Fálkinn - 27.03.1963, Blaðsíða 17

■iy)wwM||í^i

er í París, en hér ltemur hann ekki
lengur. Paul hefur neitað honum um
aðgang. Hann skuldaði þrjú þúsund
franka hérna, fékk allt lánað — áfengi,
hádegisverð og kvöldmat — í meira en
ár. Og þegar Paul sagði loks, að hann
þyrfti að fá greiðslu, kom hann með
ávísun, sem ekki var til inni fyrir.
Alix hristi höfuðið sorgmæddur á
svip. Svo breytti hann um umræðuefni.
— Ætlið þér að dveljast hér lengi,
hr. Wales?
— Aðeins í nokkra daga til þess að
hitta hana litlu dóttur mína.
— Einmitt það! Eigið þér litla dótt-
ur?
Rauð, blá og græn neonljósaskiltin
fyrir utan blikuðu í gegnum rigning-
una. Degi var tekið að halla, göturnar
voru fullar af iðandi lífi og verzlanirn-
ar voru uppljómaðar. Á horninu við
Boulvard des Capucines tók Charlie
sér leigubifreið.
Er þeir voru komnir á vinstri bakka
Signu, leit hann yfir borgina og hugs-
aði um hversu sveitalegt umhverfið í
raun og veru var, og hann sagði við
sjálfan sig: Þessi borg er mér einskis
virði lengur. Ég er ekki viss um það,
en dagarnir liðu, hver á fætur öðrum,
og þessi tvö ár hurfu, — ég glataði
öllu, — einnig sjálfum mér.
Hann var þrjátíu og fimm ára, vel-
klæddur og viðkunnanlegur maður.
Hrukkurnar á milli augnabrúnanna
gáfu þessu glaðlega, írska andliti dá-
lítinn alvörusvip. Er hann hringdi á
dyrabjölluna hjá mági sínum í Rue
Palatine, hrukkaði hann ennið meir en
venjulega og innra með sér fann hann
til einhverrar undarlegrar tilfinningar.
Þjónustustúlkan opnaði dyrnar, og
framhjá henni kom yndisleg, lítil níu
ára telpa, sem hrópaði: „Pabbi“, og
fleygði sér í fangið á honum. Hún faðm-
aði hann að sér og lagði kinn við kinn.
— Elskan mín, sagði hann.
— Ó, pabbi, pabbi.pabbi!
Hún dró hann á eftir sér inn í stof-
una þar sem fjölskyldan beið, drengur
og telpa á aldur við dóttur hans, mág-
kona hans, Marion, og maður hennar.
Er hann heilsaði Marion, gætti hann
þess vandlega að rödd hans gæfi hvorki
falska hrifningu eða andúð til kynna,
en andúð hennar var augljósari, enda
þótt hún reyndi að dylja hana með
því að beina athygli sinni að dóttur
hans. Mennirnir tveir tókust í hendur
eins og gamlir kunningjar, og Lincoln
Peters lét hönd sína hvíla eitt andar-
tak á öxl Charlies.
Stofan var hlýleg og þar ríkti ame-
rískt andrúmsloft. Börnin þrjú léku
sér frjálslega á gólfinu, það snarkaði í
arninum og skarkalinn í eldhúsinu gaf
til kynna að matseld var í fullum gangi,
enda komið að kvöldverði.
En Charlie tókst ekki að slappa af,
hjartað í brjósti hans var eins og ís-
moli. Hann leitaði huggunar og styrks
hjá dóttur sinni, sem öðru hverju kom
til hans með brúðuna, er hann hafði
fært henni.
— Jú, alveg prýðilegt, svaraði hann
Lincoln. — Viðskiptin ganga með ágæt-
um, og satt að segja betur en nokkru
sinni fyrr. Já, reglulega vel. Systir mín
kemur frá Ameríku í næsta mánuði.
Hún ætlar að vera ráðskona hjá mér.
Tekjur mínar í fyrra voru meiri en
nokkru sinni fyrr. Þú skilur, Tékkarn-
ir ...
Hann þagnaði af sérstökum ástæðum,
en andartaki síðar, er hann greindi
ókennilegan glampa í augum Lincolns,
skipti hann um umræðuefni. — Mikið
eigið þið yndisleg börn, vel uppalin og
kurteis.
Framh. á bls. 33.
FÁLKINN 17