Fálkinn - 13.02.1963, Blaðsíða 34

PANDA DG SAFNARINN MIKLI
Þótt Goggi væri önnum kafinn við söfnun sína, fór
samtal þeirra Panda og Stálhjarta ekki framhjá
honum. Hann tók líka eftir því að þeir fóru út fyrir.
„Þetta setur strik í reikninginn,“ sagði hann við
sjálfan sig. „Það er bezt að koma sér í burtu.“ Hann
sneri til dyra, en þegar hann sá Panda og þá kumpána
í dyrunum, flýtti hann sér að fela sig á bak við glugga-
tjald. „Kæru klúbbfélagar,“ ávarpaði herra Stálhjarta
safnarana. „Ég hef nú nýlega komizt að þeirri stað-
reynd, að þetta safn er alls ekki safn Gogga, heldur
mitt eigið safn. Við höfum verið að safna í mínu
eigin safni allan tímann og ég sé mig tilneyddan til
þess að biðja ykkur um að skila hlutunum, sem þið
hafið safnað, aftur.“ ,,Ó, ó“ veinaði Goggi lágt.
„Hvernig kemst ég undan. Ég verð að fela mig ein-
hvers staðar. En hvar?“ Augu hans staðnæmdust á
fötu, sem fyllt var leir.
Safnararnir reyndust vera sannir íþróttamenn og
skiluðu mununum aftur með glöðu geði. „Þetta er
allt samkvæmt klúbbreglunum,“ sagði Eggert safnari.
„Það er nú allt saman gott og blessað,“ sagði annar
safnari, „en samkvæmt klúbbreglunum eigum við
líka að fá peningana sem við létum í staðinn fyrir
það, sem við söfnuðum. En þeir virðast allir vera
horfnir.“ „Og Goggi góðgjarni er horfinn líka,“ sagði
Panda. „Já, og hvar er hann,“ hrópuðu safnararnir
í kór og hófu leit að gerfiklúbbfélaganum. En það
var eins og loftið hefði gleypt Gogga.
Leitin að Gogga var gjörsamlega árangurslaus. Það
var sorglegt, en Goggi hafði komizt burtu með pen-
inga safnaranna. „Kæru klúbbfélagar,“ hóf Stálhjarta
mál sitt, „því miður get ég ekki skilað aftur pening-
um ykkar. En þar sem þið eruð fórnardýr þorparans
Gogga, þá ætla ég að bæta ykkur upp tjónið. Þið
megið taka, einn hlut hver eftir eigin vali.“ Það varð
almenn ánægja yfir þessu höfðinglega boði. „Komdu
Panda,“ sagði Eggert safnari „og hjálpuðu mér að
velja eitthvað fallegt.“ Þeir gengu um salina og Eggert
varð starsýnt á leirstyttu eina, sem kom honum
einkar kunnuglega fyrir sjónir. „Ég þori að veðja að
ég hef séð eins styttu áður,“ sagði Eggert, „en hvar?
Að minnsta kosti hlýtur önnur nákvæmlega eins að
vera til og þá mundu þær sóma sér vel í safninu
mínu. Ég vel þessa styttu.“
34 FÁLKINN