Fálkinn - 20.02.1963, Blaðsíða 37

létti jafnmikið og Jungler, er lögreglan
birtist í dyrunum.
FINGRAFÖRIN voru ljósmynduð, og
filman í ljósmyndavél Junglers var
framkölluð. Myndirnar tóku af allan
vafa. Þarna stóð Querling ljóslifandi
með steininn í höndunum yfir höfði
Jacks. Á næstu mynd sást steinninn
koma í höfuð Jacks og á þeirri þriðju
sást Jack hverfa í öldurnar. Þetta var
eins og einstakar myndir hefðu verið
klipptar út úr kvikmynd. Fingraför
Querlings fundust á steininum. Hann
var handtekinn og ákærður fyrir morð.
Málið vakti mikla athygli. Maizie tók
gleði sína furðu fljótt. Henni steig til
höfuðs að vera miðpunkturinn í morð-
máli sem þessu. Auk þess kom í ljós,
a‘ð Jack hafði verið enn þá betur stæð-
ur fjárhagslega, en nokkur hefði getað
ímyndað sér. Er hún að síðustu kvaddi
okkur, var bros hennar jafn yndislegt
og verið hafði áður. Svart fór henni
forkunnarvel — og hún vissi það.
í réttarsalnum reyndi Querling að
draga Maizie inn í málið. Það kom í
ljós að hún hafði daðrað við flesta karl-
menn, sem hún sá og kynntist, — og
er þá heldur vægt til orða tekið. En
hins vegar hélt Querling því fram, að
hún hefði lofað að giftast sér, ef eitt-
hvað kæmi fyrir Jack. Til allrar ham-
ingju var' Querling sú manngerð, sem
ómögulegt var að trúa og reyndist
ákæruvaldið á sama máli. Auk þess
kom ýmislegt fram í réttarsalnum, sem
var ærin ástæða til þess að athuga for-
tíð hans nánar. Querling var sú mann-
gerð, sem dylur sitt rétta andlit með
dyggðahjúp. Hins vegar varð Maizie,
þessi litla, yndislega álfamær, „óvart"
til þess, að hroðalegir atburðir áttu sér
stað.
Mikið magn af rottueitri fannst í
fórum Querlings. Hann sagðist hafa
ætlað að nota það til útrýmingar á
rottum, en konan hans fullyrti, að slík-
ar skepnur hefðu aldrei fyrirfundist í
hennar húsum. Ég held að hún hafi átt
að vera næsta fórnardýr Querlings.
Nú var þessu öllu lokið. Maizie fór
til Evrópu, og Jungler hætti að bera
ást í brjósti til hennar. Hann fékk nóg
af framgangi mála í réttarsalnum. Hann
hélt sýningu í New York með góðum
árangri og hjálpaði ég honum til þess,
og hélt einnig til New York.
Þegar allt þetta var afstaðið spurði
ég sjálfan mig, hvað ég hefði eiginlega
lært af þessu öllu saman. Ég minntist
þess, að ég hafði grunað Jungler þangað
til fullsannað var, að hann var saklaus
og mér skildist, að vissara væri að
treysta hjarta sínu en heilanum. Eitt í
viðbót lærði ég einnig: Enginn öðlast
frið með því, að flýja heiminn og setj-
ast að í einhverjum afkima, vegna þess
að barátta kynjanna heldur áfram og
teygir sig í hvert horn, þar sem fólk
er á ferð. En eitt er víst: rithöfundar
lifa af því, að lýsa þeim sorgarleikjum
— og einnig þeirra hamingju — sem
ástin hefur í för með sér.
ENDIR.
