Fálkinn - 13.03.1963, Blaðsíða 10

ÖLVAÐUR I 1 JMFERÐINN 1
stanzaði og við sáum það standa og
horfa á eftir okkur. Krakkar voru að
leika við Skátaheimilið og þau hættu
leiknum og þustu upp að húsinu og þau
hrópuðu eitthvað en við greindum
ekki hvað það var. Karl einn var að
koma úr ríkinu og hélt um stútinn á
einni. Hann ætlaði út á götuna
en þegar hann heyrði til okkar og
sá okkur koma á fartinni var hann
fljótur til sama lands aftur fórnandi
höndum og nærri búinn að missa bokk-
una.
Fordinn skellti sér upp innkeyrsluna
hjá Ostasölunni. Það var kona þarna á
gangi rétt fyrir neðan innkeyrslua og
hún hörfaði og greip til hattsins. Þetta
var dökkur hattur strompmyndaður og
leiðilegur til að lenda fyrir aftan í bíó.
Við héldum að hann mundi aka eftir
planinu milli Ostasölunnar og geymslu-
hússins út á Bergþórugötuna, en þegar
við komum upp á planið sáum við að
sú leið var lokuð því þar var fyrir bíll
frá Mjólkursölunni. Þess vegna snar-
bremsaði hann og það ískraði í öllu
þegar dekkin unnu á móti steypunni og
bilarnir tóku dýfu. Sá á Fordinum stökk
út úr og Héðinn strax á eftir. Það var
greinlegt hvað hann ætlaði sér fyrir.
Þar sem kom horn í portið var kassi
og þá leið ætlaði hann yfir veginn.
Hann var vel búinn í brúnum jakka
og ljósum buxum, grannur og nokkuð
hár vexti. Hann skellti ekki hurðinni
á eítir sér því hann hefur ekki viljað
tefja við slíka smámuni. Hilmir fór
líka út úr bílnum og ljósmyndarinn var
nærri búinn að skaða sig í látunum
að komast út og fara að filma þar sem
þeir hlupu á eftir sökudólgnum þarna
á planinu!
Hann hoppaði léttilega upp á kassann
og teygði handleggina uppá vegginn til
þess að vega sig upp og yfir, en það var
um seinan. Héðinn hafði þegar náð í
fótlegginn á honum og reyndi að draga
hann niður, en það var talsvert erfitt
því hann brauzt mikið um. Virtist
albúinn að skella fætinum framan í
Héðinn, en hætti við það þegar hann
sá hvað Hilmir var nærri. Þá hætti
hann að brjótast um og kom niður af
kassanum.
Þeir leiddu hann á milli sín að lög-
reglubílnum. Hann var talsvert móður
og rjóður í framan eftir áreynsluna.
Hann settist í aftursætið og náði sér í
sígarettur og kveikti í. Hann reykti í
stórum teygum og hendui'nar titruðu
svolítið. Þeir byrjuðu strax að tala við
hann.
—- Þér virtuð ekki stöðvunarskyld-
una þegar þér ókuð inn á Reykjanes-
brautina.
Svarið kom ekki alveg samstundis og
hann horfði á sígarettuna.
— Nei, ég tók ekki eftir mei'kinu.
— Heyrðuð þér ekki þegar við sett-
um sírenuna á?
— Jú.
— Hversvegna stoppuðu þér þá ekki?
— Ég ætlaði að reyna að sleppa.
— Hversvegna?
— Er það ekki oftast þannig að mað-
ur reyni að losna úr svona vandræð-
um.
-— Það hefði nú verið skynsamlegra
að stoppa þarna uppfrá áðan heldur en
að leggja yður og aðra í lífshættu með
svona hættulegum akstri.
Hann þagði og henti stubbnum af síg-
arettunni út á planið. Það fannst svolít-
ill vínþefur af honum og augun voru
svolítið fljótandi.
— Hafið þér verið að neyta áfengis?
— Nei.
— Alls ekki?
— Nei.
— En það er vínþefur af yður.
Hann þagði og horfði niður fyrir sig
og fékk sér aðra sígarettu. Þetta var
sú síðasta í pakkanum og hann snéri
pakkann saman og henti honum út á
planið. Hendur hans titruðú þegar hann
kveikti í.
— Ég tel það ekki, sagði hann og blés
reyknum frá sér. Þetta voru tveir bjór-
ar.
— Er langt síðan?
— Það eru tveir þrír tímar.
— Við verðum víst að fara niður á
Stöð.
Hann svaraði engu horfði bara út um
hliðarrúðuna.
Hann svaraði engu, horfði bara út um
bílnum og settust upp í Fordinn og óku
Þegar komið var niður á lögreglustöð var sá seki látinn blása í blöðruna (mið-
myndin að neðan) og að því búnu var farið með hann á Slysavarðstofuna og
tekin blóðprufa (fyrsta myndin hér að neðan og stóra myndin til hægri).
Hjá rannsóknardómaranum, Jóni Abraliam Ólafssyni, nokkrum dögum síðar
(yzta myndin til hægri).