Fálkinn - 06.03.1963, Blaðsíða 22

Hann romsar söguna flughratt upp úr
sér, eins og hann lesi í lærdómsbók, sem
hann kann utan að:
— Tjaldstaður í skógarjaðri ....
börnin voru að leika sér í kjarrinu,
spottakorn frá .... allt í einu koma þau
rogandi með eitthvað, það voru fanga-
fötin. .. þau lágu undir laufhrúgu
sem hafði verið dengt ofan á þau .. .
Trúðurinn bað um þau, þurfti á ein-
hverjum fatnaði að halda til sýningar
sinnar.....Ég gaf honum flíkurnar.
Þannig lauk öldungurinn máli sínu.
— Og hvar gerðist þetta? Eldri rann-
sóknarlögreglumaðurinn flettir sundur
landabréfi yfir Spessarthérað. En þess-
konar skilur Banassi ekkert í. Hann
rennir augum yfir marglitt kortið. Síð-
an yppti hann öxlum í ráðaleysi.
— En hvernig var með þessi föt, sem
var stolið frá yður? spyr sá eldri.
Enn á ný sami reiprennandi upplest-
urinn: — Rauðköflótt treyja . . . bláar,
upplitaðar léreftsbuxur .... báðar á
þvottasnúrunni um kvöldið .... og
horfnar um morguninn.
Lögreglumennirnir skrifa í minnis-
bækur sínar, og gamli maðurinn spyr:
— En hver er svo tilgangurinn með
allri þessari yfirheyrslu?
— Við erum á hnotskóg eftir hættu-
legum manni.
Banassi lyftir augum til himins. —
Hættulegum manni. Honum dettur í
hug kvöldið góða í Nestelborn, þegar
lögregluþjónninn heimsótti sýningar-
svæðið og hann fór að hugleiða, hvort
ekki gæti verið eitthvert samband milli
þessa unga manns frá Externmylnunni
og bláröndóttu fangafatanna. Á hann
að þegja lengur yfir þessum grunsemd-
um sínum? En er honum þá óhætt að
koma fram með þær nú? Verður honum
þá ekki kennt um, að hafa villt lögregl-
unni sýn á Nestelborn, með hegningar-
verðum hætti?
Eldri maðurinn rís á fætur: — Við
vildum líka gjarna fá að tala við kon-
una yðar.
Að vörmu spori standa þeir allir úti
fyrir dyrum forstjóravagnsins. Þeir
knýja dyra. Á samri stundu er því lík-
ast sem hleypt sé af fallbyssu þar inni,
skothríð af skammaryrðum og óskiljan-
legum orðaflaumi á útlendu máli, sem
í ofboðslegri bræði væri. Síðan er hurð-
inni hrundið upp og breiðleit og gild-
vaxin kona ryðst út. Þegar hún sér
komumenn, kemur á hana fát mikið og
hún hörfar í skyndi aftur á bak.
— Ó, fyrirgefið þér, hrópar hún óða-
mála. — Ég hélt að það væri maðurinn
minn......
— Við verðum að ónáða yður í nokkr-
ar mínútur .... út af lögreglumáli.
Rautt og búlduleitt andlit frúarinnar
verður náfölt. Hún virðist hafa misst
málið í einu vetfangi. Hún bendir gest-
unum þegjandi að koma inn.
Stundarfjórðungi síðar er yfirheyrsl-
unni lokið og lögreglumennirnir engu
nær. Konan hefur sagt þeim nákvæm-
lega hið sama og Banassi. Hvorki meira
eða minna.
Eftir drykklanga stund ganga þeir
félagar aftur út að bílnum. Það er nær
fulldimmt. Úti fyrir dyrum sýningar-
tjaldsins hefur gjallandi básúna upp
raust sína og kallar til sýningar. Fólk
þyrpist að miðasölunni.
Þeir kalla á Barða, sem bíður í hinum
vagninum.
•—• Þá förum við!
— Hvert? spyr Barði.
— Aftur til Nestelborn.
ÞAÐ er miðnætti. Marteinn stendur
við gluggann í loftherbergi sínu og
starir út í föla mánabirtuna. Gefðu þig
fram, hvíslar innri rödd að honum. Þú
ert búinn að sjá hana aftur, þú hefur
haldið henni í faðmi þér — í síðasta
sinni. Farðu nú og gefðu þig fram.
