Fálkinn - 20.03.1963, Blaðsíða 22

Marteinn verður að vera þar sem
Kristín er, að öðrum kosti ferst hann.
— Herdegen bíður, muldrar hann
fyrir munni sér og seilist eftir fata-
bögglinum, — komdu þér nú af stað.
í fyrramálið verður þú kominn til Tu-
bingen og þá fer Herdegen að taka til
við rannsóknir sínar og tilraunir. Að
hæfilegum tíma liðnum ert þú orðinn
heilbrigður og getur snúið hingað að
nýju. Það fer hrollur um hann, er hann
hugsar lengra. En þá verður Kristín
löngu búin að frétta hver þú ert —
morðingi! Hvernig mun hún snúast við
því, er hún les á rauðu auglýsingunni,
að þú hafir myrt tvær ungar stúlkur
fyrir tíu árum síðan?
KRISTÍN situr við kaffiborðið með
foreldrum sínum, þegar Selma kemur
inn úr anddyrinu. — Kristín, kallar
hún lágt. — Goritsky er kominn. Hann
þarf að tala við þig — undir eins. Hann
segir það sé áríðandi.
Kristín stendur upp og lítur snöggv-
ast til föður síns. Hvað? Er Goritsky
laus af sjúkrahúsinu?
— Já svarar Selma handan úr dyr-
unum. — Bæjarstjórinn afgreiddi mál
hans í dag. Goritsky á að sleppa með á-
minningu fyrir árásina á Barða. En
það er alltaf verið að tala um, að Barða
verði vikið frá störfum um stundar-
sakir.
Meðan Selma er að segja þetta, lítur
hún ýmist til malarans eða Maríon
Gaspadi. Og það fer ekki framhjá
henni, að í stofunni ríkir friðsamlegt,
jafnvel vinsamlegt andrúmsloft.
Goritsky bíður óþolinmóður frammi
í eldhúsinu og jafnskótt sem hann
heyrir fótatak hennar frammi í gang-
inum, stekkur hann upp og hleypur til
móts við hana.
— Kristín, segir hann. — Hefur þú
séð auglýsinguna?
— Auglýsinguna? endurtekur hún. —
Hvaða auglýsingu?
— Rauðu auglýsinguna, sem fest hef-
ur verið upp á gaflinn á húsi bæjar-
stjórans.
— Nei.
— Lögreglan lýsir eftir Gerhard
Hauser, heldur hann áfram, en þagn-
ar þegar hann sér Selmu koma í ljós
fyrir aftan Kristínu. Svo lækkar hann
róminn. — Hvar getum við talað saman
í einrúmi?
— Komdu, svarar hún. Fer út úr eld-
húsinu, heldur inn eftir ganginum og
leggur af stað upp stigann að herbergi
Marteins. Goritsky fylgir henni eftir og
lokar eldhúsdyrunum að baki sér.
— Við verðum að vara hann við, hvísl-
ar Kristín æstri röddu. — Er mynd af
honum á auglýsingunni?
— Já.
— Þá vei-ður hann að fara héðan áð-
ur en nokkur þekkir hann þar.
— Kristín! Hann grípur um handlegg
hennar, þegar hún ætlar að halda á-
fram upp stigann. Andartak stendur
hann, fölur og áhyggjufullur, og starir
framan í hana, svipfagra og rjóða í
vöngum.
Hann er maðurinn, sem hún elskar,
hugsar hann dapur í bragði og kennir
þó jafnframt sárrar meðaumkunar með
henni og líka Marteini sem er þarna
uppi. — Ójá, þessum manni, sem hún
elskar — og veit ekki einu sinni enn þá,
að er hættulegur morðingi.
— Lofaðu mér, segir hann og í'eynir
að komast framhjá henni í stiganum. —
Láttu mig hjálpa honum til að kom-
komast á brott héðan.
Hún kinkar kolli þakksamlega og held-
ur áfram upp stigaþrepin. — Ég kem
líka, segir hún. — Læknir einn, sem
Vera Orsini þekkir, hefur lofað að taka
hann með sér til Túbingen í kvöld og
yfirleitt að berjast fyrir málstað hans.
