Fálkinn - 06.03.1963, Blaðsíða 38

LITLA SAGAN
Framh. af bls. 24.
þeir hafi einhverja hugmynd urn
AGUA.
Það var hringt til ICTA, og þeir
vissu ekkert.
— Reynið OFA, var stungið upp á.
Og þá reyndu menn OEA, og þá kom
í Ijós að þeir vissu heldur ekki neitt.
Þegar voru menn farnir að naga á
sér neglurnar í örvænting.
— Er til eitthvað, sem heitir Ato-
spurði ráðuneytisstjórinn.
mic General Union of America?
— Það hljómar að minnsta kosti
vel, krunkaði fulltrúinn, farðu inn
til hans og vittu hvort það er það,
sem ha'nn á við.
Ráðuneytisstjórinn lagði af stað og
læddist á tánum aftur á bak. För
hans varð árangurslaus.
Allt í einu æpti yngsti sendisveinn-
inn upp yfir sig í fögnuði, en hann
hafði verið að blaða í lexikon.
— Ég er búinn að finna það, hróp-
aði hann.
Þau réðust öll á hann, héldu fyrir
munninn á honum og þögguðu niður
í honum.
— Uss, forsetinn er að hugsa.
— Já, en ég er búinn að finna það.
AGUA. Ég veit hvað það er.
Menn slepptu honum og litu efa-
gjarnir á hann. Sendisveinninn,
strákbjáni, sem varla gat lesið nafn-
ið sitt. Var hann fróðari um alþjóð-
legar skammstafanir en skörpustu
ráðunautar forsetans? Ómugulegt.
— Allt í lagi sagði ráðuneytisstjór-
inn, farðu bara inn til forsetans, ef
þú þorir. En það máttu vita, að hann
murkar úr þér líftóruna, ef þú ónáð-
ar hann að óþörfu. Mundu, að skilt-
ið er fyrir utan dyrnar. Hann er að
hugsa.
Yngsti sendisveinninn árætti að
drepa á hvítlökkuðu hurðina og opna
hana va tega.
— AGU:\, sagði hann, er eldfjall
í Guatemala í Mið-Ameríku.
—■ Þakka bér fyrir drengur minn,
sagði forsetinn og varp öndinni létt-
ar, þú ert hér eftir yfirsendisveinn í
ráðuneytinu. Eldíjall passar, svo að
þá er ég búinn.
Hann hafði lokið við krossgátuna
í þetta sinn. Willy Breinholst.
ÖISLAGADÓMUR
Framh. af bls. 29
inn tími til þess að fara heim. Frú
Verney er sjálfsagt farin að furða sig á,
hvað orðið hefur af yður. Ég skal fylgja
.yður.
Meg hefði gjarnan viljað dveljast
þarna lengur. Þau gengu meðfram
ströndinni. Við og við studdi hann hana
og í hvert skipti hannst henni að sig
svimaði. En hann var hjálpsamur og
prúður. Hún hafði ekki kynnt sig og
hann hafði heldur ekki spurt hana um
heiti. Hann hefði sjálfsagt gert svo, ef
hún hefði vakið áhuga hans. Sennilega
mundu þau aldrei sjást aftur.
— Ég þakka fyrir hjálpina, sagði Meg,
þegar hún nálgaðist húsið. Ég þakka
kærlega .... fyrir allt.
Allt í einu lagði hann hendurnar á
axlir henni og Meg flaug í hug, að nú
ætlaði hann að kyssa hana. En í stað
þéss sagði hann:
— Þér eruð bezta stúlka.
Bezta stúlka. Hann hefið alveg eins
getað sagt: Litli, ljóti andarunginn.
Með tárin í augunum flýtti hún sér
upp garðstíginn. Svo snéri hún sér við
og sá hann ganga hröðum skrefum inn
eftir ströndinni. Það setti einhvern
tómleika að henni. Ó, bara að hún gæti
hitt hann aftur. Allt í einu stirnaði
hún upp. Orð Roberts Greene hljóm-
uðu fyrir eyrum hennar:
— Ég get gert yður fagra.
Og ef útlit hennar fríkkaði, mundi
Bruce Preston áreiðanlega taka eftir
henni. Og var það ekki einmitt það,
sem hún hafði alltaf þráð meira en
nokkuð annað? Hvers vegna skyldi hún
ekki játa boði læknisins? — Allt var
orðið breytt. Hún hafði hitt mann, sem
hún vissi að hún gat elskað. Þegar hún
tók síðustu skrefin að dyrum Cliff
House, hafði hún tekið fasta ákvörðun.
Framh. í næsta blaði.
38
FÁLKINN