Fálkinn - 20.02.1963, Blaðsíða 10

Fagrar konur
eru hættulegar
SPENNANOI SMÁSAGA EFTIR STUART CLOETE
Ég hafði fengið vægt taugaáfall
vegna ofþreytu, áður en ég kom til
Coopers Bay. Ég vildi nota tímann til
að hvílast og ennfremur dunda við að
vinna að skáldsögu, sem ég hafði í
smíðum.
í rauninni var Coopers Bay smáþorp
hér um bil 150 kílómetra frá Höfðaborg
og stóð við sjóinn. Þar gat að líta hval-
ina gefa frá sér mikla gufustróka, sel-
ina veiða fisk og stórar skjaldbökur
að leik. Þetta var nú svo sem ekkert
sérstakt, en hins vegar var Coopers
Bay ósköp þægilegur staður og bjó þar
aðallega fólk, sem hafði dregið sig út
úr skarkala lífsins og naut lífsins á
hógværan hátt og átti hæfilegan lífeyri.
Rithöfundar verða bókstaflega að
hafa áhuga á meðbræðrum sínum, —
þeir lifa nefnilega á því, að skrifa um
fólk. Svo verður þetta að ávana, þeir
eru með nefið niður í öllu, og sam-
kvæmt þessu hóf ég strax að átta mig
á fólkinu í kringum mig. Þetta var
einkar auðvelt með flesta. Þarna voru
tveir fyrrverandi tannlæknar og tveir
fyrrverandi skólastjórar. Ennfremur
var þarna fólk, sem átti fyrirtæki í
nágrannaborgunum og skrapp öðru
hverju til þess að líta eftir hlutunum,
— skyldu nú synirnir reka verzlunina
með hagnaði? Þá voru það hr. og frú
Smith, — það voru dularfullar persón-
ur. Hann var ungur maður, og enginn
virtist hafa hugmynd um fortíð hans.
Hann eyddi mestum tíma úti á sjó —
líklega að fiska, — en hún var hrein-
asta fegurðardís, og þess vegna alls
ekki á réttum stað, Coopers Bay var
alltof afskekktur staður, — og leiðinleg-
ur.
Það hafði víst verið mikil guðsbless-
un, er þau hjónin fluttust til staðarins.
Loksins fékk fólk eitthvert almennilegt
umræðuefni. Að vísu var hún ekki sú
eina, sem fór í sólbað, en hún var í bað-
fötum, það var mikill munur. Hún lakk-
aði neglurnar á sér svartar og stund-
um grænar. Einnig neglurnar á tánum.
Svo hafði hún yndislega söngrödd —
og söng hátt. Jú, hann fiskaði víst ein-
hver býsn, gat varla borið fenginn
heim. Maður gat jafnvel látið sér detta
í hug, að hann væri fiskimaður að at-
vinnu. Auðvitað fóru líka aðrir karl-
menn í Coopers Bay á fiskveiðar, en
þeir komu næstum alltaf tómhentir
heim, -— það var eiginlega undantekn-
ing, ef þeir fiskuðu nokkurn skapaðan
hlut. Og svo öll bréfin, sem þau fengu,
— frá Ameríku, Englandi, Frakklandi
— og blöð úr öllum heimshornum. Já,
það var áreiðanlega eitthvað skrítið við
þetta fólk, — ef til vill voru þau rúss-
neskir njósnarar. Frú Johnston sagði,
að sum lögin, sem frú Smith söng, væru
rússnesk ættjarðarlög. Einnig öll fram-
koma þeirra, — sem sagt hálfgert
hneyksli. Maður gæti haldið, að þau
væru ný trúlofuð. Þau leiddust eins og
krakkar og þau höfðu sézt kyssast nið-
ur við klettaströndina.
Fyrst héldu flestir því fram, að þau
væru á brúðkaupsferð, — það var þó
að minnsta kosti skýring á framferði
þeirra. Seinna sagði Maizie frú Dorian,
að þau hefðu verið gift í fjögur ár.
„Annars hélt ég, að þau væru á brúð-
kaupsferð," sagði frú Dorian.
