Fálkinn - 13.03.1963, Blaðsíða 22
Marteinn lýtur áfram og hlustar með
eftirvæntingu.
— Ég reyni nú þegar að ná símtali
við yfirlæknirinn á Gundelsberg, segir
prófessorinn. — Ef til vill tekst mér að
koma í veg fyrir, að lögreglan taki yð-
ur höndum hér í Nestelborne. Aftur á
móti verðið þér að heita mér því, að við-
lögðum drengskap, að koma nú með
mér til baka. Ég sný heimleiðis seinna
í kvöld þegar ég er búinn að hvíla mig.
Mér hefur ekki komið dúr á auga í
nótt vegna þessa máls, og nú verð ég
að leggja mig stundarkorn.
— Hvert ætlið þér með mig? spyr
Marteinn kvíðafullur.
— Fyrst til lækningastofu minnar í
Túbingen, síðan til Gundelsberg.
Herdegen prófessor rís á fætur. — Nú
ætla ég að segja Veru Orsini frá mála-
vöxtum og biðja hana að leyfa yður að
dveija hér í húsinu, þangað til við för-
um. Ungfrú Ektern verðum við að gefa
einhverja skýringu, sem henni verður
ekki hvert við.
— Má ég ekki skreppa aftur til myln-
unnar og ganga frá ýmsu þar, áður en
ég fer? spyr Marteinn. — Bæði langar
mig til að kveðja vini mína almenni-
Jega, og svo er það ýmislegt, sem ég
vildi gjarna hafa með mér í ferðina.
Herdegen hikar lengi við. — Látum
svo vera segir hann loksins. —- Farið
þér til mylnunnar, en verið ekki lengi.
Við förum ... hvað eigum við að segja
.. . klukkan tíu í kvöld.
Marteinn réttir prófessornum höndina.
— Þakka yður fyrir, segir hann. — Ég
þakka yður fyrir að þér skulið vilja
hjálpa mér. Síðan gengur hann til dyra.
Þær Kristín og Vera Orsini bíða í
næstu stofu. Kristín sprettur á fætur
og gengur til móts við Martein.
— Ungfrú Ektern, sagði Herdegen
með sinni rólegu fagmannsrödd. — Ég
verð að hryggja yður með því, að herra
Brunner, vinur yðar þarf að fara frá
Nestelborn í kvöld.
Þetta kemur flatt upp á Kristínu og
hún hvarflar spurnaraugum milli pró-
fessorsins og Marteins, sem er fölur
mjög. Fyrir fullt og allt? spyr hún
kviðandi.
— Varla, svarar Herdegen. — Jafn-
skjótt sem yfirvöldin hafa sannfærzt
um að herra Brunner sé kominn til fullr-
ar heilsu, mun hann snúa aftur til yðar.
Þau Marteinn og Kristín leggja nú af
stað heimleiðis frá Veru, og leiðast.
Þau eru hljóð og í þungu skapi. Vera
og Herdegen standa við stóran stofu-
glugga og stara á eftir þeim.
— Er nú rétt af okkur, að láta hann
vera einan með henni? segir Vera kvíð-
in. — Hann er morðingi, óútreiknan-
legur morðingi.
Herdegen kinkar kolli annars hugar.
Ef til vill getum við læknað hann, en
ekki án hjálpar Kristínar Ektern. Ást
hans til hennar og ást hennar á honum
er sannast að segja hið eina, sem von
hans um að verða heilbrigður og ham-
ingjusamur að nýju, getur byggzt á.
Þá er eins og prófessorinn ranki
snögglega við sér, hann snýr sér að
Veru og spyr: — Veiztu annars, hvort
ungfrú Ektern skyldi eiga rauða perlu-
festi?
Vera kinkar kolli. — Já, svarar hún.
Ég hef nokkrum sinnum séð Kristínu
með rauða kóralfesti um hálsinn. En
hvers vegna spyr þú um það?
— Vegna þess að það er mjög áríð-
andi, að hún beri ekki slíka festi, þeg-
ar hún er í návist hans.
Hann tekur undir handlegg hennar.
— Gerðu mér þann greiða, Vera, að
skreppa niður að Mylnubæ og fá því
framgengt með einhverju móti, að hún
láti festina af hendi við þig.
— Ég skil ekki...
Herdegen hallar sér upp að glugga-
karminum og leggur aftur augun. —
Fyrir tíu árum síðan var framinn dular-
fullur glæpur, byrjar hann mál sitt.
