Fálkinn - 13.03.1963, Blaðsíða 19

dökkhærð og svartklædd, var ekkja
Peverills, Myra. Peverill stóð lengi og
virti fyrir sér þetta athyglisverða sorg-
aratriði þar til Tom gerði enda á það.:
„Myra, ástin mín, loksins ertu frjáls. —
Hvernig finnst þér það?“ spurði hann.
Myra andvarpaði og lét fallast niður
í hægindastól. „Dásamlegt, alveg yndis-
legt. Hugsa sér að vera laas við Gerald
eftir öll þessi ár.“
Tom kinkaði kolli til hennar: „Finnst
þér ekki að við ættum að gleðjast?“
Hann gekk að litla skápnum við vegg-
inn og tók fram kristalsflösku og tvö
glös. „Heyrðu, hvað er þetta?“ hrópaði
hann skelfdur. „Hvernig stendur á
þessu hér?“ Hann hélt lítilli skamm-
byssu í hendinni.
,,Þessi,“ svaraði hún og yppti öxlum.
„Gerald keypti hana fyrir mörgum ár-
um, innbrot voru svo tíð í þá daga.
Hann fékk reyndar aldrei tækifæri til
þess að nota hana. Láttu hana á sinn
stað, elskan. Skotvopn gera mig tauga-
óstyrka.“ Hún hallaði sér aftur á bak
í stólnum og andvarpaði: „En hvað
jarðarfarir geta verið leiðinlegar."
„Ég hafði nú annars hugsað mér að
við færum eitthvað út. Svart fer þér
dásamlega vel. . . Skál elskan. Skál
hamingju þinnar."
„Nei við skulum skála tyrir þeim
manni sem með láti sínu hefur rutt
okkur leiðina til hamingjunnar. Skál,
Gerald!“
„Skál, Myra, megi hann rotna glað-
ur í gröf sinni.“
Peverill opnaði dyrnar upp á gátt og
gekk inn í stofuna. „Beztu þakkir,“
sagði hann þurrlega.
Glösin féllu samtímis á gólfið og
sundruðust í þúsund mola. Myra og
Tom stóðu sem lömuð.
„Þetta voru dýrmæt, sænsk krystals-
glös,“ sagði Peverill í ásökunartón.
Myra spratt á fætur og fleygði sér
í faðm Toms. „Tom, ég sá vofu Ger-
alds!“
„Vofu,“ sagði Gerald í fyrirlitningar-
tón og kom nær. „Blessuð hættu þess-
um látum Myra og seztu aftur.“
Tom, sem átti fullt í fangi með að
róa Myru, leit reiðilega á hann: „Hvað
meinarðu með því að koma hingað, þar
sem þú hefur nú verið jarðsettur með
tilhlýðilegri viðhöfn?"
Myra náði sér nú fljótt aftur, losaði
sig úr örmum Toms og nuddaði augun:
„Gerald, er þetta raunverulega þú?
Þetta var svo... óvænt að sjá þig
aftur.“
Peverill helti víni í glös handa Tom
og Myru og rétti þeim þegjandi. Því
næst sneri hann aftur og fékk sér glas
af köldu vatni. Hann var alveg róleg-
ur er hann settist og rétti fram höndina
eftir sígarettu. „Ég geri ráð fyrir að
úr því að ég hef verið grafinn, þá geti
ég í rauninni alls ekki verið hér, — en
sleppum því.“ Hann dró að sér reykinn
og uppgötvaði, að ennþá fannst honum
tóbak jafn ágætt, og hann brosti
ánægjulega. „Ég verð að hrósa þér fyr-
ir smekkvísi þína í allri tilhögun við
jarðarförina. Þetta var allt fyrsta
flokks. Einkum vil ég lofa þig fyrir
þitt snilldarbragð, er þú kræktir í
bindisnæluna mína, rétt áður en lokið
var skrúfað á kistuna. Það var stórkost-
legt hjá þér.“
„Ég .. . mig langaði til þess að eiga
hana til minja um þig.“ Það var óþægi-
leg þögn. Loks fannst Myru að sem
húsmóðir á heimilinu yrði hún að gera
eitthvað og þvingaði sig til að segja:
„Veiztu nokkuð, það er bara alls ekkert
auðvelt að halda uppi samræðum við
dauðan eiginmann sinn.“
„Nei svona nokkuð kemur svo sjald-
an fyrir,“ bætti Tom við og leit illilega
á Peverill.
Myra brosti og hélt áfram. „Hvernig
ætti ég að geta sagt til dæmis: Hvernig
líður þér, þegar ég veit, að þú... að
þú .. . ég meina ...“ Brosið hvarf af
vörum hennar, og hún þagnaði.
„Myra meinar, að erfitt sé að spyrja
hvar þú hafir verið,“ sagði Tom og
kom nú henni til hjálpar. „Hvar hef-
urðu annars haldið þig, gamli vinur?“
Myra flýtti sér að segja: „Og er líka
erfitt að gera sér grein fyrir um hvað
þú vilt tala.“
Peverill ók sér óþolinmóður: „Þú
gætir til dæmis sagt mér hvort ein-
hverjar almennilegar minningargreinar
hefðu verið skrifaðar um mig. Eða hef-
urðu kannski verið of upptekin til þess
að lesa þær? Heyrðu Myra, ég hef
aðeins einn klukkutíma til umráða hér
á jörðinni, og nú þegar eru fimmtán
mínútur liðnar. Ég kæri mig ekkert um
að eyða tímanum í gagnslaust þvaður.“
„Aðeins klukkutíma,“ endurtók Tom
og dreypti á glasi sínu með ánægju-
svip.
Peverill leit hugsandi á hann. „Ég
ætla að vera hreinskilinn Tom, og ég
vonaði að hitta þig hér. Mér finnst það
reglulega leiðinleg framkoma við gesti
að myrða þá, eins og þú myrtir mig
um daginn.“
Aftur heyrðist brothljóð og tvö glös
hrukku í þúsund mola. Peverill hrökk
við.
„Heyrðu nú ...“ byrjaði Tom reiði-
lega.
Peverill rétti upp höndina. „Ég hef
fengið vitneskju um það á æðstu stöð-
um, og þegar ég hugsa betur um það,
þá bragðaðist sherryið undarlega. í
þokkabót talaðirðu allt kvöldið um
þessa hryllingssögu, sem þú ert að
skrifa og um öll þessi eiturefni, sem
þú hefur verið að kynna þér. Þetta ligg-
ur alveg ljóst fyrir.“
Það leit út fyrir að Tom ætlaði aftur
að mótmæla, en svo sagði hann ánægju-
Framh. á bls. 30.
FÁLKINN 19