FÁLKINN
sem eru
Síðasta
„Síðasta gangan“, saka-
málamyndin, sem TÓNA-
BÍÓ sýnir bráðlega, er
hiklaust sú sterkasta sinn-
ar tegundar af þeim, sem
hér hafa verið sýndar í
seinni tíð. Ekki mun of-
sagt, að ógnþrungin
spenna myndarinnar,held-
ur manni agndofa alla
sýninguna. Aðalhlutverk
myndarinnar, John, for-
hertur, dauðadæmdur
•fangi, er leikinn af Mic-
key Rooney, sem sannar
hér enn einu sinni, hve
fjölhæfur leikari hann er.
Það er ekki margt líkt
með gamanleikaranum
Mickey Rooney og þeim
Rooney, sem við sjáum hér
í gerfi hins dauðadæmda
John Mears. í öðrum hlut-
verkum má nefna Clifford
David, er sýnir afbragðs
leik, sem hinn dauða-
dæmdi Richard Walters
og HaWy Millard og John
McCurry. Leikstjóri er
Howard W. Koch.
Sagan gerist öll í dauða-
klefum ríkisfangelsis eins
í Bandaríkjunum, þar sem
hálf tylft dauðadæmdra
fanga bíða þeirrar stund-
ar að dauðadómnum verði
fullnægt. Dauðaklefanum
er þannig fyrir komið, að
þeir standa opnir inn i
varðstofuna, eins og bás-
ar, en sterkar járngrindur
skilja milli klefanna og
varðstofunnar, svo að
vörðurinn, sem situr við
borð sitt í stofunni, getur
séð inn í alla klefana sam-
tímis.
Fangavörður, Drake, er
mjög illa liðinn hjá föng-
unum, vegna þess, hve
hart hann leikur þá. Hann
sleppir aldrei tækifæri til
þess að gera föngunum
síðustu lífsstundirnar sem
sárastar. Litlu minna hata
fangarnir mág Stones um-
sjónarmanns, fangavörð-
inn Callahan. Hann notar
aðstöðu sína til þess að
kvelja fangana eins og
hann getur.
Einn hinna dauðadæmdu
gangan
fanga er Mears, kaldrifj-
aður náungi og harður í
horn að taka. Hann er full-
ur af hatri til mannfélags-
ins og réttarfarsins. Hann
hatar Drake og Callahan
af öllu hjarta og lætur
einskis ófreistað, til þess
að láta í ljós fyrirlitningu
sína og hatur á vörðum
laganna, þegar hann er
vitni að ómannúðlegri
meðferð þeirra á samföng-
um hans. Fangelsisprest-
urinn, sem þylur í flýti
sinn guðsorðalestur yfir
föngunum, verður einnig
fyrir fyrirlitningu hans.
Samtöl fanganna sín á
milli lýsa vel skapferli
þeirra og viðbrögðum
hvers um sig og þeirri ang-
ist, sem liggur á bak við
uppgerðargalsa þeirra.
Þegar fangi er fluttur úr
klefa sínum í rafmagns-
stólinn og ljósið hefur
daprazt nokkrum sinnum,
þá vita hinir fangarnir, að
hann hefur lokið skuld
sinni við þjóðfélagið. Við
svona tækifæri láta þeir
Drake og Callahan mann-
vonzku sína bitna hvað
mest á föngunum.
Dag nokkurn kemst allt
í uppnám. Mears ginnir
Drake að fangagrindun-
um og nær á honum
kverkataki. — Á svip-
stundu hefur Mears náð í
lykilinn og opnað alla
fangaklefana. Uppreisn er
hafin.
Þegar starfsmenn fanga-
hússins, með Callahan í
fararbroddi, koma alvopn-
aðir inn, til þess að sækja
fanga, sem á að taka af
lífi, fá þeir ómjúkar við-
tökur. Fangarnir ná af
þeim vopnunum og loka
þá inni í einum fangaklef-
anum. Mears nær nú í
Stone umsjónarmann í
síma og segir honum, hvað
gerzt hafi og hvað verða
muni hlutskipti fanga-
varðarins Callahans, ef
Framhald á bls. 38.
FALKINN
37