Fálkinn - 13.02.1963, Blaðsíða 30

LíkkislusmiAiiriiui
Framhald af bls. 11.
og velunnarar. Ég mun veita ykkur svo
sem ég má af fátækt minni.
Að svo mæltu gekk líkkistusmiSur-
inn til hvílu og féll brátt í fastan svefn.
Það var enn þá dimmt af nóttu, þegar
Adrian var vakinn. Kaupmannsfrúin,
Triuchina hafði látizt um nóttina, og
ríðandi sendiboði hafði komið frá bók-
haldara hennar til þess að flytja Adrían
tíðindin. Líkkistusmiðurinn gaf sendi-
manninum tíu kópeka til að kaupa sér
fyrir þá brennivín, síðan klæddist hann
í flýti og ók til Raskulja. Úti fyrir dyr-
um hinna sáluðu stóð lögregluþjónn, og
nokkrir kaupmenn voru þar á vakki
eins og hrafnar, sem hafa veður af hræi.
Hin látna hvíldi uppi á borði, andlit
hennar var vaxgult, en ennþá óspillt af
rotnun. Kringum hana þyrptust ætt-
ingjar og nágrannar ásamt heimafólki
hennar. Adrían snéri sér að bróðursyni
Triuchinu, en það var ung kaupsspíra,
klædd frakka eftir nýjustu tízku —- og
fullvissaði hann um að kistan, kertin og
líkklæðin og allt, sem til jarðarfarar-
innar þyrfti, skyldi verða af beztu teg-
und. Erfinginn þakkaði honum hrærð-
ur í huga og lét þess getið að hann
mundi ekki, á þessum stað eða stundu,
þjarka um verð þessara hluta, heldur
treysta í öllu fullkomlega á heiðarleik
hans. Svo sem venja var líkkistusmiðs-
ins, við samskonar tækifæri, sór hann
þess dýran eið, að hann skyldi ekki taka
einum eyri meira fyrir vörur sínar og
fyrirhöfn en kostnaðarverð. En um leið
og hann sagði þetta drap hann kankvís-
lega tittlinga framan í bókhaldara frúar-
innar sáluðu. Síðan flýtti hann sér
burtu til að gera ýmsar nauðsynlegar
ráðstafanir. Allan daginn var hann á
þönum milli Raskulja og Nikitskyhliðs-
ins. Þegar kvöld var komið og ráðstöf-
ununum vegna jarðarfararinnar var
lokið, hélt hann fótgangandi heim til
sín.
Kvöldið var mánabjart. Líkkistu-
smiðurinn var kominn heilu og höldnu
alla leíð að Nikitsyhliðinu. Hjá Upp-
stigningarkirkjunni hafði Jurko vinur
hans kallað til hans og stöðvað för hans,
en þegar lögregluþjónninn sá, hver
hann var, leyfði hann honum að halda
óhindrað áfram. Nú var orðið mjög liðið
á kvöldið. Þegar líkkistusmiðurinn
nálgaðist hús sitt virtist honum einhver
ganga á undan sér á götunni heim að
húshliðinu, opna grindina og ganga inn
fyrir. „Hvað er nú á seyði? hugsaði
Adrían. „Hver þarfnast mín nú? Þetta
er þó vonandi ekki þjófur, sem er að
brjótast inn hjá mér? Eða máske ein-
hver elskhugi sé nú að læðast inn til
stelpnanna minna? Það væri nú ekki
annað eftir.“ Líkkistusmiðnum flaug
sem snöggvast í hug að kalla Jurko vin
sinn til hjálpar. En rétt á sama augna-
bliki kom einhver annar og nálgaðist
hliðið í því augnamiði að fara inn um
það, en þegar hann sá húsráðandann
koma hlaupandi staðnæmdist hann og
lyfti þríhyrnda hattinum, sem hann
bar á höfðinu. Adrían fannst hálfvegis
að hann bæri kennsl á andlit mannsins,
en í flýtinum gaf hann sér ekki tíma
til þess að athuga það nánar.
— Viljið þér finna mig? spurði hann
andstuttur. Gjörið svo vel að sýna mér
þá virðingu að ganga inn.
— Engar serimoníur, minn kæri vin-
þeirra og háreysti, og hálfkæfður af
röddinni. Gakk þú á undan og vísaðu
gesti þínum leiðina.
Adrían gaf sér ekki tíma til frekari
samræðna. Hliðið stóð opið og hann
gekk upp tröppurnar á undan gesti sín-
um. „Hver þremillinn gengur nú hér
á.“ hugsaði hann og flýtti sér inn....
Það lá við að fæturnir svikju hann.
