Fálkinn - 20.03.1963, Blaðsíða 17

Peter útskýrði, að skrifstofa hans hefði verið þar, þangað
til nótt eina, er þýzki flugherinn var yfir Lundúnum, hefði
sprengja sundraði skrifstofunni hans og tveimur öðrum næst
fyrir neðan. Rústirnar höfðu verið hreinsaðar, og nú deildi
hann þessu herbergi, sem hafði verið skrifstofa einkaritara
hans, með einkaritara sínum. McKinley gerði sama og allir
aðrir. Hann tók í hurðina og sagði brosandi: — Ég myndi
líka hafa læst, ef ég hefði skrifstofu á sjöundu hæð.
Joan varð hugsað til lykilsins, sem lá í efstu skúffunni
í skrifborði hennar. Henni datt í hug, að hún hefði átt að
senda hann til húsvarðarins. Betty kom inn með handritin
og varð eftir til að tala við Joan, meðan Peters fylgdi Mc-
Kinley til upptökuherbergisins.
JOAN fór á slaginu eitt, því að hún þurfti að reka nokkur
erindi fyrir Peter. Selja ávísun í Barclays Bank, skipta á
bók fyrir hann í Times-bókaklúbbnum. Vita hvort þeir ættu
eina flösku af whisky handa honum hjá Paganis. Hún stytti
sér leið framhjá Bolivar, og er ég beygði inn í Wigmore
Street, leit hún við til að ganga úr skugga um, hvort það
væri óhætt að fara yfir götuna. Maður nokkur illa klæddur
og magur í andliti, brosti til hennar. Hún brosti á móti, því
að andlitið kom henni kunnuglega fyrir sjónir, þó að hún
gæti ekki komið því fyrir sig. Ef til vill var það barþjónn-
inn á George eða The Cock.
Hún hraðaði sér niður Wigmore Street, og braut heilann
um, hvar hún hefði séð þetta andlit áður. Hún hafði afhent
bókina á safninu og beið eftir hinni nýju, þegar henni kom
það allt í einu í hug. Það hafði verið um Múnchen-leytið.
Peter geymdi tvo pundseðla í skrifborðinu sínu, og þeim var
stolið. Hann tilkynnti þjófnaðinn, og einn af sendimönnum
hússins var tekinn fyrir þetta og fleiri yfirsjónir. Það var
þessi maður! Hún reyndi að muna nafn hans og síðan — er
hún kom aftur út á götuna — sá hún hann standa þarna
í dyrunum.
—- Góðan dag, ungfrú, sagði hann brosandi. Hún tók
kveðju hans og gekk áfram. Hann hélt sig við hlið hennar.
— Og hvernig hefur hr. Heywood það nú?
— Hann hefur enn sömu stöðu, svaraði hún stutt í spuna.
En það stöðvaði hana ekki. Hann virtist vera mjög brjóst-
umkennanlegur, en var samt svo undarlega öruggur um sig.
— Hann er nú kvæntur, heyri ég. — Og þér búið enn i
íbúð yðar í Queens Gate.
— Hvernig vitið þér það? spurði Joan.
— O, ég á öðru hvoru leið um það hverfi. Ég var þar til
að mynda í gærkvöldi. Ég var aðeins að fá mér frískt loft,
satt að segja helzt til lengi í gærkvöldi! Alveg frá klukkan
hálfátta til klukkan stundarfjórðung gengin í tvö í nótt, ef
ég á að vera nákvæmur.
Joan staðnæmdist. Hún leit á hann og las hatur og sigur-
bros í litlum, ódrengilegum augum hans.
Peter fór stundarfjórðung yfir eitt! hugsaði hún. Það er
ómögulegt! Starf hans! Heimili hans! Sambúð okkar! Allt,
sem við höfðum haldið svo vandlega leyndu!
— Hvað eigið þér við? spurði hún.
— O, ekki neitt, ungfrú, alls ekki. En ég hef verið óhepp-
inn — ég vil gjarna byrja alveg aftur að nýju. í Ástralíu
kannski. Mér datt í hug, hvort þér eða herra Heywood
vilduð ef til vill lána mér fyrir farmiðanum. Kannski
hundrað pund?
—• Ég skal spyrja hann, sagði Joan.
— Ég verð fyrir utan bygginguna klukkan hálf sex„ ef
það hentar yður, ungfrú? sagði hann.
— Nei, sagði Joan. Ekki þar.
— Ég gæti þá komið upp á skrifstofuna — án þess að
nokkur sæi — ef það hentar betur. Ég get eins og ekkert
sé laumast inn um bakdyrnar án þess að sjást. Ég rata enn
um húsið.
— Ég get ekki hugsað núna. Hringið til mín klukkan
hálfsex, þá skal ég gefa yður svar. Hún flýtti sér burt,
og hann horfði á eftir henni með ánægjubros á innfölLnu,
órökuðu andlitinu.
KLUKKAN var hálftvö, þegar Joan kom aftur á skrifstof-
una. Peter var úti að borða. Jafnvel þótt ég ætti hundrað
pund, myndi það ekki stöðva hann, hugsaði hún. Þeir halda
alltaf áfram! Peter á kannski hundrað pund. Ef ég segi honum
þetta, lætur hann þessa litlu rottu fá peningana, og síðan
— síðan lifum við bæði í ótta, unz næsta krafa hans kemur.
Hvort sem við gerum, hvort sem við borgum honum eða
ekki, þá er því nú lokið. Það gæti aldrei orðið það sama
framar!
Framh. á bls. 38.
FÍÍLKINN 17