Rödd hans er róieg og frásögnin blátt
áfram eins og hann vilji milda þá ógn,
er í sögu hans felst. — í litlum skógi
milli Gissenog Lauterbach fundu
menn lík ungrar stúlku. Hún hafði ver-
ið kyrkt. Þetta var dóttir eftirlitsmanns
í Gissen, nítján ára gömul. Dórótea
Sliepke hét hún. LátlauS stúlka og snot-
ur, starfaði á veitingahúsi einu í Lau-
terbach og var nánast skoðuð þar sem
ein af fjölskyldunni.
Var nú rannsakað, hverja hún hefði
einna helzt umgengizt og reyndist þar
meðal annars um að ræða ungan bif-
vélavirkja, Gerhard Hauser. Höfðu þau
nokkrum sinnum sést saman, og stund-
um hafði hann tekið hana með sér í
smáferðir á bifhjóli sínu. Benti allt til
þess, að hér væri aðeins um saklaust
ástaskot að ræða, sem ekki væri byggt
á alvarlegum grundvelli.
Virtist Hauser taka sér andlát vin-
konu sinnar mjög nærri. Daginn sem
morðið var framið, höfðu þau verið
saman, en sagt var að þau hefðu skilið
um miðjan dag. Engin ástæða var talin
til að efast um framburð þessa unga
manns, sem öllum þótti vænt um, og
engan blett hafði á mannorði sínu. Lét
lögreglan hann lausan eftir stranga
yfirheyrslu, og taldi víst að glæpur-
inn hefði verið framinn af alræmdum
en óþekktum morðingja, sem um þessar
mundir veitti fólki fyrirsát á þjóðveg-
um og sér í lagi hinum miklu bíla-
brautum. Hafði hann þegar hér var
komið, líf sex kvenna og ungra stúlkna
á samvizkunni.
Næsti glæpur virtist hins vegar af-
sanna þessa skoðun. Var hann framinn
tæpum tveim árum síðar en hinn fyrri.
Sú myrta var Beta Meiser, tuttugu og
tveggja ára gömul stúlka. Bjó hún í
kvistherbergi í Giessen Alstadt. Dökk-
hærð og falleg stúlka, er getið hafði sér
vafasamt orð. Eiginlega vissi enginn á
hverju hún lifði. Gerðust tíðar heim-
sóknir karlmanna til hennar og var oft
fjörugt uppi í kvistherberginu. Þegar
hún var myrt, stóð einmitt svo á, að
hún lá undir kæru fyrir röskun á næt-
urfriði.
Lögregluþjónn sá, er færa skyldi
henni kvaðningu um að mæta til yfir-
heyrslu á stöðinni, kom að dyrum kvist-
herbergisins hálfopnum. Þar inni fann
hann ungu stúlkuna liggjandi á legu-
bekknum. Kyrkt. Staðhæfði lögreglu-
læknirinn, að morð hefði verið framið
fyrir tveim dögum.
Það kvöld hlaut einhver gestur að
hafa verið hjá stúlkunni. Á litlu borði
við legubekkinn stóð ennþá hálffull
líkjörflaska og tvö glös. Trésmíðameist-
ari, sem átti vinnustofu á neðri hæð
hússins, taldi sig hafa séð bifhjól úti í
húsagarðinum.
Bifhjól! Fólk minntist þess að þegar
Dórótea Skliepke var myrt, kom þar
ungur maður á bifhjóli einnig við sögu:
Gerhard Hauser. Yfirheyrslur tímum
saman. Hauser harðneitaði. Viðkomandi
kvöld hafði hann verið að skemmta sér
með nokkrum kunningjum sínum í
Giessen. Tveim dögum áður hafði hann
nefnilega lokið sveinsprófi með ágætum.
Að þeim gleðskap loknum kvaðst hann
hafa ekið beint og krókalaust heim til
Lautarbach aftur.
Meistari hans kvaðst hafa heyrt bif-
hjólið koma seint um kvöldið, en mundi
ekki nákvæmlega hvað klukkan var
orðin.
Einnig að þessu sinni fannst öllum
framburður Hausers einkar trúlegur.
Var það ekki fjarstæða, að þessi prúði,
25. hluti hinnar spennandi framhaldssögu
eftir Hans Ulrich Horster, höfund Gabrielu
22 FALKINN