Fálkinn - 20.03.1963, Blaðsíða 30

Hrópið í háhýsinn
Framhald af bls. 11.
hina hræðilegu fjarlægð milli hans og
strætisins.
„Hjálp!“ hrópaði Chet Brander:
„Hjálpið mér.“
Vindurinn bar orð hans burt. Hann
æpti aftur, en engin ljós voru í auðum
íbúðunum fyrir neðan, og enginn heyrði
til hans.
„Það heyrist aldrei til mín,“ sagði
hann upphátt, og það var kominn kökk-
ur í háls hans. „Það vitnast aldrei, að
ég sé hérna. ... . “
★
Hann kannaði svalirnar, hring eftir
hring umhverfis toppíbúðina, og leitaði
eftir einhverri veilu í virki Coombs.
Engin var finnanleg. Fætur hans voru
þegar orðnar dofnar; hann gat varla
fundið, þegar hann steig í þá. Hann
klappaði saman lófunum, og barði sér
til að reyna að örva blóðrásina.
„Ég verð að vera á hreyfingu,“ taut-
aði hann. „Vera á hreyfingu ...“
Hann tók að hlaupa. Hann hljóp
hratt, fram og aftur um svalirnar,
þangað til hann var orðinn uppgefinn
og féll örmagna á kalt steingólfið.
„Ég verð að ná í hjálp,“ sagði hann
við sjálfan sig.
Hann tók að leita ákaft í vösum sín-
um. Veskið varð fyrst fyrir höndum
hans, en fingurnir fundu varla fyrir
leðrinu. Hann horfði sinnuleysislega á
það stundarkorn, og fór síðan með það
út að múrbrúninni.
„Skrifa orðsendingu,“ sagði hann. En
jafnframt því, sem hann sagði þetta
vongóður, vissi hann, að hann hefði
enga lausn fundið. Hann var ekki með
neinn penna, ekkert, sem hann gæti
notað til að skýra umheiminum neðra
frá því, að hann væri fangi í klóm kuld-
ans 20 hæðum ofan við strætið.
Hann leit á veskið, og fleygði því
síðan yfir vegginn. Hann missti þegar
sjónar af því, og í hjarta sínu ól hann
enga von um björgun.
í brjóstvasanum fann hann sígarett-
ur og eldspýtur. Hann reyndi að kveikja
sér í sígarettu, ákafur í minnsta vott
af hita, en vindurinn var ekki á því, að
leyfa þann munað. Hann kastaði eld-
spýtunum fyrirlitlega frá sér.
í hægri jakkavasanum fann hann
Blaðið DAGUR
er víðlesnasta blaS, sem
qefið er út utan Reykja-
víkur.
BLAÐIÐ DAGUR,
Akureyri.
Áskriftasími 116 7
lykil. Hann kannaðist ekki við hann,
það var ekki hans lykill; hann hafði
aldrei séð hann áður. Hann var nærri
búinn að fleygja lyklinum frá sér, en
hætti við það, þegar hann gerði sér
grein fyrir, að þetta væri lykill að íbúð
Coombs. Coombs hlaut að hafa laum-
að honum í vasa hans. En hvers vegna?
Þá vissi hann það. Ef Coombs hefði
látið hann fá lykil, gæti hann útskýrt
dularfullan dauðdaga Chet Branders.
Ef lykill fyndist á frosnu líki hans,
mundu allir halda, að hann hefði notað
hann til að fara inn í íbúð Coombs, en
hefði síðan lokast úti á svölunum vegna
eigin fávizku eða óheppni.. .
Snjallt! Brander langaði til að hlæja,
en andlitsdrættir hans voru stirðnaðir.
Ekki nógu snjallt, hugsaði hann, og
gerði sig líklegan til að kasta lyklinum
út í myrkrið. En hann hætti við það,
velti honum í hendinni, og vissi, að
enda þótt lykillinn væri honum gagns-
laus á svölunum, væri það lykill að
hlýjunni, sem var fáeina þumlunga frá
honum. Hann gat ekki skilið hann við
sig .. .
Hann stakk lyklinum í buxnavasann,
og gekk að dyrunum. Hann barði
þangað til skinnið á hnúunum var orðið
aumt og blóðrisa. Þá hné hann niður
og kjökraði.
Er hann komst aftur á fætur, kom
á hann æði. Andartak hélt hann, að
dregið hefði úr kuldanum, að veðrið
hefði skyndilega lægt. En það stafaði
aðeins af æðinu og örskammri lægð
milli byljanna. Þegar hvessti á ný, vakn-
aði hann til fullrar vitundar og fylltist
enn löngun til að spjara sig.
Hann hallaði sér yfir mittisháan
vegginn og hrópaði hjálparvana út í
nóttina.
