti ....
og það er eina ráðið .... að fá ein-
hvern lækni til að hjálpa okkur.
Okkur! Hann lítur upp og horfir
ástúðlega á hana. Okkur! Það er ekki
einasta hans framtíð, sem er í hættu.
það er líka hennar.
— Ég ætla að hlaupa upp eftir til
Veru Orsini, segir hún. — Vera er
ætíð boðin og búin til að hjálpa mér,
og hún á svo marga áhrifaríka vini,
frá því er hún var söngkona í hljóm-
leikahöllum stórborganna.
Kristín grípur höfuðklút, er liggur
á stól við eldhúsborðið. — Marteinn,
ég hleyp til Veru. Ætlarðu að bíða
hérna, þangað til ég kem aftur?
Hann kinkar þegjandi kolli, en hún
Snýst á hæli og hverfur út úr dyrun-
um.
STUND ARF J ÓRÐUN GI síðar situr
Kristín í hinni fögru stofu Veru Or-
sini og segir henni allt, sem hún veit
um Martein. Vera hlustar forviða.
— En, Kristín. Er það mögulegt, að
hann viti ekki sjálfur hvers vegna
hann hefur setið í haldi í Gundelsberg
í tíu ár?
— Já.
— Og það er óhugsandi, að hann
leyni þig sannleikanum viljandi?
Það fer hrollur um Veru við þær
hugsanir, sem allt í einu gera vart við
sig í brjósti hennar. Hún spennir
greipar af alefli og situr lengi stein-
þegjandi.
Kristín bíður og hlustar útí þögn-
ina. Kvíði hennar og óró eykst við
hverja mínútu sem líður. — En hvers
vegna segir þú ekkert? hrópar hún
að lokum. — Þú getur bætt úr þessu!
Það er ég viss um! Þú ert svo kunnug.
Þú þekkir áreiðanlega marga lækna.
Vera kinkar kolli og þegir enn.
Hugur hennar er á mikilli langferð.
Hún horfir útá sjóinn og langt fyrir
neðan gluggann. Við tunglskinið breyt-
ist hann í bláleitan spegil, bjartan og
skínandi.
— Já, segir hún. — Ég þekki sál-
fræðing .... í Túbingen. Hann heitir
Herdegen prófessor. Þú hefur kann-
ski heyrt hans getið. Hann er frægur
taugalæknir. Var meira að segja orð-
inn það fyrir tuttugu og þrem árum,
þegar ég vitjaði hans í fyrsta sinni.
Þá var ég alveg yfirkomin. Ég hafði
ofreynt mig gersamlega. Síðan hefur
Herdegen prófessor verið einn af mín-
um beztu vinum.
Vera hugsar sig um og kinkar kolli.
— Já, Herdegen er áreiðanlega sá
rétti læknir fyrir Martein. Ég ætla
að skrifa honum bréf, sem þú getur
fengið Marteini. Heldurðu að hann
geti farið til Túbingen í fyrramálið?
— Það getur harin áreiðanlega svar-
ar Kristín fljótt. — Það stendur ein-
mitt svo vel á því í fyrramálið. Alfreð
er kominn hjá okkur. Hann getur
hleypt Marteini út úr á leiðinni.
Vera leitar í blaðasyrpu sinni ó-
styrkum höndujm, finnur pappírsörk
og sjálfblekung sinn, tekur síðan til við
skriftirnar. Þegar hún hefur lokið
þeim, fær hún Kristínu bréfið.
— Gerðu svo vel, Kristín. sendu nú
Martein af stað með þetta bréf.
Kristín les:
„Kæri Hertegen! Það er af sérstök-
um ástæðum, sem ég læt nú heyra frá
mér aftur, eftir svo langan tíma.
Kristín Ektern, sem er ung vinkona
mín, ber þungar áhyggjur. Hvers kon-
ar áhyggjur það eru, getur sá sem fær-
ir þér þetta bréf, Marteinn Brunner,
bezt frætt þig um. Ég bið þið að hjálpa
honum, svo vel sem þú getur! Það væri
mér sönn ánægja.
Vera Orsini.“
Svo er eftirskrift: „Ég lifi sífellt
bezta gengi hér í Nesterborn.“
— Þakka þér fyrir, Vera! segir
Kristín.
Nokkrum mínútum síðar hleypur
hún aftur heimleiðis til mylnunnar í
myrkrinu.
Það fréttist fljótlega morguninn eft-
ir, að Marteinn sé á förum til Túbigen
— að því er sagt er þeirra erinda að
koma skilríkjum sínum í lag. Hanna
litla víkur ekki frá hlið Marteins. Hún
rígheldur sér í buxnaskálm hans og
ómögulegt að fá hana til að sleppa.
Marteinn skynjar hversu einmana
henni finnst hún nú verða.
— Ég kem bráðum aftur heim,
Hanna litla! Hann klappar henni þýð-
lega á vangann. — Ég sem ætla ekki
að vera í ferðinni nema tvo eða þrjá
daga!
— Kemurðu þá áreiðanlega heim
aftur?
Þetta tekur Hanna litla upp aftur
og aftur.
Marteinn stendur í miðjum garðin-
um og umfaðmar alla sögunarmylnuna
vinhlýju augnaráði. Degi er tekið að
halla og sól að setjast bak við skógar-
hlíðina.
Allt er þetta orðið sem hluti af lífi
hans. Sögunarmylnan, þar sem hann
á orðið margar starfsstundir að baki,
gripahúsin, sem Goritsky hefur sett
þak á, matjurtagarðurinn sem hann
hamaðist mest við að stinga upp, dag-
inn sem fjölleikaflokkurinn var í
Nestelborn. Það er líkt og angurværð
komi yfir hann við skilnaðinn.
Framhald í næsta blaði.
KING9S SCHOOL EIMGLISH
BOUHNEMOUTH EIV(iLAl\»
Málaskólinn, sem viðurkenndur er af yfirvöldunum, á hinni fögru
suSurströnd Englands.
ASalnámskeiS (3—12 mánuSir) ; sumarleyfisnámskeiS (3—11
vikur) ; 4-vikna yfirgripsmikil sérnámskeiS (í marz) fyrir starfs-
fólk viS stjórn fyrirtækja. HúsnæSi á góSum heimilum.
Upplýsingar hjá stjórn skólans, 8 Portchester Road, Bourne-
mouth, England.
28 FÁLKINN