Fálkinn - 20.03.1963, Blaðsíða 23

Heldur síðan áfram eftir veginum, sem
liggur heim til bústaðar Veru Orsini,
uppi í fjallshlíðinni.
Goritsky stendur lengi og horfir á
eftir honum, síðan snýr hann aftur
heim til eldhússins í húsinu Mylnubæ.
ER ÞAÐ ALFREÐ spyrja þau Maríon
Gaspadi og malarinn hvort í kapp við
annað, þegar símasambandið hefur
náðst við Frankfurt. Kristín kinkar
kolli. Hún hlustar á hina björtu rödd
bróður síns í heyrnartólinu. — Halló,
Kristín. Það er Alfreð. Hvað ætlar
Maríon að vera lengi hjá þeim gamla?
Ég var að hugsa hvort ekki væri bezt
að ég kæmi til Nestelborn.......Ég er
alltaf að ásaka mig fyrir að það skyldi
vera mér að kenna, að sá gamli komst
að því, að það var Maríon sem þessi
bannsett þrjátíu og fimm þúsund voru
frá.
— Alfreð langar til að koma til
Nestelborn, segir hún.
Það birtir yfir svip Maríon og hún
lítur snöggt til malarans.
Látum hann koma, segir Ektern mal-
ari hásum rómi.
— Ég legg af stað í kvöld! hrópar
Alfreð í símann, — þá verð ég kom-
inn til Nestelborn snemma í fyrramálið.
Kristín endurtekur orð hans við for-
eldra sína. En mitt í allri gleðinni verð-
ur Maríon alvarleg. — Gott og vel,
segir hún svo. — Ég bíð eftir honum.
Annað hvort get ég fengið herbergi
niðri í veitingahúsinu — eða ég fæ að
sofa hér í Mylnubæ í nótt.
Malarinn hneigði höfuð sitt rólega til
samþykkis. — Það getur þú gert, svar-
ar hann með hægð.
Alfreð lýkur samtalinu við Kristínu
með sínum spjátrungslégu vanavið-
kvæðum. — Við sjáumst snemma í
fyrramálið, systir góð. Só long!
KRISTÍN smeygir sér út úr dagstof-
unni við fyrsta tækifæri. Þegar hún
gengur fram í ganginn og hraðar sér
inn að loftsstiganum, heyrir hún ein-
hvern vera að rísla inni í skoti undir
stiganum. Hún nemur staðar og kemst
þá að raun um að Hanna litla situr þar
á hækjum sínum og er að skoða sig í
litlum og skemmdum spegli, sem hún
hefur reist upp á skemli fyrir framan
sig.
— Hanna, hrópar Kristín. — Ertu
ekki komin í rúmið ennþá? Hvað ertu
að gera þarna?
— Ég er að spegla mig, segir Hanna
glaðlega. — komu og sjáðu sjálf, hvað
ég er fín. Sjáðu!
Kristínu verður ofurlítið hverft við,
er hún sér rauðu kóralfestina, sem hang-
ir um hálsinn á barninu. Festina með
steinunum sem horfið höfðu úr sápu-
dósinni á kommóðunni hennar.
— Hvar hefur þú fengið þessa háls-
festi? spyr Kristín ströngum rómi.
Hanna hniprar sig saman og þegir.
— f skúffunni minni, var það ekki?
spyr Kristín enn.
Það koma grátviprur á andlit telp-
unnar. — Ég.......... Ég......... Það
glampar svo ljómandi fallega á þá,
Kristín. Festin var slitin, hvort sem
var, og ég er búin að setja hana saman
aftur!
Án þess að segja orð, tekur Kristín
festina af hálsi barnsins. Hún hefur
dregið kórallana snyrtilega upp á band,
og í staðinn fyrir lás hefur hún hnýtt
svolítinn hnút á bandið.
Ó, má ég ekki hafa þessa festi? seg-
ir Hanna litla í bænarrómi.
En Kristín bandar henni frá sér. —
Ég er búin að lofa Veru Orsini að
lána henni festina, Hanna mín, svarar
hún. — En ég á fáeinar glerperlur,
þær máttu eiga.
Barnið klappar saman lófunum og
gleðin skín úr andliti þess. — Þakka
þér fyrir, Kristín.
Síðan heldur Kristín áfram upp stig-
ann til herbergis Marteins. Nú, ég get
látið á mig festina sjálf í bili, hugsar
hún.
Áður en hún kemst upp úr stiganum,
sér hún að herbergið stendur opið og
enginn er þar inni. Hún nemur skyndi-
lega staðar. — Marteinn! hrópar hún
og þýtur niður stigann aftur og út í
garðinn. — Marteinn! Það er ekki ein-
asta að hún sé hrygg yfir því, að hann
skuli hafa farið án þess að kveðja hana,
heldur er hún líka hrædd. Hvað hefur
komið fyrir.
— Marteinn!
Eldhúsdyrnar opnast að baki hennar
og Goritsky birtist í tunglskininu, hár
og herðibreiður.
-— Marteinn er farinn segir hann
hæglátlega. — Hann bað mig fyrir
kveðju til þín.
— Farinn?
Hún stendur yfirkomin. Augu henn-
ar eru full af tárum.
— Án þess að kveðja mig, bætir
hún við.
— Hann ætlar að skrifa þér, segir
Goritsky.
Þá snýst hún á hæli og hleypur upp
á loft. Eftir nokkra stund kemur hún
aftur út úr herbergi sínu, þýtur yfir
garðinn og áfram í tunglskininu út á
veginn, sem liggur heim til Veru Orsini.
MARTEINN hefur numið staðar í
skógarjaðrinum rétt við hlíðarfótinn.
Andartak stendur hann kyrr og starir
stjörfum augum á akurreinina sem nær
hingað upp að jaðrinum. Honum finnst
sem kverkarnar herpist saman og
vöknar um augu. Honum verður hugs-
að til dagsins, þegar hann hitti Krist-
Sjá næstu síðu.
23
FALKINN