Fálkinn - 20.03.1963, Blaðsíða 24
RAUÐA FESTIA
Framhald af bls. 23.
ínu fyrst. Það var hérna .... nákvæm-
lega á þessum stað. Hér kom hún
hlaupandi á móti honum himinglöð, og
hrópaði .... MARTEINN!
Hún hafði villzt á honum og öðrum
Marteini, daginn þann. Marteini Gor-
itsky.
— Marteinn! Rödd hennar kvað við
úr fjarska.
Hann hrekkur við. Svo skilst honum
allt í einu, að það er ekki einvörðungu
í hugarheimi sem honum finnst hann
heyra rödd hennar bergmála. Hún er
raunveruleg. Það er hún, sem er að
kalla fyrir aftan hann.
Hann lítur um öxl og sér þá hvar hún
kemur hlaupandi fram með skógarjaðr-
inum, ljósklædd og léttfætt. Stundar-
korn hverfur hún á bak við nokkur tré,
svo kemur hún aftur fram í tungls-
Ijósið.
Loksins er hún búin að ná honum,
vefur örmunum um háls hans og þrýst-
ir kossi á varir hans.
Eins og leiftur flýgur það gegnum
huga hans: Er þetta síðasti fundur okk-
ar? Skilnaður um tíma og eilífð? Og
hugsunin nístir hjarta hans.
Eldfluga þýtur upp í loftið og fyllir
geiminn yfir höfðum þeirra rauðu ljósi,
— rauðum perlum, er springa, falla til
jarðar og leysast upp í ekki neitt.
— ÆTLAÐIRÐU virkilega að fara án
þess að kveðja mig? spyr Kristín. Vang-
ar hennar voru votir af tárum.
Marteinn stendur grafkyrr. Spennir
greipar á brjósti sér eins og hann hafi
krampa. Klemmir augun aftur. Hann
vill ekki sjá, hann þorir ekki að sjá
það, sem hann hefur nú einmitt fyrir
augum: Kóralfestina. Hálfhringur af
skínandi rauðum kóralperlum!
— Ó, segðu eitthvað, Marteinn, segir
hún í bænarrómi. — Hvers vegna seg-
irðu ekki neitt. Elskarðu mig þá ekki,
Marteinn?
Kórallarnir! Það er eins og hendur
hans séu reknar áfram af óstöðvandi
afli, er þær þreifa sig áfram með hægð
að hinum rauðu steinum.......
Kristín verður greinilega vör þeirr-
ar gerbreytingar, sem orðið hefur á Mar-
teini á örfáum augnablikum. Tungl-
skinið fellur á andlit hans og hún verð-
ur lostin skelfingu, er hún sér hversu
fjarrænn hann er á svip, líkt og hann
gangi í svefni.
Nú lykjast hendur hans um háls
hennar. Hann dregur andann þungt og
títt. Henni virðist sem Marteinn eigi í
hljóðri baráttu við sjálfan sig. Baráttu
við ástríðu, sem er að ná tökum á
honum.
— Marteinn, hvíslar hún blíðlega.
Hann heyrir ekki til hennar. Hann
sér hana ekki. Hann grípur um kór-
alfestina, svo á henni stríkkar, herðir
festina að hálsi Kristínar, svo hún á
erfitt um andardrátt.
— Marteinn! Hún brýzt um til þess
að ná andanum. Spyrnir við brjóst
honum. Hún reynir að hljóða, en ópið
verður að hásu korri í kverkum henn-
ar. Sér til ofboðslegrar skelfingar sér
hún dýrslega afmyndað andlit hans
uppi yfir sér, og um leið verður henni
það ægilega ljóst: Hann ætlar að myrða
hana!
Hún hefur naumlega gert sér fulla
grein fyrir þessari staðreynd, er hún
heyrir kallað úti í mánabirtu nætur-
innar. — Kristín!
Þetta er rödd Goritsky. Hún reynir
að gegna honum, en nú er viðnáms-
þróttur hennar með öllu á þrotum. Án
þess að gefa nokkurt hljóð frá sér, láta
fæturnir undan líkamsþunga hennar og
hún lítur út í hið myrka tóm meðvit-
undarleysisins.
Framh. í næsta blaði.
WILLY BIIEIXliöLST
Á elleftu stundu
Sá maður er ekki á hverju strái,
sem getur rakað sig, reimað skóna
sína, drukkið morgunkaffið og bund-
ið á sig bindið samtímis. Þetta krefst
mikilla hæfileika og margra ára
þjálfunar. Harry Vipss gat þó gert
þetta allt í einu, enda var honum
bráðnauðsynlegt að ljúka þessum
störfum eins fljótt og hann gat, því
að hann átti aldrei nema fimm mín-
útur frá því að hann steig upp úr
rúminu til þess tíma sem hann var
setztur upp í strætisvagninn á leið-
í borgina.
Hann hafði aldrei verið neinn
morgunhani. Það var vonlaust verk
að reyna að vekja hann. Annalísa,
konan hans laglega, varð að. þræla
samfleytt í tuttugu mínútur á hverj-
um morgni, áður en hann rumskaði.
Venjulega byrjaði hún á því að láta
vekjaraklukku klingja af öllum sín-
um krafti við bæði eyru hans. Það
var tilgangslaust. Því næst skvetti
hún köldu vatni á fésið á honum.
Það var líka tilgangslaust.
Þá tók hún fram hrafnsfjöðrina og
kitlaði hann undir iljunum.
— Ha, ha, ha, tísti í honum, og
svo dró hann fæturna inn undir
sængina og hélt áfram að sofa.
En þá fyrst rauk hann upp úr
rúminu, þegar hún sótti bakkann
með ísmolunum í kæliskápinn og
tróð nokkrum ísmolum inn undir
náttjakkann hans.
Fyrsta spurning hans hljóðaði allt-
af eins:
— Er sunnudagur í dag?
f sex skipti af sjö mögulegum,
varð hann fyrir vonbrigðum. En
hann hoppaði aftur upp í rúmið og
þar lá hann, unz tíminn var svo
nærri strætisvagnabrottförinni, að
Annalísa varð að draga hann fram
úr rúminu og læsa sængurfötin og
dýnuna inni í klæðaskáp.
— Strætisvagninn fer eftir fimm
mínútur.
Sjá næstu síðu.
FÁLKINN