Fálkinn - 06.03.1963, Blaðsíða 18
ÖRLAGA
DÓMVR
NY
FRAMHALDS
SAGA
EFTIR
GARETH ALTOiM
2. HLLTI
Meg leit á hann og bældi niður í sér
uppreisnarhuginn. Hvað var það ann-
ars í fasi þessa manns, sem olli því, að
hún opnaði sig, sagði honum allt hrein-
skilnislega? Hvers vegna var hann ekki
fjandmaður hennar eins og allir hinir?
— Ó, .... það er löng saga að segja
frá. Hún leit niður um leið og hún sagði
þetta. Augu hennar einblíndu á hendur
hans, þær voru fíngerðar, jafnvel kven-
legar, en voru þó styrklegar útlits.
Hún iokaði augunum.
— Horfið á mig, sagði hún lágt, horfið
vel á mig.
Hún dró hendina ósjálfrátt upp að
kinninni og fingurnir staðnæmdust við
stóra brúna flekki.
— Eigið þér við fæðingarblettinn?
Ekki er hann svo mikið til lýta.
— Hlífið mér, sagði hún stuttlega og
opnaði augun aftur, — ég hef alltaf
verið ljóti andarunginn og ég þrái alúð
og vinsemd eins og annað fólk. Ég hef
aldrei átt neina vini. Ég þóttist góð, ef
fólk gat umborið mig. Hvernig haldið
þér, að manni verði innanbrjósts, þeg-
ar karlmaður tekur allt í einu upp á
því að bjóða stúlku eins og mér út?
f fyrstu trúði maður varla sínum eig-
in eyrum, en svo skýtur upp þeirri
von í brjósti manns, að ef til vill sé
einhver til, sem hafi upgötvað þá kosti
manns, sem vega upp á móti þessu
hérna.
Hún setti höndina aftur upp að
kinninni. — Ég hafði aldrei verið kysst
áður. Hann var sá fyrsti.
Hún riðaði til á fótum. — Mig grun-
aði ekki, að þetta var í gamni gert.
Félagar hans höfðu æst hann upp í
þetta.
Frásögn hennar varð óskírari og
óskírari, eitt orð og setningabrot á
stangli. — Og ég gekk í gildruna. Þér
getið ekki ímyndað yður hvílíka þýð-
ingu það hafði að fara með honum út
... . á bíó ásamt öðru ungu fólki. Mér
fannst hann vera dásamlegasti strák-
urinn í heiminum .... þangað til hann
kyssti mig. Þá varð hann svo ....
auvirðilegur. Þá varð ég reið og barð-
ist um, ég sá að hann hafði veðjað við
félaga sína, að hann gæti með lítilli fyr-
irhöfn sigrað mig.......Ég man ekki
glöggt hvað gerðist. En ég hlýt að hafa
slegið til hans. Ég sló og sló og......
Hún komst ekki lengra. Hún brast í
grát.
Greene læknir gaf henni tíma til að
jafna sig. Þá tók hann undir höku henn-
ar og horfði beint framan í hana. Hún
leit rauðeygð á hann.
— Jæja, þá skuluð þér bara byrja.
Haldið fyrirlestur um fölnandi fegurð
og manninum sé mikilvægara að eiga
gott hjarta en frítt andlit.
Hún hló biturlega. — Sú vísa hefur
of oft verið kveðin fyrir mig af yðar
líkum.
Hann horfði á hana drykklanga stund.
Það er margt til í þessu, sagði hann
svo. — En yður dreymir sem sagt um
andlitsfegurð.
Hún var nærri því brostin í grát en
harkaði af sér. — Ég vil gera allt til
þess að verða lagleg.
— Þér vitið ekki hvað þér eruð að
segja, sagði hann svo hvatskeytslega,
að hún hrökk í kút. — Frú Verney
hefur víst sagt yður, að ég sé læknir,
en sagði hún yður frá því að plastskurð-
araðgerðir eru sérgrein mín?
Hann gekk umhverfis bekkinn og
leit rannsakandi á hana. Svo tók hann
aftur til máls: — Ég gæti gert yður
fagra.
— Hvað eigið þér við? spurði Meg.
— Það, sem ég sagði. Ég get gert yður
fagra. Þér hafið fallegt hár og augun
eru fallega löguð.
Áður en hún gat hindrað hann, strauk
hann henni í framan.
— Beinabyggingin er góð. Jú, það er
hægt að gera þetta. En það er sársauka-
fullt. Margir erfiðir uppskurðir.
Andardráttur hennar varð þungur.
Orð hans höfðu gefið þrá hennar um
fegurð byr undir báða vængi. Hún
hafði líka heyrt, að plastskurðaraðgerð-
ir hefðu verið kraftaverki líkar.
— En ég mun aldrei hafa efni á því,
sagði hún niðurlút. Ég á enga peninga.
— Þér þurfið ekki að borga með pen-
ingum, sagði hann lágt. — Þér sögðuð
einmitt áðan, að þér vilduð gera allt til
þess að verða fögur.
— Hvað, hvað er það, sem þér viljið
fá í staðinn? spurði hún hrædd.
Hann settist á rúmstokkinn.
— Við getum talað um borgunina,
þegar skurðaðgerðunum er lokið, anz-
aði hann, og verðið látið þér mig
ákveða.......
Meg horfði á eftir honum, þegar hann
gekk brott frá rúmi hennar. Bara, að
hann hefði ekki snúið baki í hana, þeg-
ar hann sagði þessi áhrifamiklu orð.
Hún hefði gjarnan viljað sjá framan í
18
FALKINN