Fálkinn - 20.02.1963, Blaðsíða 11

sjóinn við klettótta ströndina. Raunar
er sjólagið við ströndina hérna þannig,
að jafnvel myndi nægja að fleygja
honum útbyrðis, — en steinninn er ör-
uggara meðal til slíkra hluta. Á eftir
munu allir halda, að sárin á höfðinu
stafi af fallinu, og mjög líklega dregur
hann að sér andann einu sinni eða
tvisvar, áður en hann deyr, þannig að
krufning mun sanna, að dauðaorsök sé
drukknun. Steininum er svo hægt að
fleygja í sjóinn og enginn mun nokkru
sinni finna hann, meðal þúsunda ann-
arra steina á hafsbotni.“
Jack og Maizie voru ekki viðstödd
þetta kvöld. Hins vegar var Jungler
þarna, en hann sagðist hafa mikið að
gera og fór snemma. Þar eð enginn
hafði áhuga á að spila bridge, tvístraðist
hópurinn brátt. Loks sátum við Grace
ofursti einir eftir og spjölluðum.
Umræðuefni okkar var þetta vana-
lega í Coopers Bay, — Smith-hjónin.
Grace byrjaði og sagði: „Hvað haldið
þér um þau, svona okkar á milli sagt?“
spurði hann.
„Hvaða fólk?“ spurði ég.
„Jack og Maizie Smith,“ sagði hann.
„Þau eru ágæt,“ sagði ég.
„Þar er ég á sama máli,“ sagði hann.
Svo bætti hann við. „En heldurðu að
þau séu raunverulega Bandaríkja-
menn?“
„Auðvitað eru þau frá Bandaríkjun-
um,“ svaraði ég. „Frá Philadelphia. Ég
þekki ýmsa vini þeirra. Hins vegar
held ég, að þau hafi verið lengi erlendis,
í Sviss, Ítalíu og víðar.“
„En hver er hún?“ spurði hann.
„Maizie? Hún hefur verið í leikhús-
unum eða einhverjum af stærri nætur-
klúbbunum, held ég. Mér skilst það á
málfæri hennar og útliti.“
„Hún er yndisleg,“ sagði Grace, „en
daðurdrós.“
„Heldurðu það?“
„Já,“ sagði hann, „hún gaf mér undir
fótinn.“ — „Jæja, hvað skeði?“ spurði
ég.
„Ekkert,“ sagði Grace — dálítið
byrstur.
Ég hló. „Þér lítið annars ágætlega út,
Grace,“ sagði ég, „og á vissan hátt leið-
ist henni hérna. Þó held ég að hún sé
hamingjusöm — en stúlka eins og hún
verður að hafa gnægð aðdáenda að um-
gangast.“ — „Það gerir ekkert til með
mig,“ sagði Grace, „en hún daðrar við
þá alla, og ég kenni í brjósti um Jung-
ler.“
Ég reyndi að beina samtalinu inn á
aðrar brautir.
„Þetta er bara baðstrandarrómantík,*1
sagði ég, „og hann er hrifinn af Maizie
á ósköp saldausan hátt. Annars eru
þau öll góðir vinir og hann kemur oft
til þeirra.“ — „Það veit ég,“ sagði
Grace, “en hún stríðir honum, og það
er hættulegt fyrir fagra konu að stríða
karlmanni.“
„Fögur kona getur varla verið án
þess,“ sagði ég. „Það er einfaldlega eðli
hennar, og við því er ekkert að gera.“
Framh. á bls. 30.
FÁLKINN 11