Þegar hann hefur fengið minni sitt aft-
ur og er orðinn heill heilsu......
Hún heyrir að síminn hringir niðri í
dagstofunni, og þagnar. Og ekki eru
þau komin upp í litla ganginn fyrir
framan herbergi Marteins, þegar dag-
stofuhurðinni er hrint upp og rödd mal-
arans heyrist eins og þruma út um opn-
ar dyrnar: — Flýttu þér, Kristín. Það er
símtal við þig frá Frankfurt. Það er Al-
freð. Einkasamtal við þig.
Kristín varpar öndinni svo lágt, að
varla heyrist og snýr aftur niður stig-
ann. — Farðu inn til hans og aðvaraðu
hann, hvíslar hún að Goritsky. — En
láttu hann ekki fara héðan, fyrr en ég
er búin að kveðja hann.
Síðan flýtir hún sér niður í dagstof-
una. Goritsky þreifar sig áfram í myrk-
um ganginum, fram að dyrum Marteins.
GORITSKY! Marteinn stendur við
gluggann þegar hurðin er opnuð fyrir
aftan hann og Goritsky gengur inn.Hann
kinkar kolli, stutt og kuldalega. Það
eru hörkulegir drættir í svip hans,
næstum reiðilegir, og Marteinn er við
öllu búinn.
— Velkominn heim af spítalanum,
segir hann.
Goritsky stendur langa stund, stein-
þegjandi. Hvessir dökku augun á fata-
pinkilinn sem liggur í rúminu. Svo
virðir hann Martein fyrir sér með
skipandi augnaráði.
— Þér er nauðsynlegt að fara að
komast af stað, Marteinn. Hann reynir
að tala rólega og vingjarnlega, en getur
þó naumast leynt æsingi þeim, sem er
innra með honum.
Marteinn stendur kyrr við gluggann.
—■ Já, svarar hann eftir langa þögn. —
Ég er tilbúinn. Ég er aðeins að bíða
færis að kveðja Kristínu.
Goritsky felur hendurnar fyrir aftan
bak og kreppir þar óstyrka hnefana.
Annað munnvikið titrar.
— Láttu þér nægja að senda henni
kveðjubréf í staðinn, segir hann lágt.
Marteinn hreyfir sig ekki.
— Kemurðu þá? spyr Goritsky.
Enn stendur Marteinn kyrr.
— Þú veizt hver ég er? spyr hann
allt í einu, og angistin flöktir sem
snöggvast í augum hans.
Goritsky hneigir höfuðið stuttlega.
— Ég sá auglýsinguna fyrir nokkrum
mínútum síðan. Lýst eftir Gerhard
Hauser. Því næst seilist hann eftir fata-
pinklinum í rúmi Marteins og gengur
til dyra. — Komdu nú, segir hann.
Marteinn fylgir Goritsky eftir, hik-
andi skrefum. Án þess að talast orð við
frekar, ganga hinir ungu menn niður
loftstigann, gegnum anddyrið og út í
tunglskinsbjartan garðinn.
Þar rétti Goritsky Marteini böggul-
inn og þeir halda samhliða út um gamla,
hrörlega garðshliðið.
Fyrir utan hliðið nemur Marteinn
staðar, og nú fyrst er rofin hin drauga-
lega þögn, sem ríkt hefur milli þeirra.
— Góða ferð, segir Goritsky og réttir
fram höndina. Það er allt í einu kominn
einhver skjálfandi undirtónn í rödd
hans. Hann starir annars hugar á læk-
inn, sem rennur gjálfrandi framhjá
þeim, rétt við sögunarmylnuna.
— Þakka þér, heldur hann áfram
hásum rómi. — Þakka þér fyrir að þú
lézt til þín taka þarna uppi í veiðikof-
anum forðum. Þú bjargaðir lífi mínu þá,
Marteinn.
Lófar þeirra mætast í hlýju og þéttu
handtaki. Síðan leggur Marteinn af
stað með fataböggul sinn. Hann er álút-
ur og gengur hægt yfir lækjarbrúna.
26. hluti hinnar spennandi framhaldssögu
eftir Hans Ulrich Horster, höfund Gahrielu
22 FALKINN