Fálkinn - 20.03.1963, Blaðsíða 10

ÞETTA var Coombs líkt; hann varð
að velja svona veður til að gera út um
málið. Chet Brander hnýtti trefilinn
fastar um hálsinn og gróf hanzkaklædd-
ar hendurnar í frakkavösunum, en það
var engin leið að halda á sér hita í
nístandi kuldanum. Stræti borgarinnar
virtust ísi lögð, og leigubílarnir skutust
fyrir horn með reykjarstróka aftur úr
útblástursrörunum. Vindurinn var sker-
andi kaldur; Chet hörfaði fyrir hverri
hviðu, og freistaðist jafnvel til að hætta
við allt saman. En hann hafði ekki efni
á því. í kvöld voru reikningsskilin, og
hann fýsti að fá aftur í hendurna pen-
inga þá, sem höfðu legið svo lengi í
vasa Frank Coombs.
Þá hafði hann heppnina með sér.
Leigubíll staðnæmdist og sælleg kvinna
steig út. Hann felldi hana næstum um
koll í ákafa sínum að komast í aftur-
sætið. Hann sagði ökumanninum núm-
erið á húsinu niður við ána, þar sem
Coombs bjó, og tíu mínútum síðar sté
hann út í veður, sem var jafnvel enn
óbærilegra. Hann barðist móti kulda-
nepjunni frá ánni upp að húsdyrunum,
og var þeirri stund fegnastur, er gler-
dyrnar lokuðust á eftir honum..
Það var eitthvað undarlegt við þetta
leiguíbúðarhús, ójarðnesk kyrrð. Húsið
hafði verið opnað leigjendum fyrir
aðeins tveim mánuðum með miklum
bægslagangi og lokkandi auglýsingum.
En leigjendurnir höfðu ekki látið á sér
kræla, rándýrar íbúðirnar stóðu flestar
auðar enn. Engu að síður hafði Frank
Coombs orðið hrifinn. Hann hafði verið
meðal þeirra fyrstu, sem skrifuðu undir
leigusamning, og um ekkert minna en
toppíbúðina. Chet Brander yggldi sig í
lyftunni, meðan hún þaut fram hjá átta
lausum íbúðarhæðum á leið til lúxus-
íbuðarinnar, sem Coombs hafði leigt
fyrir lánsféð.
Við dyr toppíbúðarinnar hringdi
hann bjöllunni og tautaði: „Dágott!“
Hlýjuna lagði út um dyrnar, þegar
Coombs opnaði. Þægileg hlýja frá arni,
blandin vínþef og góðvild. Það var
Coombs líkt: alltaf sami gestgjafinn,
ávallt reiðubúinn að brosa og klappa
þér á herðarnar og bjóða þig velkominn,
í öllum vinalátunum tekur þú varla
eftir höndinni, sem laumast í vasa þinn
til að telja innihaldið í veskinu. „Chest-
er!“ hrópaði Coombs. „Svei mér fallegt
af þér, að líta inn í þessu leiðinda veðri.
Gakktu í bæinn, gamli!“
Brander gekk inn og hneppti frá sér
10 FÁLKINN
frakkanum um leið og hann fylgdi
Coombs eftir inn í skrautlegt anddyrið.
Það var vel búið herbergi, eins og
Coombs var raunar sjálfur: gljáandi,
slétt hárið, nauðarakaðar kinnar, silki-
lagður smókingjakki, dýrindis reykjar-
pípa. Hann benti með pípunni og sagði:
„Jæja, hvað finnst þér, Chet? Held-
urðu að þetta fari með mig á hausinn
eða hvað? Um leið og ég heyrði um
þessa íbúð, var ég ákveðinn .. .“
Brander rumdi. „Það er enginn asi
a fólki að flytja inn. Helmingurinn af
íbúðunum er auður.“
„Aðeins íbúðirnar á efstu hæðunum;
þær kosta líka góðan skilding, eins og
þú veizt.“ Hann tók við yfirhöfn gests-
ins. „Ég skal hengja þetta upp. Þú
vilt kannski fara úr jakkanum? Það er
heitt hérna.“ Hann lagði höndina á öxl
Branders, sem hristi hana af sér.
