Fálkinn - 20.03.1963, Blaðsíða 16
SMASAGA
EFTIR
JOHIM
IRWIIM
Daudinn i BBC
JOAN gekk þvert yfir Langham Place. Klukkan á BBC-
húsinu sýndi 9.20, er hún fór inn um dyrnar undir klukk-
unni og gegnum forstofuna. Hún leit yfir að afgreiðsluborð-
inu. Nora hafði látið stuttklippa sig. Varð hún ellilegri eða
unglegri við það? Um það var erfitt að dæma við fyrstu sýn.
Undarlegt hve störf manna mótuðu andlit þeirra. Tim Phelps
líktist hverjum öðrum þul, en nú þegar hann hafði verið
dagskrárstjóri í eitt ár, var eins og andlit hans bæri ýmist
vott um taugaveiklun eða yfirdrepsmikið bros í fagnaðar-
kveðjuskyni. Það hlaut að vera þreytandi að búa með
honum. En ef til vill setur hann upp annan svip heima.
Hún leit á lyftuörina. Hún sýndi að lyftan var uppi á
níundu hæð. Hún þrýsti aftur á hnappinn — lyftan færðist
niður á áttundu hæð. Til sjöundu! Og stanzaði. Joan óskaði,
að hún hefði eins lykil og þulur útvarpsblaðsins. Hugsa sér
það vald, sem maður finndi til við að stinga honum inn! Að
snúa honum og vita, að enda þótt sjálfur útvarpsstjórinn
biði, myndi lyftustjórinn loka dyrunum og hlýða skipandi
kallinu án tafar.
Lyftan stanzaði niðri. Nokkrar ræstingakonur komu út,
það glamraði í fötum og lyktaði af sápu.
— Góðan dag, Frank, sagði Joan við lyftustjórann. Hún
minntist kvölds eins fyrir ári síðan. Peter hafði rétt í því
sagt henni, að hann elskaði hana. Þau höfðu kysstst og stóðu
og horfðu hvort á annað næstum skelkuð á svip, eins og
fólk, sem veit, að frá þeirri stundu verður ekkert nokkru
sinni hið sama aftur. Frank, lyftustjórinn, hafði barið að
dyrum og komið inn, fleygt kvöldblöðunum á skrifborðið
og farið út aftur.
Þessi hætta — sem þau höfðu með naumindum sloppið frá
— hafði gert þau gætnari. A skrifstofunni, þar sem hún
starfaði sem einkaritari Peters, höfðu þau fullkominn aga
á sjálfum sér. Enda þótt starfsfélagar þeirra gengju út og
inn um skrifstofuna í tíma og ótíma, enda þótt þeir væru
margir, sem höfðu þekkt þau bæði í mörg ár og myndu
fljótt taka eftir hverri breytingu í fari þeirra gagnvart hvort
öðru, hversu lítilli sem væri. Já, enda þótt þau væru fals-
laus og ákaflega ástfangin, þá vissu þau, að enginn hefði getið
sér til þess, að þau voru fastákveðin í, að engum skyldi
nokkru sinni takast það. Nema því aðeins að kona Peters
skildi við hann, og það mundi hún ekki gera.
Þau nutu þess að starfa saman. Dagleg störf, sem fólgin
voru í því, að gera samninga, skýra frá fundum, tala við
þulina, hreinrita bréf, urðu auðveldari vegna þess, hve
vel þau skildu hvort annað. Þau voru þekkt og metin fyrir
dugnað við störf sín. Þau mynduðu ágætis lið. Á hverju
kvöldi breiddi Joan yfir ritvél sína, og síðan var tóm, unz
hún var komin heim í íbúð sína, hafði farið í bað, klæðzt
kvöldsloppnum, heyrði lykli hans snúið í skránni og lá í
faðmi hans.
ÞETTA er yðar hæð, ungfrú, sagði Frank, þegar þungar
hurðirnar opnuðust. Hún sá Betty French á ganginu og
kallaði á hana.
