Fálkinn - 06.03.1963, Blaðsíða 6

Leðjan náði mér í ökla ...
Heiðraða Pósthólf. — Ég
vona að þú gleypir við þessu
bréfi mínu og birtir það. Ég
óska ekki svars, enda veit ég
að þið getið lítið svarað þessu,
sem ég ætla að segja ykkur.
Það var hérna um daginn,
í blíða veðrinu, að frost leyst-
ist úr jörðu. Sól var hátt á
lofti og tízkudrósir voru
komnar með sólgleraugu til
þess að verja augnskuggana.
Ég hleypti heimdranganmn
með nesti og nýja skó, eink-
um voru nýju skórnir gljá-
fægðir, ég hafði nefnilega
dundað við að bursta þá í
tuttugu mínútur eftir öllum
kúnstarinnar reglum. Já, þið
hafið getið ykkur rétt til. Ég
ætlaði á. stefnumót.
Til þess að gefa þér nán-
ari hugmynd af skónum, þá
leyfi ég mér að bæta nokkr-
um orðum við, þetta voru
brúnsanseraðir skór, ég hafði
keypt þá daginn áður en þeir
voru rándýrir.
Jæja, Fálki góður, þegar ég
kem út, labba ég eftir hellu-
lögðum garðstígnum, eins og
lög gera ráð fyrir, heldur en
ekki hreykinn og upp með
mér, og þá skeði óhappið,
tuttugu mínútna puð var orð-
ið að engu, ég var ekki leng-
ur fínn, ég hafði sokkið og
leðjan tók mér í ökla, og ég
varð að snauta inn aftur og
skipta um skó og sokka, og
auðvitað varð ég of seinn á
stefnumótið og kærastan fúl
og leiðinleg það, sem eftir var
kvöldsins.
Þannig eyðilagði leðjan fyr-
ir mér eitt kvöld og sjálfsagt
á hún eftir að skemma fleira.
Svo virðist sem elskulegir
borgarráðsmenn eða hvað
sem þeir heita, þyki ákaflega
vænt um alla leðju og drullu.
Ef til vill elska þeir skít og
lús líka.
Svo vill til að ég dvaldist
eitt sinn erlendis skamma
hríð. Þar kynntist ég mörgu
góðu fólki og sá margt heill-
andi, enda þótt ég hafi ekki
enn skrifað ferðasöguna, sem
ég ætla þó að gera, því að
það eru ekki allir sem hafa
komið til Hafnar og séð þar
allt, sem hægt er að sjá. Vin-
ur minn einn þar tjáði mér,
að í sínu landi, sem að allra
dómi er fyrirmyndarland,
væri sá háttur hafður á, þeg-
ar ný borgarhverfi væru
reist, að byggingarfélagið eða
þeir sem reistu sér þar hús,
væru skyldugir til þess að
ganga frá götum í hverfinu
á sómasamlegan hátt. Og þar
þekktist ekki leðja og drulla,
nema í örgustu fátækrahverf-
um.
Af því að ég er maður létt-
lyndur að eðlisfari og nenni
ekki að fara í mál út af skón-
um mínum við borgina, þá
ætla ég að gera þetta að til-
lögu minni, svo að aðrir í
framtíðinni verði ekki of
seinir á stefnumót, vegna þess
að þeir vaða leðjuna í ökla
og stundum í hné til þess að
komast á næstu strætisvagna-
biðstöð.
Virðingarfyllst,
Sveinki skóari.
Pestir.
Kæri Fálki. — Þú komst
til mín í síðustu viku, þegar
ég lá í rúminu og hafði hreint
ekkert að lesa. Það var því
mikill fengur að fá þig. Þess-
ar andskotans pestir, sem
alltaf eru að herja á mig, eru
bókstaflega að gera útaf við
mig. Það hlýtur eitthvað að
vera að hreinlætinu hér í
borg. Ætli bölvaður skarn-
inn geri þetta ekki að verk-
um, eða þá mjólkin sú hin
dýra í hyrnunum? Æ, ég yeit
ekki hvað veldur þessu. Mér
finnst að þeir háu herrar ættu
að athuga drykkjarvatnið.
Finnst ykkur það ekki?
Er ekki lífsleiði pest? Mér
finnst vanta góðar tillögur
hjá þessum spekingum um að
leysa úr vandanum. Ég verð
nú bara að segja að mér
finnst nauðsynlegt, að menn
fari út að skemmta sér að
minnsta kosti einu sinni í
viku og jafnvel oftar. Hús-
mæðrum er til dæmis alveg
brýn nauðsyn að komast frá
öskrandi krakkaskaranum og
matarlyktinni, skúringum,
bóningum og eldhúsverkum.
Ég verð nú bara að segja
fyrir mitt leyti að mér finnst
ákaflega leiðinlegt að elda
ofan í kallinn minn og ég
held að hann sé nógu góður
til þess að vaska upp eftir
krakkana og sjálfan sig. Það
á ekki allt að lenda á kon-
unni. Konan verður jú eán-
hvern tíma að eiga frí. Hún
G FÁLKINN