Fálkinn - 13.03.1963, Blaðsíða 5

urklippusatnið
Sendið okkur spaugilegar
klausur, sem þér rekizt á í
blöðum og tímaritum. Þér
fáið blaðið, sem klausa yðar
!Wót Mcnntaskólans:
KvctmalIoUkur:
In^ólfur Eyi'elis 5-í fi sck,
Jakobína Jakobsdottir ti9.5 sck.
Jn^ibjörg Eyfells
Auður Björg SigurjtistafitiUii*.
Morgunblaðið í jan. ’63.
birtist í, sent ókeypis heim. Send.: Elizabet 1. Jóhannsd.
'ERGI ÓSKAST
JÍAi.LÓ, nú vantar tnig herbergi
Éff rt iiattprúöur afdalapiltur.
Ég scf emn hoiœa í rúmi hverja etousíu nótt
og er rfirieitl hclvitt stilltui'.
’ Uppiýsingar i síma 2-05-71 eftir kltikkan átta.
Alþýðublaðið 19. febr. ’63. Sendandi: Vigdís Fjeldsted.
< ui 63:>0|>. ÁhóFn tíj 11 manrut.
Skipstjóri t r Etríkur Ólafsson,
1 stvi mi.tóur Boi iiúdiis Einhv^r
sson og yíit velsljöri Haukur
Lárusson. CJ
Dagur 20. febr. ’63.
Sendandi: Sigrún S.
Sknuiast t-U cr ág.ctl
etm I>á,
höíum öil núiner.
Fóttsentium.
ÍáitisiÚ*aiiúMáM
Dagur í jan. ’63.
Sendandi: Þorst. Níelsson.
Atvinnan
— Er þetta ekki ógurlegt,
segir Jens töffari við félaga
sinn, öllum gróða dagsins var
stolið frá mér.
—- Var það mikið? spurði
Viggó gæ.
— Hvort það var, það voru
11 veski.
Veðmálin
Maður nokkur í Banda-
ríkjunum hafði gleypt óvart
dollara og þurfti að leggjast á
spítala til uppskurðar. Hann
efndi nú til veðmála og kost-
i ****** i
Islenzkjjama slas
1
PRÚ Guðrón Ke.ntp Crosifer, sem
margír Hoykvikjngar þekkja
vorð fyrir þvi slysi aö mjaömar-
og úlnliðsbrotna, þar sem htm
var atodd í stra'tisvag.'ii úti í
Nev York, en eina og kunnugt
er á hún þyr hctma. Viídi slysiö
þaniiig tii, gð Juin var nýkowin
upp i etræiísvag;fa kiitþ.Aýei'iun
éþtj^áki Vörttþtl:; Vart etoð'oa?taút»
|ion.>7Ttu 'i'feói tn ii'asloðjat svo
ilía tii að hún slasaðist sem fyrr
„e.eír. I'lún heíjr leyiö í sjúkrþ-
jjinsl þp er oú á góöum batsvegí.
Morgunblaðið 19. febr. ’63.
Send.: Ingibjörg Eggertsd.
ar neimahalnar, t>« f»ar cr nu
crfitt tnn vík að títlta á mótí Bíld-
Ejöimörg stMóúfasamtök iiafa
s<r>rit stjtk'n Bú’cai'ty mótir a>U <
!:Í^SiÍÍÍ^^ÍP!É^ÉÍÍP|ÍÍÍ^lÍíi
Alþýðublaðið 21. febr. ’63.
Sendandi: Ilaukur Leósson.
aði 10 sent að taka þátt í því.
Veðmálið færði honum 5 doll-
ara, en það var fólgið í því,
að þátttakendur reyndu að
geta sér til um, hvaða ártal
væri á dollaranum, sem hann
hefði gleypt. Það var læknir-
inn, sem vann. Hann hafði
getið rétt.
Kvenfólkið
Predikarinn og púkinn
Sýnið
yðar liollustu,
Hollustan sú bein-
ist í tvær áttir, aust-
ur og vestur.
