Fálkinn - 27.03.1963, Blaðsíða 14

Þeir sem eitthvað hafa komið nærri knattspyrnu hér á
landi kannast allir við Hermann Hermannsson. Hann var
okkar bezti markvörður í mörg ár og hann var lengi á
„toppnum" eins og menn segja. í rúm tuttugu ár stóð hann
í marki Valsmanna og háði þar marga orrustu við góðan
orðstír. Ef Hermann væri ungur í dag er ekki að efa að
atvinnumennskan mundi verða hans vettvangur. Og þar sem
ég geng Sjafnargötuna í síðdegissólinni þá er ég að velta
því fyrir mér hvort Hermann mundi ekki hafa náð langt á
þeiri'i braut ef hann hefði gengið hana.
Hann kom sjálfur til dyra þegar ég hringdi bjöllunni.
— Komdu blessaður, sagði hann, og gakktu í bæinn. Þetta
er nú ekki veður til að sitja inni í stofu og spjalla. í svona
veðri langar mann alltaf í fótbolta. Fáðu þér sæti.
Ég settist í einn stólinn. Það var bjart í stofunni því sólin
skein inn um gluggann.
— Þú hefur verið ungur þegar þú fórst að sparka bolt.a,
Hermann.
— Já, maður var ungur. Pínulítill patti og maður var í
fótbolta frá morgni til kvölds. Aðalsvæðið okkar var Aðventu-
túnið í Þingholtunum og þar var oft margt um manninn.
— Og þú gekkst ungur í Val?
— Nei, ég var orðinn stálpaður, þegar ég gekk í Val. Ég
er nefnilega Framari og flestir þeir sem voru með mér í
Val. Við vorum held ég sex eða sjö sem gengum úr Fram í
Val. Við urðum uppistaða í liði sem átti eftir að verða íslands-
meistarar 10 sinnum á þrettán árum. Það met verður senni-
lega seint slegið.
— Þú varðst þá tíu sinnum íslandsmeistari?
— Já, við Frímann Helgason urðum íslandsmeistarar tíu
sinnum og félagið gaf okkur gullúr í því tilefni. Mér þykir
vænt um þá gjöf. Þetta var 1946 og tíu árum seinna munaði
minnstu að mér tækist að verða íslandsmeistari í ellefta
sinnið en smá óhapp kom í veg fyrir það. Valur fór utan
1956 og ég var þá aðstoðar fararstjóri og æfði með þeim
líka og var markvörður í nokkrum leikjum. Svo er það einn
laugardaginn að strákarnir hringja í mig hingað heim og
segja að nú vanti markvörð í 1. flokk. Ég fór upp á völl og
spilaði þennan leik en meiddist lítils háttar í fætinum.
Daginn eftir keppti meistaraflokkur í íslandsmótinu og þá
meiddist markvörðurinn og varð að fara út af þegar nokkr-
ar mínútur voru eftir en ég treysti mér ekki inn á. Þetta ár
vann Valur íslandsmótið og hefði ég spilað þessar fáu mín-
útur þá hefði ég fengið ellefta peninginn minn. Þannig fór
um sjóferð þá.
— Hvers vegna valdir þú þér markmannsstöðuna?
— Eiginlega valdi ég mér ekki þessa stöðu. 1929 urðum
við Valsmenn íslandsmeistarar í 3. flokki og þá spilaði ég
í marki. Svo þegar ég gekk upp í meistaraflokk æfði ég
innherjastöðu. Við Valsmenn áttum þá mjög góðan markvörð
sem var aðeins eldri en ég og þess vegna taldi ég mig ekki
hafa möguleika á þeirri stöðu. Þá fór ég að æfa í framlín-
unni. Svo féll þessi markvörður frá og ég tók þá við og var
í markinu rúm tuttugu ár. Við vorum heppnir með þjálfara
hjá Val á þessum árum og eitt aðallánið okkar var að fá
Gömul mynd af Hermanni Hermannssyni, markverði.