Fálkinn - 20.02.1963, Blaðsíða 18
JarSeignir Abberdys lá-
varðar voru svo glæsi-
legar, að önnur sveita-
setur líktust hundaþúf-
um í samanburði við
þær, að ekki sé talað
um akurlendin. Og vel
að merkja: Lávarður-
inn átti enga ættingja.. .
Það var liðið langt fram á kvöld og
Abberdy lávarður tefldi skák, jafnframí
því sem hann dreypti öðru hverju í
whisky-ið sitt. Honum sárnaði það all-
mjög, að -maginn var farinn að láta
bera svo fjandi mikið á sér í seinni tíð.
í góðu bandalagi við heittelskaða
ímyndunarveikina komst 'hann að þeirri
niðurstöðu, að þetta væru sjálfsagt síð-
ustu krampateygjurnar, áður en skrokk-
urinn hætti störfum fyrir fulit og allt.
Ný gremja náði tökum á honum við
tilhugsunina um heilan hóp af slímug-
um ættliðum, sem iðuðu eftirvænting-
arfullir í skinninu eftir stóra brestin-
um, þegar hann setti whiskyglasið frá
sér í síðasta sinn. Það var líka sannar-
lega eftir miklu að bíða, — jarðeignir
Abberdys lávarðar voru svo miklar, að
öll önnur sveitasetur líktust hundaþúf-
um í samanburði við þær, að ekki sé
talað um akurlendin, sem ætt hans
sjálfs hvíldi á. Já, eftir á að hyggju!
Við skulum strax leiðrétta mikinn mis-
skilning, áður en hann nær að skjóta
rótum og færa frásögnina úr skorðum:
18
Abberdy lávarður átti enga afkomend-
ur, — sem síðasti maður í „bláu fylk-
ingunni“ kvæntist hann konu, ,sem að
vísu átti skjaldarmerki, en ekki mikið
í kistuhandraðanum. Við banasæng
eiginkonunnar lofaði hann að arfleiða
fjölskyldu hennar að öllum auðæfum
sínum. í marga mánuði eftir lát konunn-
ar hafði lávarðurinn ekki mátt mæla,
af einskærri gremju vegna loforðsins.
Læknir sveitarinnar gerði örvæntingar-
fullar tilraunir til að lækna hinn syrgj-
andi, og blöðin í nágrenninu vörðu tals-
verðu rúmi til að esgja frá fyrirbærinu.
— Sunnudag einn fór þögli lávarðurinn
til kirkju, þar sem hann sat hálfsof-
andi og hlýddi á ræðu dagsins. Það var
eitthvað um ást til náungans, og þegar
hann heyrði nafn sitt nefnt í sambandi
við það, missti hann meðvitund, en
fékk síðan málið aftur. Þetta var í síð-
asta sinn sem lávarðurinn kcm í guðs-
hús.
Eftir þetta bjó hann kyrrlátu og hlé-
drægu lífi ásamt siðprúðu þjónaliði
sínu. Það var mjög sjaldgæft, að fjöl-
skylda eiginkonunnar kæmi honum i
uppnám með nærveru sinni. Abberdy
lávarður hafði verið svo framsýnn, að
■halda fyrst um sinn leyndu skammhlaup-
inu í heila sínum við banalegu kon-
unnar og hafði á þann hátt komizt hjá
hvers konar þakkarheimsóknum. Á 72
ára afmælinu komst hann þó ekki
hjá því, að systir konunnar kæmi í
'heimsókn með barnabarn sitt, sem
ávarpaði hann „afa“. Lávarðurinn dust-
aði kusk af ermi sinni. Barnið — þetta
litla töfratröll — stóð lengstum fjrrir
framan stóra hjólið á peningaskápnum
hans og þóttist aka kappakstursbíl. Við
matborðið hljóp hann fram og aftur
og kastaði pappírsflugvélum í allar átt-
ir. Að lokum kom James inn og til-
kynnti lávarðinum, að peningaskápur
lávarðarins stæði opinn. Eftir að hafa
gefið „barnabarninu“ ástúðlegt horn-
auga, beindi hann athygli sinni að mág-
konunni, sem var í þann veginn að taka
flugvél upp af gólfinu. Skyndilega —
en því miður of seint — varð lávarðin-
um sitthvað ljóst. Við flugsambönd
sín hafði mágkonan lesið eitt og ann-
að á pappírnum. Óp og máttlaust fall
niður í stólinn batt endi á lestur hennar
— erfðaskráin!
Næstu mánuðir urðu Abberdy lá-
varði sem hrein martröð. Þakklát fjöl-
skyldan ruddist nú inn á heimili hans
með fangið fullt af blómum, sem urðu
til þess, að 'heysýkin tók sig upp að
nýju, og ennfremur varð tilveran gagn-
sýrð af haugum af súkkulaði, sem var
álíka sætt á bragðið og rottueitur.
Vegna ótryggs útlits hafði heimilislækn-
irinn ráðlagt honum að snúa öllu æti-
legu þrisvar sinnum, áður en hann léti
það renna niður, — hann fullyrti, að
eftir margra ára reynslu í starfi hefði
■hann komizt að raun um, að margar
fjölskyldur álitu það tímabært, að
maður og kona fylgdust að í lífi og
dauða. Bertha mágkona hafði þegar
boðið fram aðstoð sína við eldhússtörf-
in eftir fráfall systurinnar, en lækn-
irinn hafði skipað henni að halda sig
alveg fjarri Abberdy-setrinu. Lávarð-
urinn var sannarlega þakklátur hinum
nýja, lærða varðhundi sínum.
— Þér eigið leik, læknir, sagði lávarð-
urinn brosandi, eftir að hafa leikið all-
óþægilegum leik í skákinni.
— Það er orðið nokkuð áliðið, Abber-
dy — ég gef yður skákina — ég þarf
að vitja sjúklings snemma í fyrramálið.
— Þér eruð bæði syfjaður gestur og
FALKINN