Fálkinn - 06.03.1963, Blaðsíða 30

Kvikm^ndastjarnaii ;
Framhald af bls. 11. |
sagði hún loks, er höfuðið á henni kom
upp um hálsmálið á kjólnum.
Nú skalt þú finna einhverja ágæta
líknarstofnun, sem fær helminginn af
mínum eignum. Hinn helminginn fær
Vincent Grey, og hana nú!
— Sonja, meinarðu þetta í alvöru?
— Ég geri sjaldan að gamni mínu,
Sammy, og það veiztu! Og gættu þess
að tilkynna honum þetta á þann hátt,
að hann gleðjist yfir. Eitthvað í þessa
átt: — „Til Vincent Grey, sem færði
mér þá einu hamingjustundd sem ég
lifði.“
— Ekki „Hamingjustund“, í guð-
anna bænum, Sonja! stundi Sammy.
— Jæja þá, „huggun“.......Til Vin-
cent Gray fyrir huggun hans og skiln-
ing á örlagastund.“ Nú verð ég að flýta
mér niður í Barbar-klúbbinn. Hvenær
á ég að undirrita skjalið?
— Á morgun, hugsa ég, sagði Sammy
daufur í dálkinn, er hún sveif út úr dyr-
unum með Maríu á hælunum.
Sammy yppti öxlum. Hann vissi, að
hann yrði að skrifa þetta skjal fyrir
hana, og út af fyrir sig var það í full-
komnu lagi. Hún myndi víst áreiðan-
lega breyta því innan fárra mánaða, þeg-
ar einhver annar hefði heillað hana.
Hann vissi ekki, að þetta var síðasta
arfleiðsluskráin, sem hann gerði fyrir
hana. Hún átti ekki eftir að láta glepj-
ast af fleiri karlmönnum. í þetta skipti
var það bifreið, sem varð á vegi hennar
og gerði enda á stormasama ævi.
Nýlega var opnuð í Reykjavík ný
ryðvarnarstöð, „Ryðvörn“. Eigendur
hennar eru Gylfi Hinriksson og Jósúa
Magnússon og er Jósúa jafnframt yfir-
verkstjóri.
Fréttamönnum var boðið að skoða
ryðvarnarstöðina, sem er í nýjum og
vistlegum húsakynnum að Grensásvegi
18. Eins og nafn fyrirtækisins ber með
sér, er hlutverk þess að verja gegn ryði
og verður það gert með TECTYL efn-
um.
TECTYL er samnefni fyrir efna-
blöndur, þar sem olíum, feiti, vaxupp-
lausnum og ýmsum öðrum efnum er
blandað saman við „Polar“ (segul), en
Polar var fundið upp í USA fyrir um
það bil 25 árum. Uppgötvun þessi var
talin svo mikilvæg, að henni var haldið
sem hernaðarleyndarmáli þangað til nú
fyrir skömmu.
TECTYL er þannig segulmagnað efni
og hefur því þann eiginleika að ryðja
sér braut inn að málmum, en um leið
ryður það öllu vatni frá. Það kæfir því
30 FALKINN
VINCENT GRAY var fjörutíu og
fimm ára gamall. Hann hafði sérlega
falleg blá augu, eins og Sonja hafði
sagt, og hann var mjög duglegur lög-
fræðingur. Hann var sérfræðingur í fast-
eignamiðlun, erfðaskrám og skilnaðar-
málum og hann var mjög nákvæmur og
heiðarlegur í starfi sínu, sem sagt — í
miklu áliti. Hins vegar féll honum ekki
að fást við stórmál. Hann var alls ekki
harður í horn að taka, en það er mjög
nauðsynlegt til þess að ná einhverjum
árangri í réttarsalnum. Þar náði hann
sér aldrei upp — rétt eins og heima
fyrir. Konan hans var hreinasti svark-
ur og réði alveg yfir honum og það
gerðu báðar dætur hans reyndar líka.
Örlögin höfðu alltaf verið honum
heldur andsnúin frá upphafi því að hann
hafði átt tvær flatbrjósta systur, sem
voru næstum óhugnanlega duglegar
við námið. Þær voru þremur og fjórum
árum eldri en hann, og er hann óx
upp, þá kynntist hann alltaf einhvern
veginn eingöngu flatbrjósta stúlkum,
enda þótt að hann hefði alltaf verið hrif-
inn af mjúkum og bogadregnum lín-
um, en samt sem áður urðu slíkar
stúlkur á vegi hans. Það var Ethel,
eldri systir hans, sem sagði honum, að
Milred myndi áreiðanlega reynast hon-
um prýðileg eiginkona. Edith, yngri
systirin hafði tekið undir það. Eftir
hæfilega langan tíma hlýddi Vincent,
bað um hönd Milred og fékk hennar.