En hann stendur kyr og heldur um
gluggapóstinn heljartaki: Nei, hann
fær ekki af sér að fara héðan. Eini stað-
urinn á jarðríki, sem hann man til að
fært hafi honum frið og hamingju, hann
er hér. Fara aftur til klefans í Gundels-
berg, aftur til grárra daga, dimmra
nótta og þrælslega tilbreytingarlausra
tíma, — nei og aftur nei!
Þó veit hann, að hér er aðeins um
stundarbið að ræða, þangað til þeir
koma, taka hann og flytja hann þangað
aftur með valdi. Auglýsingin, þessi
rauði, lýsandi ferhyrningur stendur
honum fyrir hugskotssjónum, — og svo
orðin; LÝST EFTIR hættulegum morð-
ingja, Gerhard Hause. Upplýsingar,
sem leitt gætu til handtöku hans: eitt
þúsund ríkismörk.
Skyndilega heyrist eitthvert hark
niður á veginum, sem liggur fram hjá
sögunarmylnunni. Hundur geltir. Fóta-
tak heyrist nálægt. Mannamál úti í
næturkyrrðinni. Marteinn stirðnar upp.
Nú koma þeir.
En hundurinn þagnar fljótlega, fóta-
takið fjarlægist og mannamálið deyr
út í fjarska. Allt verður hljótt á ný.
Undarlegt er þetta, hugsar hann.
íbúarnir í Nestelbom hljóta hundruð-
um SEtman að hafa séð myndina af hon
um á auglýsingunni, og þó er eins og
enginn hafi tekið eftir því, að Gerhard
Hauser og Marteinn Brunner er einn og
sami maður. Hvers vegna? Hef ég
virkilega breytzt svo mikið í útliti þessi
ár, sem ég hef setið í haldi?
Hugsanir hans flögra víða vegu, eins
og fugl í myrkri. Á morgun. Á morgun
kemur Barði og endurnýjar kröfu sína
um skilríkin. Hann fyllist vonleysi og
örvæntingu við tilhugsunina — líkt og
maður, sem aðeins á eina nótt ólifaða.
Um nónbil næsta dag, kemur Herde-
gen prófessor til hallar Veru Orsini í
Nestelborn. Jóhannes Herdegen er há-
vaxinn maður um fimmtugt, grannleit-
ur með gleraugu og snyrtilega klæddur.
Vera leiðir hann þegar inní dagstofu
sína og flýtir sér að laga te handa hon-
um. — Hefur þú kynnt þér málavexti,
Jóhannes? Segðu mér nú allt.
Hann fær sér sæti við borðið og kink-
ar kolli, hægt og þunglega.
Ég hef spurzt fyrir um fortíð hans í
Gundelsberg. Og ég hef rætt við yfir-
lækninn þar. Þegar ég lét á mér skilja,
að mér kynni að vera kunnugt um veru-
stað strokumannsins, vildu þeir auðvitað
undir eins fá mig til að koma upp um
hann
— Er þá Marteinn Brunner svo hættu-
legur?
Já. Herdegen hallar sér aftur á bak
í hægindastólnum og horfir um stund
á Veru gegnum gleraugun. — Hann
hefur framið tvö morð!
Vera hrekkur við og hljóðar upp yfir
sig, síðan situr hún grafkyr, eins og
steingervingur. — Og þessum manni
hefur Kristín orðið ástfangin af.
— Að líkindum er hann ekki eins
hættulegur nú orðið, og hann á'ður var,
bætir Herdegen prófessor við. — f
Gundelsberg var hann talinn nokkurn
veginn albata. Glæpi þessa framdi hann
fyrir tíu árum síðan — og áttu þeir
rót sína að rekja til geðbilunar sem
hann fékk samtímis kynþroskanum. f
báðum tilfellum mátti segja að kóral-
festi væri um glæpina að kenna. Bilun
hans er með þeim hætti, að ef hann sér
slíkar festar, hverfur honum allt skyn
og hann hefur ekki hugmynd um, hvað
hann gerir.
— Og þú heldur í fullri alvöru, að
hann muni ekki eftir neinu? Eða gerir
hann sér upp minnisleysi?
— Nei, hann gerir sér það ekki upp.
24. hlutf hinnar spennandi framhaldssögu
eftir Hans Ulrich Horster, höfund Gabrielu
22 FÁLKINN