Fálkinn - 20.02.1963, Blaðsíða 23

sem hægt væri að kaupa einhverja smá-
gjöf handa Kristínu. Laglegt belti? Ilm-
vatnsglas? Bók?
Honum verður starsýnt á glæsilegan
sýningarglugga skrautgripaverzlunar.
En verðið á armböndum, hringum og
hálsfestum sem þar eru, fara langt fram
úr því sem hans rýra fjáreign fær ráðið
við.
Svo rekur hann í rogastanz. í einu
horni gluggans kemur hann auga á
nokkrar hálsfestar úr rauðbleikum,
ljósrauðum og hárauðum steinum.
Kóralfestin! Hann man eftir deginum
þeim, er hann sleit slíka festi fyrir Krist-
ínu. Ef hann kæmi nú heim til hennar
með bætur fyrir festina? Hann fellur i
þungar hugsanir og hristir höfuðið. Nei,
hann vill ekki minna hana á það leiðin-
lega og óskiljanlega atvik.
Hann heldur áfram — en snýr aftur
til sýningargluggans eftir fáein spor.
Kórallarnir vilja ekki sleppa tökum af
honum. Þeir halda honum með einhverj-
um dularfullum töframætti. Eitthvað,
sem er sterkara honum sjálfum, togar
hann að lyktum inn í búðina.
Ungur maður spyr, hvers hann óski.
Hann lyftir brúnum, þegar Marteinn
spyr eftir kóralfesti. Þesskonar festar
eru ekki svo mjög eftirsóttar nú. En
þeim mun betra. Hann leggur fyrir
hann nokkrar tegundir á flauelsdúk.
Marteinn sér steinana mjög óskýrt.
Það er eins og móða leggist yfir augu
hans. Hann lætur kóralana renna
gegnum greipar sér en veit varla af því
sjálfur. Hann heyrir afgreiðslustúlkuna
segja sem úr fjarska:
— Afsakið, herra minn, ætti ég ekki
að færa yður vatnsglas? Stúlkan virðir
Martein fyrir sér með grunsemd og
kvíða.
— Nei, þakka yður fyrir! — Hann
flýtir sér að velja festi úr blóðrauðum
steinum, og er léttara fyrir brjósti, Þeg-
ar hann stingur veskinu í vasa sinn,
borgar og fer út.
Nokkrum mínútum fyrir sex gengur
hann inn í leikfangabúðina. — Aðeins
augnablik ennþá, segir búðarstúlkan.
— Brúðulæknirinn okkar er ekki alveg
búinn. Svo kallar hún inn í bakherberg-
ið: Hraðaðu þér nú, Herta mín!
Að vörmu spori birtist Herta brúðu-
læknir í búðardyrunum. Seytján ára
búlduleitur telpukrakki, með einfeldn-
isaugu. Hún sýnir honum listaverk sitt
og er hróðug af.
— Ágætt segir Marteinn og brosir
til telpunnar í viðurkenningarskyni.
En brosið hverfur af vörum hans á
næsta augnabliki. Augun 1 þessum
búlduleita telpukrakka fylla hann ein-
kennilegum óhugnaði. Hún starir þeim
á hann, líkt og í stjarfri furðu. Hann
fær ekki ráðið svipinn í þessum augum.
Tjá þau aðdáun? Ótta? Eða forvitni?
— Ég skal búa um brúðuna fyrir
yður, segir búðarstúlkan. — Þú getur
talað við herrann á meðan, Herta. Svo
hverfur hún inn í bakherbergið.
Sú búlduleita segir ekki stakt orð.
Starir bara stöðugt framan í Martein.
Augnatillit hennar líkist óþægilegri
snertingu. Hann reynir að forðast það
með því að litast um í búðinni. í hillun-
um eru brúður — alls staðar brúður.
Standandi með útréttar hendur. Og allt
í einu finnst honum hver einasta þeirra
stara á sig hinum stóru, áleitnu augum
þessarar búlduleitu búðardömu.
Óhugnaðarkennd hans eykst með
hverri mínútu sem líður, og er síðast
orðin að kveljandi kvíða. Hann snýr sér
í aðra átt. Fleiri brúður, — sem allar
stara á hann sömu augunum.
Sviti sprettur út á enni hans. Honum
finnst hann vera að kafna og rennir
fingrunum um háls sér, innan í flibban-
um. Við þessa litlu hreyfingu er sem
telpan vakni af sinni stjörfu ró. Hún
rekur upp ákaft óp og snarast inn í bak-
herbergið.
Marteinn hallar sér þunglega fram á
búðarborðið og snýr baki við hillunum.
Þessi starandi brúðuaugu brenna á
hnakka hans. Hann heyrir, að þær
stúlkurnar eru að hvíslast á inni fyrir.
Svo kemur afgreiðslustúlkan aftur
fram í búðina. Hún er óróleg á svip.
Fleygir bögglinum á borðið og hverfur
í skyndi aftur inn að herbergisdyrun-
um. — Viljið þér gera svo vel að leggja
peningana á borðið, hvíslar hún hásum
rómi. Við hlið hennar skýtur upp hin-
um stóru glápandi augum þeirrar búldu-
leitu.
Þegar Marteinn er loksins kominn
út á götuna, heyrir hann hvernig lykl-
inum er snúið í skránni að baki honum.
En þau skilja ekki við hann, þessi
starandi augu. Honum finnst hann vera
eltur. Það er farið að rigna. Hann geng-
ur sem næst húsveggjum. Hvassviðrið
sveiflar fötum hans til í kviðunum, og
honum gerist erfitt um andardrátt í
áleitnum vestanstorminum. Bara að
hann væri kominn heim í herbergi sitt
í gistihúsinu!
Það er mikil kvöldumferð á götunum.
Allir eru að flýta sér vegna rigningar-
innar. Verzlunarfólk, stúdentar, ungar
stúlkur. Ljósin í kaffihúsunum skína
vingjarnlega gegnum regnmóðuna. Stór
mannþyrping stendur úti fyrir upplýst-
um borgardyrum að kvikmyndahúsi.
Marteinn villist í mergð gatnanna.
Loks staðnæmist hann og dregur and-
ann þungt. Hann lætur augun reika
yfir framhliðar húsaþyrpinganna. Götu-
ljós í þoku. Engin stjarna á lofti. Hann
gengur í aðra átt. Vel upplýst gata,
birtan glampar á regnvotum gangstétt-
um, regnhlífar hreyfast um eins og
hringmynduð, dökkleit segl.
Á horninu sér hann auglýsingasúlu
með marglitum áletrunum. Hann ætlar
FÁLKINN 23