Fálkinn - 13.03.1963, Blaðsíða 14

Dmglandi slangan hékk hreyfmgarlaus í brot úr sekúndu. Þá slitn-
aði hún með lágum bresti. Það skeði svo snögglega, að hann hafði
ekki tíma til að átta sig, ekki einu sinni hrópa. Með óendanlegum
undrunarsvip hrapaði hann mður, mður . . . en hvað vindurinn var
kaldur . . . mður . . . hvað kom eiginlega fynr hann, dreymdi hann
. . . niður, niður . . . níu líf eins og kötturinn . . .
FALLANDA
FÆTI
DAVY Smith flautaði hátt og falskt
meðan hann renndi gúmmísköfunni yfir
vota rúðuna. Svona — nokkur hand-
tök enn, þá yrði hann búinn. Það var
líka orðið næstum dimmt, og hann
þurfti ekki að teygja tímann lengur.
Davy hló, svo að sólbrúnt skógar-
guðsandlitið tók á sig þúsund undarleg-
ar hrukkur. Tennur hans voru hvítar
og sterklegar, svartir hárlokkarnir
gljáðu af hárvátni og velmegun. Davy
var ákaflega ánægður með sjálfan sig
og áætlun þá, sem hann hafði gert. Hún
gat ekki farið út um þúfur. Og hann
varð að ná í peninga, því annars mundi
hann ekki geta haldið í Marion. Marion
hafði sett sína skilmála, og hún var
viljasterk stúlka. Hún lét sér ekki
nægja minna.
Davy var því ekki vanur, að ungar,
fagrar konur gætu staðizt töfra hans.
Þess vegna var hann í fyrsta sinn ást-
fanginn fram í fingurgóma.
— Varið yður, hr. Smith! sagði
hræðsluleg rödd og batt endi á ánægju-
legar hugsanir hans. — Verið ekki að
halla yður svona út yfir handriðið! Ég
verð alveg veik af að horfa á það. Og
svo flautið þér í þokkabót!
Frú Hackett gamla stóð í svaladyr-
unum og pírði nærsýnum augum út
í rökkrið. Hún endurgalt dálítið feimin
geislandi bros hans; því að ekki einu
sinni frú Hackett gat staðizt einfalda
töfra hans.
— Engin hætta, litla frú! hrópaði
hann og fór síðustu umferð yfir rúðuna
með sköfunni. — Engar taugar hér,
litla ungfrú! Ég gæti gengið eftir brún-
inni, ef það væri . . .
Gáskafullur sveiflaði hann öðrum
fætinum yfir handriðið, og hún greip
í hann skelfingu lostin.
— Óþekktarormur! sagði hún í ávít-
unartón. — Þér eruð ekki vitund betri
en Ted litli dóttursonur minn. Komið
nú inn, hr. Smith, og takið við pening-
um yðar. Hvað ég vildi sagt hafa — já,
Ted var hér í gær með dóttur minni.
Já, þér hafið víst tekið eftir marmelaði-
maukinu hans á svalaglugganum? Hugs-
ið yður, þessi óþægi drengur, ég get
varla haldið honum frá svölunum, og
ég sagði yður það gerði mig svo tauga-
óstyrka, að sjá hann þarna, úti hang-
andi út yfir brúnina — já, ég get bara
ekki þolað það, og skil ekki hvað hún
dóttir mín tekur þessu rólega .. .
— Drengir eru svona, sagði Davy
róandi. — Látið hann gæta sín sjálfan,
frú. Það kemur aldrei neitt fyrir þess-
ar litlu ófreskjur. Þau hafa níu líf, eins
og kötturinn. Ég var alveg eins óþekk-
ur sem drengur, og þér getið séð, að ég
lifi enn.
— Þér eigið ef til vill verndarengil,
eða þér hafið líka níu líf! sagði frú
Hackett og rótaði í þunnu, hvítu hári
sínu. — Bíðið aðeins, ég hef tekið til
peningana handa yður, hvar voru þeir
nú, ég lagði þá .. .
Hún snerist um sjálfa sig og gáði að
lokum í skúffu í skattholinu sínu, þar
sem hún fór að rjála við seðla.
Hann virti fyrir sér grannan hryg'g
hennar með vissri vinsemd. Honum
leiddist það í sjálfu sér, að hann myndi
aldrei fægja gluggana hennar framar.
Hún hafði verið elskulegur viðskipta-
vinur og oft hafði hún stungið að hon-
um aukaskildingi. En þannig mátti mað-
ur ekki hugsa, ef maður ætlaði að kom-
ast áfram í heiminum. Því að þegar allt
kom til alls, hvers virði var þá einhver
frú Hackett honum? Einskis. Að
minnsta kosti ekki í samanburði við
Marion. Og þegar örlögin höfðu komið
því svo fyrir, að velja yrði á milli frú
Hackett og Marion . ..
Hugsunin var svo spaugileg, að hann
varð aftur að hlæja.
— Þér hlæið bara, sagði frú Hackett
óstyrk. — Já, ég er með lestrargleraug-
un, svo að ég sé það vel. Ég get svei
mér líka séð, að rúðurnar eru hreinar.
Þér hafið aðeins gleymt að loka svala-
dyrunum, ungi maður. Nei, nú skal ég
gera það, því að þér viljið víst fara að
komast heim. Hér eru peningarnir yðar,
hr. Smith — já það er smápeningur
aukreitis í dag. Og svo komið þér aftur
eftir hálfan mánuð, ekki satt?
— Leyfið mér nú að loka þessum
dyrum fyrst, sagði Davy vingjarnlega.
— Svona. Þér ættuð að hafa lykil að
hurðinni, frú.
— Ég tók einmitt eftir því, að hann
vantaði! hrópaði hún. — Það er svei
mér til lykiíl, hann hlýtur að hafa
dottið á gólfið.
— Nei, ég leitaði að honura, því að
mér fannst ég muna, að hann væri
vanur að vera á skránni. En hann er
horfinn.
— Það hlýtur að vera Ted! kveink-
aði hún. — Og þau eru ný farin úr bæn-
um, og hvað á ég þá að gera . . . Það er
áliðið og lásasmiðurinn er víst búinn
að loka, haldið þér það ekki?
— Jú, það er áreiðanlegt, sagði Davy.
— En hvað eruð þér eiginlega hræddar
við, frú? Hver í fjáranum haldið þér
að klifri upp á svalirnar yðar, sem eru
fimm hæðir frá götu? Nei þér getið
sofið rólegar. Og hringið svo til lása-
smiðsins snemma í fyrramálið, ef Ted
14
FALKINN