Herbergið var fullt af framliðnum
mönnum. Máninn skein inn um glugg-
ann og varpaði fölum bjarma á gular
og bláflekkóttar ásjónur þeirra, inn-
fallnar varir, brostin, hálflukt augu og
hvöss nef.....Skelfingu lostinn þekkti
Adrian hér fólk það, sem jarðsett hafði
verið með hans aðstoð. Nú þekkti hann
líka gestinn, sem orðið hafði honum
samferða inn í húsið. Það var stórfylk-
ishöfðinginn, sem grafinn hafði verið í
regndembunni fyrir skemmstu. Fólkið,
konur. og karlar, þyrptist allt utan um
líkkistusmiðinn og heilsaði honum með
bukti og beygingum. Einn fátækur ves-
alingur, sem nýlega hafði verið grafinn
ókeypis og fyrirvarð sig vegna tötra
sinna, stóð þó kyrr úti í horni og þorði
ekki að heilsa. Allir aðrir viðstaddir
voru sómasamlega klæddir. Konurnar
með húfur á höfði og flögrandi borða-
skraut, embættismennirnir voru í ein-
kennisbúningum sínum, en órakaðir,
kaupmennirnir voru sparibúnir.
—- Hér sér þú Prochorov, mælti stór-
fylkishöfðinginn fyrir munn allrar
hinnar æruverðu samkomu, — að við
höfum tekið boði þínu og risið í kvöld.
Heima liggja einungis þeir, sem nú eru
allri orku þrotnir, og ekki eru lengur
annað en sundurmolnaðar beinagrindur.
En meira að segja einn, sem kalla má
að þannig sé ástatt með, mátti ekki til
þess hugsa að liggja heima, slík var
löngun hans til að heimsækja þig.
Um leið og stórfylkishöfðinginn mælti
þetta, þrengdi smávaxin beinagrind
sér gegnum hópinn og nálgaðist Adrían.
Höfuðkúpan brosti vingjarnlega við lík-
kistusmiðnum. Ritjar af grænu og rauðu
klæði héngu utan á beinagrindinni, en
fótleggirnir skröltu innan í stórum ridd-
arastígvélum.
— Þekkir þú mig máske ekki aftur,
Prochorov, mælti beinagrindin. Manstu
ekki eftir uppgjafa lífvarðarliðsforingj-
anum, Pjotri Kurilkin, sem þú seldir
fyrstu líkkistuna þína árið 1799? Hún
var nú reyndar úr furu, þó þú fullyrtir,
að í henni væri úrvalseik.
Um leið og hinn framliðni mælti
þetta, lyfti hann holdlausum handleggs-
beinunum, í því augnamiði að faðma
Adrían. En Adrían neytti allrar orku
sinnar til þess að reka upp öskur og
hratt um leið hinum dauða frá sér. Pjo-
tur Kurilkin riðaði til falls og steyptist
á gólfið og féll þar í mola. Óánægjuklið-
ur fór um hina framliðnu, sem allir
tóku upp hanzka fyrir félaga sinn og
þrengdust umhverfis Adrian með ávít-
um og hótunum. Lamaður af hrópum
þeirra og háreysti, og hálfkæfður af
ódaun þeim, sem gestunum fylgdi, féll
hann ofan á leifarnar af fótum lífvarð-
arforingjans.
Sólin var búin að skína langan tíma
inn í rúmið til líkkistusmiðsins, þegar
hann loksins opnaði augun og sá vinnu-
konuna, sem var önnum kafin að fást
við samovarinn. Með skelfingu minntist
hann atburða síðastliðins dags. Mynd-
um Triuchine kaupmannsfrúar, stór-
fylkishöfðingjans og Kurilkins lífvarð-
arforingjans brá fyrir í huga hans.
Hann lá þögull í rúminu og beið þess,
að vinnukonan vekti máls á atburðum
liðinnar nætur.
— Það mætti segja að þú værir búinn
að sofa yfir þig faðir góður, sagði As-
kinja um leið og hún rétti honum
morgunsloppinn. Klæðskerinn, granni
okkar, og lögregluþjónninn litu báðir
inn áðan og gátu þess að veiðiformað-
urinn ætti afmæli í dag. En þú svafst
svo vært að ég tímdi ekki að vekja þig.
— Hefur enginn komið að spyrja eftir
mér vegna Triuchine sálugu?
— Sálugu? — Er hún nú farin?
— Þú ert asni. Hjálpaðir þú mér ekki
fl BORGFIRÐINGAR, eldri og ymgri
/ 50 ára afmælisrit U.McS-B., sem gefið var út á s.l. ári, fæst hjá Jóni A.
Guðmundssyni c/o afgreiðshi Vikubl. FÁLKANS, Ingólfsstræti 9 B.
U.M.S.B.
30 FÁLKINN