,,Já, það erum við reyndar líka,1'
sagði Maizie, „allt okkar líf er ein
brúðkaupsferð.“ — Það var náttúrlega
hneyksli út af fyrir sig — ef það var
þá satt.
Að sjálfsögðu öfunduðu allir karl-
mennirnir Jack Smith. Það hlaut að
vera dásamlegt að eiga svona fallega
konu, — og kunna svo í þokkabót
einnig að veiða fisk! Sjálfir voru þeir
allir komnir yfir fimmtugt, og enginn
þeirra nema rétt í sæmilegum efnum.
Allir höfðu þeir sínar draumfarir, og
þá dreymdi, að þeir væru hr. Smith.
Enda þótt konur þeirra væru sýknt og
heilagt að baktala ungu hjónin, þá voru
karlmennirnir áberandi umburðarlynd-
ir gagnvart þeim, — þessum blessuðum
farfuglum, sem dvöldust hjá þeim um
hríð. Enginn efaðist um, að einn
góðan veðurdag myndu þau hverfa.
Þó var einn karlmannanna, sem ekki
var umburðarlyndur eða vinsamlegur
gagnvart þeim, — það var Querling.
Hann fyrirleit þau bæði innilega og
sérstaklega Maizie, Hann kallaði hana
dóttur syndarinnar og sagði, að tilvist
hennar væri blettur á þessum bæ, sem
að öðru leyti væri heimkynni fyrir guð-
hrædda og góðborgara. Það var skrítið,
að konan hans, Mary Querling, var góð-
ur vinur ungu hjónanna og gerði sitt
bezta til þess að róa hann, er hann
æsti sig upp, þeirra vegna. Mary var
móðurleg kona og leit út eins og feit
akurhæna, sem kjagar um á stuttu
fótunum sínum. Hr. Querling var fast-
eignasali, ágætur eiginmaður og var
mikils metinn.
Maizie átti einn aðdáanda — Percy
Jungler. Hann var furðufugl — list-
málari, og bjó einsamall í litlu húsi,
sem stóð nokkurn spöl frá öðrum hús-
um í Coopers Bay. Hann sá um sig
sjálfur og stundum sást hann ekki
dögum saman. Hann hafði mikinn
áhuga á fuglalífinu, og málaði góðar
fuglamyndir. Hann umgekkst ungu
hjónin mikið og reyndi að dylja aðdáun
sína á Maizie með alls konar fyndni
einmitt um þetta efni. Stundum sagði
hann við Jack: „Ef eitthvað kemur
fyrir þig einhvern daginn, þá kvænist
ég Maizie, ekki rétt Maizie?“ Hún
svaraði þá venjulega: „Auðvitað, elskan
mín!“ Og svo brosti hún til hans og
bætti við: „Hver veit hvað skeð hefði,
ef ég hefði hitt þig fyrst?“ Svona tal
reitti Querling venjulega til reiði. Hins
vegar sá ég ekkert athugavert við þetta.
Það var óhjákvæmilegt, að Jungler
yrði hrifinn af Maizie, og þess vegna
var betra að aðdáun hans fengi ein-
hverja útrás en bæla hana niður.
Við hittumst venjulega öll á hótelinu,
— litum inn að kvöldi og drukkum
bolla af kaffi, eða te eða jafnvel sherry-
glas, og einnig komum við til þess að
tala — það var auðvitað aðalatriðið.
Kvöld eitt ræddum við almennt um
morð. Það var Querling, sem byrjaði á
öllu saman, með því að spyrja mig
hvernig ég aflaði mér efnis í skáld-
sögur mínar. Ég svaraði að umhverfið
hefði mikil áhrif á þessi efni.
„Þessi staður,“ hélt ég áfram, „myndi
til dæmis ágæt umgerð fyrir morðsögu,
ef maður hugsar sér, að fórnardýrið sé
áhugasamur veiðimaður. Það eina, sem
gera þarf, er að kasta stórum steini í
höfuðið á honum og sökkva honum í
10 FALKINN