Fálkinn - 20.03.1963, Blaðsíða 38

A
UtilegiimaðiBriim
Framh. af bls. 29
bónda. Á leiðinni heim til baejar viður-
kenndi Þorleifur yfirsjónir sínar fyrir
Jóni. Þorleifur sendi munina, sem hann
stal um nóttina á Kárastöðum, þangað.
Voru þeir að öllu leyti óskemmdir. En
ýsunum gat hann auðvitað ekki skilað
af eðlilegum ástæðum.
Þar var áður frá horfið, að Halldór
hreppstjóri var á Brúsastöðum við
annan mann til þess að handtaka Þor-
leif. Þegar hann var búinn að ræða um
stund við heimilisfólkið og sjálfsagt
búinn að þiggja góðgerðir, ætlaði hann
að ganga að Þorleifi vísum. En hann
fannst hvergi, hvernig sem leitað var.
Þegar búið var að ganga úr skugga um
það, að Þorleifur var hvergi finnanleg-
ur, fór hreppstjóri, ásamt Gísla vinnu-
manni og Jónasi bónda upp til Öxarár,
þar sem lambskrokkurinn hafði fundist.
Leituðu þeir þar betur og fundu annan
lambskrokk urðaðan með sama hætti.-
Hreppstjóri tók skrokkana í sínar vörzl-
ur og seldi þá síðan Brandi Árnasyni
í Kolgröfum, bónda sárfátækum á einu
aumasta koti Þingvallasveitar fyrir 24
skildinga og gærurnar fyrir 4 skildinga.
Þegar Halldór hreppstjóri var þess
orðinn fullviss, að Þorleifur var strok-
inn á braut, var hann ekki í neinum
vafa um, að hann væri sá seki. Hann
ritaði því sýslumanninum í Árnessýslu
Páli Melsted í Hjálmholti í Flóa, um
málið og tilkynnti honum jafnframt
hvarf Þorleifs. Skömmu síðar fékk
Halldór hreppstjóri bréf frá sýslu-
manni, þar sem honum var skipað að
gera ítarlega leit að Þorleifi. En til
þess kom ekki, þar sem Þorleifur var
þá fundinn, og hafði hreppstjóri til-
kynnt sýslumanni það þegar í stað.
Leið svo og beið frameftir hausti, að
ýmislegt varð í vegi að koma Þorleifi
til Hjálmholts til yfirheyrslu. Tíðar-
far var erfitt þetta haust, svo að Hvítá
var næstum ófær í hálfan mánuð vegna
ísskriðs. En 19. október var svo hafin
yfirheyrsla yfir Þorleifi í Hjálmholti.
Voru þar auk hans mættir: Halldór
hreppstjóri í Hrauntúni, Jónas bóndi
á Brúsastöðum, Gísli Daníelsson vinnu-
maður í Skógarkoti, Jón Kristjánsson
bóndi í Skógarkoti og Tómas bóndi
Jónsson á Kárastöðum.
3.
Sýslumaðurinn Páll Melsted yfir-
heyrði Þorleif og meðgekk hann allt
fúslega. Hann sagðist ekki hafa þekkt
mark lambanna, sem hann tók, þó
kvaðst hann þekkja öll mörk í Þing-
vallasveit. Hann kvað því lömbin öll
vera utansveitar. Hann minnti, að mark-
ið á lambinu undan veturgömlu gimbr-
inni hefði verið: hamarsílt hægra,
sneitt framan vinstra og biti aftan und-
ir. Reyndist þetta vera mark Jóns Norð-
fjörð í Þórukoti i Njarðvíkum í Gull-
bringusýslu. Hafði gimbrin verið óskila-
kind í Þingvallasveit haustið áður.
Meðan á réttarhöldunum stóð, sendi
38
sýslumaður Halldór hreppstjóra með
Þorleif upp í Þingvallasveit, til þess
að freista, hvort ekki fyndist neitt meira
af leifunum af lömbunum. Varð þessi
leit án árangurs, þrátt fyrir það, að
Þorleifur lagði sig allan fram til að
finna leifarnar. En leifar af lambinu,
er Þorleifur stal meðan hann var í út-
legðinni, fundu þeir Jón í Skógarkoti
og Tómas á Kárastöðum, og voru þær
nær algjörlega uppetnar. En höfuð
lambsins fundu þeir ekki, þrátt fyrir
það, að Þorleifur leitaði einnig að
gjánni, sem hann hélt að hann hefði
kastað því í.
Þess er vert að geta, að Þingvallar-
sveitarmenn báru Þorleifi hið bezta orð
fyrir hegðun og framkomu alla áður en
hann lenti í þessari óhamingju. Sama
gerði sóknarprestur hans, síra Björn
Pálsson á Þingvöllum. Þorleifur bar það
fyrir rétti, að það hefði verið skortur
á viðurværi, sem knúið hefði sig til
þess verknaðar.
Ákvað sýslumaður svo, að mál yrði
höfðað gegn Þorleifi, og var honum
skipaður verjandi, Jósef Magnússon
stúdent. Lagði hann til í vörninni, að
Þorleifur hlyti 15 vandarhagga hýð-
ingu.