Það leið yfir róna í Hafnar-
stræti í gær. Fólk þyrptist í
kringum þessa furðusýn og
föðurlandi fór að gefa góð ráð, hvernig
leysa ætti hann úr rotinu.
— Gefið aumingja mannin-
um svolítið brennivín, sagði
gömul og góðhjörtuð kona.
— Hringið á sjúkrabílinn,
stakk annar upp á.
— Gefið honum brennivíns-
lögg, sagði gamla konan.
— Hneppið frakkanum upp
í háls, sagði sá þriðji.
— Gefið honum brennivíns-
lögg, sagði gamla konan.
Og fólk hélt áfram að
ræða hvað gera skuli, unz
róninn raknaði úr rotinu og
öskraði:
— Haldið kjafti öll og hlust-
ið á hvað gamla konan segir.
Æskan
Hinn iðni og prúði piltur
kom hálftíma of seint í skól-
ann.
— Hvernig stendur á þessu?
spurði kennarinn.
— Það var nauðsynlegt.
—- Hvað áttu við?
—• J—a, ég var að hjálpa
gömlum manni að leita að 100
krónu seðli, sem hann hafði
týnt.
— Ilúrra, drengur minn.
Allur bekkurinn ætti að taka
þig sér til fyrirmyndar. Og
fanstu svo seðilinn.
— Já, ég fann hann.
— Og varð gamli maðurinn
ekki glaður. •
— Það veit ég ekki, kenn-
ari, hann er ennþá að leita.
IVIikilmennskan
Á vínbörunum í Bonn hafa
menn fundið skýringu á því,
hvers vegna Adenauer situr
stöðugt í kanslarastólnum.
— Jú, segja þeir, það er
vegna þess, að hann lofaði einu
sinni í æsku sinni Friðriki
mikla að yfirgefa aldrei
stöðu sína.
Hjúkurnar
Þetta var ákafleg nýtízku-
legt sjúkrahús. Það lagði mjög
mikla áherzlu á, að ráða
glæsilegar og laglegar hjúkur.
Yfirlæknirinn var einn
morgun á stofugangi og þá
sagði einn sjúklingurinn við
hann:
■—■ Kæri yfirlæknir, ég verð
að hrósa yður fyrir þá hjúkr-
unarkonu, sem þér hafið látið
mig fá. Þó hún bara snerti
DOftiNI
Ekki get ég neitað
hjátrúnni. Ég kæri mig
til dænús ekkert uni
að vera 13. niaðurinn
við i/orðið, þegar 12
flös!„ur af svartadauða
eru á boðstólum.
mig með sínum tilfinninga-
sömu höndum, þá batnar mér
mikið.
— Já, sagði læknirinn og
kinkaði kolli, maður heyrir
nú þá selbita langt fram á
gang.
Lærdómurinn
Því meira sem við lærum
þeim mun meira vitum við.
Því meira sem við vitum,
þeim mun meira gleymum við.
Því meira sem við gleym-
um þeim mun minna vitum
við.
Því minna sem við vitum,
þeim mun minna gleymum
við.
Því minna sem við gleym-
um, þeim mun meira vitum
við.
Hvers vegna erum við þá
að læra?
Verzlunin
Framleiðandi í New York
kom með splunkunýjar vörur
á markaðinn, það var hnífur
og gaffall, diskur og bolli, og
þessar vörur voru sjálflýsandi
í myrkri. Hann reiknaði nefni-
lega með því, að fólk, sem
ætti sjónvarp, þyrfti að borða.
sá bezti
Eitt sinn var Haraldur Á. Sigurðsson á ferö
uppi í Borgarfirði. Haraldur er, eins og allir
vita, digur vel. Nú, upp í sveit kemur hann
að bónda, sem er að bogra yfir bílgarmi. Haraldur stanzar
sinn bíl og tekur að hjálpa bónda. Þess má geta, að bóndi
þessi vissi ekkert, hver Haraldur var.
Ekki líður á löngu unz þeir koma bílnum í gang, og segir
þá bóndi glaður:
— Þú ert nú alveg eins og gjöf af himni send.
— Já, svarar Harldur, og finnst þér ekki vel pakkað utan
um hana.
FALKINN
5