Fálkinn - 13.03.1963, Blaðsíða 15

hefur ekki skilað lyklinum fyrir þann
tíma ...
ÞEGAR hann var farinn, gekk frú
Hackett varlega út á svalirnar til að
gæta að, hvort lykillinn væri samt ekki
þar að finna. Hún kærði sig ekki um
að koma þangað, því að sæi hún aðeins
bregða fyrir steinlagningunni svo svim-
andi langt niður, varð hún veik, maginn
skrapp saman í krampa, og það var
nærri liðið yfir hana.
Nei, hann hafði áreiðanlega rétt fyr-
ir sér, hann Davy Smith. Hún gat ekki
ímyndað sér, að innbrotsþjófur þyrði
að leggja líf og limi í hættu til að
klifra þangað upp og þar að auki gæti
hann ekki vitað, að einmitt hennar
svaladyr væru ólæstar.
—- Ég skal nú tala alvarlega við
Sylvie um Ted! tautaði hún. — Sulta
á gluggunum mínum, lykill týndur, og
hvað skyldi það vera næst?
Síðan greip hún andann á lofti, því
að nú komst hún að „því næsta.“
Meðan maginn byrjaði að herpast
saman í krampa, kom reiðin upp í
henni. Þess konar strákapör voru henni
blátt áfram ekki að skapi.
Einn af svalakössunum hafði verið
færður.
Hún hafði ekki tekið eftir því strax,
því að það var næstum orðið dimmt.
En allt í einu sá hún götuljósin þarna
langt niðri — og þá vissi hún að kass-
inn hafði verið færður.
Því að það var ,,gat“ á milli hand-
riðsins og veggsins, sem gerði hana
veika. Þetta gat hafði hún fyllt upp í
báðum megin með trékössum, sem hún
hafði gróðursett pelargóníur í.
Þessi svívirðilegi strákur!
Frú Hackett lagðist á hnén með
erfiðismunum og fór að bisa við þungan
kassann. Og meðan hún lá þarna, tók
hún eftir öðru, sem kom hjarta hennar
til að slá helmingi örar af hræðslu.
Hann skyldi fara á uppeldisstofnun!
Þvílíkur pörupiltur á áttunda ári — og
svona óþægur! Hvort hann hefði ekki
getað valdið slysum með þessum reipis-
spotta. Sylvie skyldi fá að heyra þetta!
DAVY Smith kom aftur, þegar
klukkan var tvö um nóttina. Götuljósin
voru slökkt, og hvorki tungl né stjörn-
ur skinu. En Davy þekkti húsið og
íbúa þess vel. Það var flest gamalt fólk,
sem gekk snemma til hvílu. Á miðnætti
var venjulega slökkt og komin kyrrð á
alla sambygginguna.
Hann hafði notað tímann til að hugsa
sig um. Já, því að það gæti þó ekki
verið nein skekkja í áætlun hans?
Nei, nei, áreiðanlega ekki.
Síðast þegar hann var þar, hafði hann
séð bréfberann koma með peninga til
frú Hackett. Það var snemma morguns.
Hún hafði farið inn í svefnherbergið
með þá og lokað dyrunum á eftir sér,
eins og hún væri hrædd um að hann
myndi komast að því, hvar hún faldi
þá.
En hún hafði gleymt glugganum. Ef
hann hallaði sér nægilega langt út af
svölunum, gat hann séð nokkuð af
svefnherberginu. Og þarna stóð frú
Hackett álút yfir rúminu. Hann gat
ekki séð, hvað hún hafðist að. En hann
heyrði hana rjála við nokkur þykk,
brakandi búnt, sem hún stakk undir
dýnuna. Peningar — mikið af pening-
um — hvað annað? Já, þetta hlaut að
vera tækifærið, sem hann hafði dreymt
um. Reiðufé, beint til að stinga í vasann.
Og það var einungis reiðufé, sem hann
hafði áhuga á. Ef um bankabók hefði
verið að ræða, hefði hann ekki þorað.
En það brakaði ekki í bankabókum,
og þar að auki sá hann búntunum
En þannig var því farið með margt
bregða fyrir, þegar frú Hackett kom
dýnunni fyrir aftur.
Það var mjög heimskulegt að liggja
með alla þessa peninga, hugsaði hann.
gamalt fólk. Það var hætt við banka.
Kannski hafði frú Hackett einhvern
tíma tapað fé á bankagjaldþroti. Það
þurfti nú ekki mikið til, að svona gaml-
ar hænur yrðu skrýtnar í kollinum.
Sennilega vissi enginn um felustað
hennar; því að ef dóttirin hefði vitað
um hann, hefði hún sjálfsagt getað
komið vitinu fyrir móður sína. Enginn
mundi þá sakna peninganna. Sennilega
ætti hún minni upphæð í skatthols-
skúffunni til að greiða með daglega
reikninga. Þá peninga ætlaði hann ekki
að snerta. Enginn skyldi geta grunað
hann. Enginn mundi láta sig dreyma
um, þegar öllu væri á botninn hvolft,
að um innbrot hefði verið að ræða.
Hann mundi neyðast til að drepa
hana, og það var nógu slæmt, því að
hann hafði aldrei drepið mann. En hún
var gömul, og hann gæti gert það
þannig, að það sæist ekki eftir á. Það
mundi ganga svo fljótt fyrir sig, að
hún myndi alls ekki verða fyrir þján-
ingum. Aðeins dálítið átak með kodda.
Honum varð ekki um sel; þegar hann
hugsaði um þetta smáatriði — en þá
kom honum Marion í hug, og hann
gleymdi frú Hackett. Marion vildi fá
þægilega íbúð, falleg húsgögn, sjónvarp
og helzt snotran, lítinn bíl. Hún vildi
Framh. á bls. 30.
FALKINN
15