Hinn 28. október 1843 kvað sýslu-
maðurinn í Árnessýslu upp dóm yfir
Þorleifi. Segir svo í dómsniðurstöðunni:
„í tilliti til þessa þjófnaðar, er það
hinum ákærða til áfellis, að hann hefur
þeim umgetnu lömbum stolið úti á víða-
vangi, hvar eigendur ei hafa þau hirt
eða geymt, en þótt taka lambanna ei
eftir laganna orðum og analogie, geti
sem sauðaþjófnaður metist, samt að
hann, um næturtíma á Kárastöðum, til
að stela þar þeim áður áminnstu mun-
um, jafnvel þótt þetta atvik hans, ei
geti til innbrotsþjófnaðar heimfærst,
þar hann fór inn í snirlaðan bæ, hvar
öllum var greið innganga, án þess að
hann þar til brúkaði neina þá aðferð,
sem tilskipun 11. apríl 1840 tiltekur.
Loksins sannar það einnig ákærða til
áfellis, að hann hefur svo oft ítrekað
þjófnað sinn, og að hann að undan-
förnu, eftir sóknarprestsins attesti,
heldur ei þótt hafa verið óknytta.“
Einnig eru það málsbætur fyrir Þorleif,
að hann Ijúflega og fúslega játaði yfir-
sjónir sínar. ,,Af einfeldni og hræðslu
við straffi því, er hann hélt sér búið
vera fyrir afbrot sitt, leyndist i burtu
frá heimili sínu, og þar við teygðist til
að stela sumu af því, sem hann nú er
ákærður fyrir, og að hann er fákænn
mjög, samt ei hafi verið vel, en þótt
ei óforsvaranlega haldinn í vist þeirri,
sem hann hefur seinast í dvalið.“
Páll Melsted sýslumaður var mildur
dómari, sérstaklega, þegar lítilmagnar
áttu í hlut. Hann dæmdi Þorleif Erlends-
son til að hlýta 27 vandarhöggum og
„vera undir pólitístjórnarinnar sérlegu
tilsjón í 8 rnánuði."
Það er tekið fram í dómsbókinni, að
Þorleifur æski ekki eftir að málinu sé
áfrýað. Hefur hann því gert sig ánægðan
með þennan dóm.
Dauðiim í IBISU
Framhald af bls. 17.
Síminn hringdi. Það var Peter.
— Ég er í Bush House, sagði hann.
Ég slepp ekki fyrr en klukkan sex.
Hún vissi, að hann myndi koma heim
til hennar klukkan hálfátta eins og
venjulega! Ekkert yrði nokkru sinni
framar eins og venjulega. Hún hélt
áfram vinnu sinni. Hún vissi varla
sjálf hvað hún gerði, en hún vissi, að
reynsla hennar myndi koma henni
klakklaust fram úr því. Það hlaut að
finnast lausn! Það hlaut! Það hlaut!
Orðin hljómuðu hærra og hærra í
höfði hennar. Reiðin var alveg að
kæfa hana. Og síðan varð allt kyrrt og
kalt, eins og ókunnur vindur blési um
háls hennar. Fingur hennar höfðu
slegið alveg vélrænt á ritvélina. Þeir
stönzuðu. Hún tók eftir, að þeir þrýstu
svo fast á hné hennar, að hana verkj-
aði undan þeim.
Það er ein lausn, sagði hvíslandi
rödd henni. Hann sagði að hann ætlaði
að koma upp á skrifstofuna. Hann gæti
læðzt inn um bakdyrnar, hann rataði
hér um slóðir. Hann hafði ekki verið
hér síðan um Miinchen-leytið. Klukkan
níu væri bezti tíminn. Klukkan níu,
þegar starfsfólkið á daginn væri farið,
og næturvaktin væri að borða. Nú
hringii' síminn! Klukkan er hálfsex —
það er hann.
— Ég legg það á skrifborð hr. Hey-
woods. Komið klukkan níu í kvöld!
HÚN beið. Klukkan hálfsex tæmd-
ust skrifstofurnar. Hún beið til klukkan
sex. Síðustu bréfin, pósturinn kom og
fór. Hún beið. Klukkan var stundar-
fjórðung gengin í sjö. Hún yrði að vera
komin heim á réttum tíma til að bjóða
Peter velkominn eins og venjulega.
Eins og venjulega-------
Hún stóð upp frá skrifborði sínu.
Það var dimmt úti. Hún dró glugga-
tjöldin fyrir, svo að þau hyldu glugg-
ann. Síðan læddist hún til dyra og tók
spjaldið sem fest var utan á hurðina,
eftir að hafa fyrst fullvissað sig um,
að enginn sæi til hennar. Hún gekk
yfir gólfið og festi spjaldið þar, sem
það hafði verið áður: á dyrnar við
gluggann. Hún setti á sig hanzkana,
tók lykilinn úr skúffunni og lauk upp
dyrunum. Hún lagði lykilinn aftur í
skúffuna, og eftir að hafa að lokum
skimað í kringum sig, gekk hún út í
þeirri vissu, að hún myndi von bráðar
sjá Peter eins og venjulega.
ÞAÐ var kyrrð og myrkur í gangin-
um. Og þannig yrði það, þangað til
ræstingarkonurnar kæmu snemma í
fyrramálið. Joan ætlaði að stilla vekj-
araklukkuna sína klukkan sex. Þá veitt-
ist henni nægur tími til að laumast
inn án þess að sjást, læsa dyrunum
og koma nafnspjaldinu aftur fyrir á
sinn venjulega stað-------
FALKINN