„Ég er hér,“ stundi hann. „Ó, góður
guð! Vitið þið ekki, að ég er hérna?“
Þá datt honum þakið í hug.
Það var þak á toppíbúðinni. Ef hann
kæmist þangað, kynni hann að finna
dyr á aðrar hæðir hússins!
Hann tók vasaklút úr buxnavasanum
og vafði honum um helauma hægri
höndina, sem blæddi úr. Síðan fikraði
hann sig varlega meðfram veggnum.
Vír slóst í andlit honum.
í fyrstu kom hann aðeins við spott-
ann. Síðan greip hann vírinn millj dof-
inna handanna og kippti í. Vírinn hélt;
þetta var sver, sterklegur þráður. Ef
hann gæti klifrað upp . ..
Hann spennti hvern vöðva líkamans
og togaði í. Síðan stökk hann upp og,
spyrnti fótunum við veggnum.
Stundarkorn gat hann sig hvergi
hrært í stöðunni og langaði mest til að
gefast upp og deyja fremur en reyna
frekar á stirðan, kaldan líkamann.
Þá varð honum hugsað til fleðubros
Coombs, og hatrið veitti honum styrk.
Hann þumlungaði sig hægt upp og vír-
inn skarst eins og rakvélarblað í lófa
hans.
Þetta var kvalræði. Hann fikraði sig
ofar og varð litið út í myrkrið. Hann
sá ljós borgarinnar, og nú líktust þau
fjarlægum logum helvítis.
Enn einn þumlung. Enn einn. Hann
langaði til að gefa eftir, og njóta þess
munaðar að falla, að njóta náðar dauð-
ans, en hann hélt áfram.
Hann sá móta fyrir þakskegginu.
Hann neytti síðustu krafta til að
klifra upp eftir vírnum, þó að hné hans
drægjust eftir steyptum veggnum, unz
ósléttur steinninn hafði rifið föt og
skinn hans. Loks komst hann heill á
húfi upp á þakbrúnina.
Þetta var rúmum þrem metrum fyrir
ofan svalirnar, en vindurinn og kuldinn
virtust enn hræðilegri þar uppi. Drauga-
legar skuggamyndir voru allt umhverfis
hann. Sjónvarpsloftnet. Hann deplaði
augum til þeirra, eins og þau væru
forvitnir áhorfendur.
Hann staulaðist um í myrkrinu,
þangað til hann fann þakdyr. Handfang
varð fyrir, er hann þreifaði um hurð-
ina, og hann rak upp fagnaðaróp. En
ópið varð að stunu.
Dyrnar voru læstar.
Hann öskraði og reyndi æðislega við
hurðina, en ekki lengi. Hann stakk
hendi í buxnavasann og fann lykilinn
að toppíbúðinni.
„Þú sigrar, Frank,“ reyndi hann að
segja upphátt, en varir hans gátu ekki
bærzt til að mynda orðin.
Hann hélt aftur að þakbrúninni, lim-
ir hans voru orðnir tilfinningalausir.
Hann hallaði sér upp að stóru loftneti.
„Sofnaðu ekki, segja þeir,“ hugsaði
hann með kökk í hálsi.
Hann fór í könnunarferð um þakið
og studdi sig við vírinn.
Sléttur, sver og ljós vírinn lá í dofn-
um höndum hans, og hann minntist
þess, sem vírinn gæti gert.
Hann togaði í hann. Hann togaði
fastar. Hann togaði af örvæntingu og
öllum kröftum. Hann fann fleiri víra,
sem lágu frá loftnetunum á þakinu og
togaði í þá. Einn þeirra losnaði, en hann
var ekki ánægður. Hann reyndi við þá
alla, togaði og kippti í, unz hann þóttist
fullviss um að árangur erfiðis hans
sæist eða kæmi í ljós einhvers staðar
fyrir neðan, að honum hefði tekist að
gera óvirk einhver þessara skínandi
björtu tækja fólksins í hlýju, ágætu
íbúðunum í leiguhúsinu við ána ...
Hann rak upp hlátur, þar sem hann
gekk um vígvöllinn. Og þegar hann
gat ekki haldið lengur áfram, féll hann
á fætur og reyndi að muna einhverja
bæn.
Nokkrum mínútum síðar kviknaði
ljós á þakinu.
„Heyrðu, sjáðu þetta,“ heyrði hann
einhvern segja.
„Hlýtur að vera einhvers konar ...“
„Ég hélt, að þetta væri bara vindur-
inn . . .“
Hendur snertu hann, hlýjar hend-
ur......
„Heyrðu, þessi náungi er illa á sig
kominn.......“
„Ég væri ekki hissa, þó að hann frysi
til bana hérna úti.....“
30
FALKINN