— Ég veit hvað þú vilt, sagði Betty. Handritið að fyrir-
16 FÁLKINN
lestrinum um húsagerðarlist. Það ætti að geta verið búið
klukkan hálf ellefu.
— Það nægir, sagði Joan, um leið og hún opnaði dyrnar.
Þulurinn kemur stundarfjórðung yfir tíu.
Teiknibólan, sem spjaldið var fest með á dyrnar þeirra,
var laus. Hún festi henni betur og hagræddi spjaldinu.
PETER HEYWOOD
Einkaritari JOAN SELLARS.
Hún fann venjulegan haug af pósti á skrifborðinu. Hand-
rit frá dönskum blaðamanni, snyrtilega vélritað, og furðu-
legast af öllu — hann hafði sent tvö afrit. Bréf frá Radio
Times, sem falaðist eftir nánari upplýsingum um nýjan
erindaflokk. Aldrei hafði mönnum fyrr dottið nýir flokkar
í hug, og jafnvel meðan rætt var um heiti þeirra og hugsan-
lega flytjendur, en Radio Times óskaði eftir tæmandi upp-
lýsingum um ævisögu hvers fyrirlestrar, helzt ásamt mynd-
um. Þeir gætu beðið! Bréf frá D. W. Borgan, þar sem sagði
að hann hefði gjarnan viljað halda fyrirlesturinn, en hann
væri á förum til Parísar 14. þ. m. Það er að segja, að tími
vinnst ekki til segulbandsupptöku. Peter hefur uppi á öðrum
hugsaði hún. Spjaldskráin yfir fyrirlestra: Daglegt Iíf í
Bandaríkjunum. Erlent bréf til Peters, stimplað:
Starfsfólk, einkamál.
Joan fleygði bréfunum yfir skrifborð Peters, þegar hann
kom inn. Hann brosti meðan hann hengdi hattinn sinn á
snaga. Hún furðaði sig aftur á því, hve slétt og skínandi
„morgun-andlit“ hans var. Ég hef aldrei séð hann raka sig
hugsaði hún. Þau sneru sér að störfum. Stundarfjórðung
yfir tíu hringdi síminn.
— Það er Mckinley, ástralski húsameistarinn, sagði Joan.
Handritin eiga að vera hér klukkan hálf ellefu, og upptöku-
herbergið er tekið frá þangað til stundarfjórðung yfir ellefu.
McKinley var mjög útitekinn. Stór og stæðilegur um það
bil fimmtugur, með þykkt, grátt hár. Hann gekk yfir gólfið
— hunzaði lausan stólinn við hliðina á skrifborði Peters —
bauð Joan góðan dag, tók í höndina á Peter og sneri síðan
baki að þeim báðum og horfði út um gluggann.
— Hvaða staður er þetta? spurði hann.
Peter gekk til hans út að glugganum. — Það er Portland
Place. Við erum í aftasta hluta byggingarinnar.
— Falleg hús! sagði McKinley.
— Sendiráð og dýrt húsnæði að mestu leyti, sagði Peter.
Síðan sýndi hann McKinley auðan húsgrunninn fyrir neðan.
Við urðum fyrir einni eða tveimur sprengjum. En þær flýttu
fyrir að ryðja grunninn undir stækkun byggingarinnar.
— Ég heyri sagt, að þið þurfið ef til vill aldrei á því að
halda, þar sem það eigi að reisa nýtt aðsetur fyrir útvarpið
í Shepherds Bush. McKinley sneri sér frá glugganum og
litaðist um herbergið. Peter og Joan vissu, hver næsta
spurning hans yrði. Allir gestir frá útlöndum spurðu að því.
Jú, hann hafði séð þær. — Þessar dyr hérna, við hliðina á
glugganum? spurði hann. Til hvers eru þær? Þær geta þó
ekki verið að neinu?