Þetta var afskaplega undarlegt hjóna-
band, en Milred flýtti sér að eignast
tvær dætur, sem minntu hann óneitan-
lega allt of mikið á Ethel og Edith,
þegar þær voru litlar. Vincent stóð
stundum tímunum saman við vöggurn-
alla ryðmyndun, sem kann að vera
byrjuð, en hindrar alla nýja ryðmynd-
un.
„Ryðvörn" mun eingöngu hafa á
boðstólum TECTYL ryðvarnarefni og
er það framtíðaráætlun fyrirtækisins
að geta tekið að sér ryðvarnir hvar
sem þeirra er þörf, en til að byrja með
verður það aðeins með ryðvarnarstöð
fyrir bíla. Á verkstæðinu eru öll þau
tæki sem nauðsynleg eru til að hægt
sé að ryðverja bíla á hinn fullkomnasta
og jafnframt á ódýrasta hátt og má þar
nefna gufuhreinsara, sem hreinsar alla
olíu og feiti burt af undirvagni og úr
mótorhúsi áður en TECTYL er úðað á.
þá er og háþrýstitæki til þvotta undir
bílnum, innan úr brettum o. s. frv.
Sprautun fer fram á bílalyftu með
þrýstiloftssprautum.
En TECTYL er ekki eilífðartrygging
fyrir því að bíllinn rygði ekki, sögðu
eigendur fyrirtækisins og lögðu á það
áherzlu, það slitnar eins og önnur efni
og því þarf að endurnýja það með vissu
millibili.
ar þeirra og reyndi að upphugsa ráð
til þess, að þær yrðu ekki flatbrjósta
líka. En allt kom fyrir ekki. Þær urðu
flatbrjósta, og fæturnir á þeim voru
eins og hrífusköft, og þær voru afskap-
lega duglegar við námið. Annars kom
Milred fram við hann eins og hann
væri þjónn á heimilinu, — rétt eins og
vinnukonurnar. Þær fóru alltaf eftir
stutta dvöl, en af einhverjum óskiljan-
legum ástæðum var Vincent kyrr.
Einu sinni hafði hann gert tilraun til
uppreisnar. Það var fyrir sex árum. Er
hann hafði verið lögfræðingur í 15 ár,
uppgötvaði hann skyndilega, að hann
kærði sig ekkert um að vera lögfræð-
ingur lengur. Er hann erfði nokkra fjár-
upphæð eftir gamlan frænda sinn,
hugsaði hann með sér, að dásamlegt
myndi að flytjast til Suður-Afríku og
gerast bóndi. Hann hélt að það hlyti
að vera dásamlegt fyrir Milred og böm-
in. En þau voru á annarri skoðun. Þau
urðu blátt áfram að hafa gangstétt
til að ganga á, en Vincent lét sig ekki.
Þá greip Milred til stórskotaliðsins og
sendi skeyti til Ethel og Edith, en þær
bjuggu með þessum hundleiðinlegu
eiginmönnum sínum í smábæjum úti
á landi.
Daginn eftir var haldin ráðstefna i
fjölskyldunni. Hún var haldin í borð-
stofunni. Börnin tóku ekki þátt í henni,
en þær Mildred, Ethel og Edith höfðu
allar mikið að segja, já, Vincent komst
satt að segja aldrei að. Uppreisnin
var kæfð í fæðingu og samþykkt var,
að Vincent væri fjölskyldufaðir, og þess
vegna væri skylda hans að vera kyrr
í London og vinna sér inn peninga!
Sonja hafði verið eins og vin í eyði-
mörkinni, sem umlukti hann þessa daga.
Hann hafði litið á hana sem snjókorn,
sem svifið hafði af himnum ofan. Hann
sárvorkenndi henni og fannst hún ham-
fært fegurð inn í líf hans, — það var
ingjusnauð. Um stuttan tíma hafði hún
sjaldgæft fyrirbæri — og ennfremur
andagift, sem var ennþá sjaldgæfari.
Hann hugsaði oft um hana, er hann
frétti að hún hefði snúið aftur til Amer-
íku og gifzt í þriðja sinn. Hann vonaði
heitt og innilega, að nú hefði hún loks-
ins fundið hamingjuna. Þegar verið
var að sýna kvikmynd, sem hún lék í,
var hann vanur að læðast út af skrif-
stofunni, og sjá myndina einsamall.
Þessi tilbeiðsla tendraði ofurlitla glóð
innra með honum, og — það þarf ekki
að geta þess — han hafði ekki orð á
þessu við Milred.
ÞAÐ var þungt áfall fyrir hann, er
fréttirnar um dauða hennar voru í blöð-
unum einn morguninn, sérstaklega
vegna þess, að fréttir þessar voru færð-
ar honum á ruddalegan hátt.
Milred hrifsaði alltaf blaðið áður en
hann náði í það, og hún sagði ekkeert
fyrr en dætumar voru farnar til vinnu
sinnar. Þá lagði hún frá sér blaðið á
teprulegan hátt, og sagði hvasst: — Ég
sé, að þessi kvenmaður er dauður!
Framh. á bls. 32.
RYÐHREINSUNIN