„Ég verð í honum,“ sagði hann og
litaðist um. „Jú, þetta er rúmgott,
Frank. Ertu viss um að þú hafir efni
á þessu?“
Coombs hló. „Hafðu ekki áhyggjur af
Frank gamla. Þegar ég sagði þér, að
ég kynni skil á fjárfestingu minni, vissi
ég, hvað ég var að tala um. Þú sérð
ekki eftir að hafa lánað mér þessa
skildinga, Chet, hafðu mín orð fyrir
því.“
„Fyrirtækið hefur þá heppnazt?“
Coombs hóstaði. „Við skulum fá okk-
ur hressingu, félagi. Ég hef dálítið for-
skot.“
„Við getum drukkið seinna. Sjáðu
Frank, ég kom hingað í vitlausu veðri
í þessu skyni. Þú gafst mér mörg og
fögur loforð varðandi þessa peninga, og
nú verð ég að vita vissu mína. Er þetta
greiðsla eða aðeins látalæti?“
Coombs byrjaði að blanda sér whisky
og sóda, en hætti við sódavatnið. Hann
hvolfdi í sig úr glasinu í þremur stór-
um teygum og sagði: „Það er greiðsla,
Chet, eins og ég sagði þér. Áður en þú
ferð, gef ég þér ávísun á hvern eyri,
sem þú lánaðir mér, að viðbættu . ..“
„Að viðbættu hverju?"
Coombs hló aftur, og sté feti framar.
„Þú færð að sjá það, Chet, þú sérð
það. En komdu, vertu ekki svona fé-
gráðugur. Við vorum þó félagar, mundu
það. Ég ætla að sýna þér íbúðina . . .“
„Ég sá hana.“
„Þú sást ekki það bezta.“ Hann benti
á breiða gluggana, sem tjaldað var fyrir,
þykkum gluggatjöldum. „Ég hef hundr-
að metra svalir fyrir utan, sem tilheyra
mér. Bezta útsýni yfir borgina, sem þú
hefur nokkru sinni séð . . .“ Hann skálm-
aði að tvöföldum dyrunum, hratt þeim
upp á gátt, svo að kuldasúginn lagði
um herbergið.
„Heyrðu,“ sagði Chet Brander.
„Komdu, þér verður ekki kalt. Líttu
snöggvast hingað út, gerðu það. Þú hef-
ur aldrei á ævinni séð neitt þessu
líkt..“
Brander stóð upp. Ljósin á Manhattan
skinu skært inn um opnar dyrnar. Það
var erfitt að hafna slíkri sjón; borgar-
ljós, eins og jarðbundnar stjörnur,
höfðu ævinlega haft mikil áhrif á hann.
Eins og til að leiða hann í frekari
freistni, dró Coombs glaðlega tjöldin
frá gluggunum og útsýnið varð enn
betra.
„Hvað um þetta, ha? Það er dásam-
legt, ekki satt?“ Coombs lagði lófann
í fangamarkið á smókingnum.
„Til hvers eru allir þessir rimlar?
spurði Brander.
„Gluggarimlarnir?“ tísti Coombs. „Þú
þekkir mig, Chet. Aldrei treyst neinum.
Innbrotsþjófar eru alltaf að brjótast inn
í toppíbúðina, svo að ég lét setja rimla
fyrir alla gluggana. Jafnvel hurðin er
úr stáli; ég tek enga áhættu. En komdu,
gamli!“
Brander gekk út á svalirnar og fann
nú ekki lengur til kuldans né heyrði
gnauðið í vindinum. Manhattan, upp-
ljómuð í öllum regnbogans litum, blasti
við sjónum hans. Hann greip andann
á lofti.
SMASAGA
EFTIR
HENRY
SLESER
„Hvað segirðu, Chet?“ skríkti
Coombs. „Er þetta lifandi, Chet? Er
þetta lífið?"
„Já,“ andvarpaði hann.
„Horfðu í kringum þig, drengur. Ég
ætla að blanda okkur í glas. Líttu bara
á þetta, Chet,“ sagði Coombs og gekk
aftur inn í herbergið.
Chet Brander starði, og var undar-
lega órótt innanbrjósts. Hann starði
eins og í draumi, unz hann gerði sér
ljóst, að hann var frakkalaus og ber-
höfðaður úti í mesta frosti, sem mælzt
hafði í borginni í sjö ár. Skjálfandi
sneri hann að dyrunum að hlýrri íbúð-
inni í sama mund og hann sá glottandi
andlit Coombs, í sömu andrá og Coombs
lokaði svaladyrunum rólega og án asa.
„Heyrðu,“ sagði hann og hristi hand-
fangið. „Opnaðu, Frank.“
Bak við litla rúðuna í járnhurðinni
sá hann glottið hverfa af andliti Coombs
en fleðusvipur kom í staðinn. Hann