Fálkinn - 27.03.1963, Blaðsíða 22

IljöÆ^vj-^cLíD /éls
Á SAMRI stundu sem Goritsky hrifs-
ar greipar Marteins frá hálsi Kristínar
af heljarafli, svo tak hans sleppur af
kóröllunum, vaknar hann snögglega úr
vímunni. Andartak stendur hann með
opinn munn og starir, fyrst á hendur
sinar, því næst á Kristínu, sem liggur
meðvitundarlaus í grasinu, eins og nár,
og loks á hnefann sem Goritsky lætur
ríða að höku hans af öllu afli
Hann hrekkur aftur á bak við högg-
ið, en það er þó ekki höggsins vegna
sem hann hljóðar galopnum munni. Það
er vissan. Hin ægilega vissa um að hann
sé enn haldinn þessum illu öndum.
Hann er ekki orðinn heilbrigður!
Hann sundlar og slagar. Við tungls-
birtima sér hann Goritsky lúta niður
að Kristínu.
— Kristín! KRISTÍN!
Marteinn stendur álútur og hlustar á
skelfingaróp Goritskys. — Kristín!
Raknaðu við. Ó, guð minn góður, Krist-
ín. Ástin mín!
Flýja.
Marteinn snýr sér við í hendings-
kasti og tekur á blinda rás inn í skóginn.
Hrasar, fellur, rís upp á ný og heldur
áfram stefnulausu hlaupinu inn milli
trjánna. Baðar út höndum af ákafan-
um að komast sem lengst og hverfur
sem ólögulegur skuggi undir breiðum
krónum eikanna.
KRISTÍN er dáin! Hanna litla kem-
ur hlaupandi inn í tunglskinsbjartan
garðinn, æðir inn um eldhúsdyrnar og
kallar í sífellu!
— Kristín er dáin!
Selma snýr sér dauðskelkuð að barn-
inu. — Hvað ertu að segja, telpa?
— Já, hún er dáin. Goritsky er að
koma með hana. Komdu sjálf og sjáðu
það. Hún hangir í fangi hans, máttlaus
og dáin.
Selma þýtur út í garðinn. Gegnum
opið hliðið sér hún hvar Goritsky er
að koma.
— Hringdu eftir lækni, kallar hann.
Kristín er ekki dáin. Hún liggur í
öngviti, en lifandi er hún.
Malarinn kemur út úr stofunni með
brauki og bramli. Hann er náfölur í
andliti af skelfingu. — Hvað hefur
komið fyrir?
Maríon Gaspadi liggur endilöng á
stofugólfinu, það hefur steinliðið yfir
hana.
— Ég kem að vörmu spori, svarar
læknirinn í símanum.
Selma hefur naumast lagt heyrnar-
tólið á, þegar hringt er á ný. Nú er
það Vera Orsini.
— Má ég tala við hana Kristínu.
Hvers vegna kemur þessi Marteinn
Brunner ekki, eins og um var talað.
Herdegen prófessor situr hér og bíður
eftir honum.
Selma segir henni frá því, í sundur-
lausum og ógreinilegum setningum,
sem hún heldur að gerzt hafi, og lofar
henni að hringja seinna til hennar, við-
komandi Marteini Brunner.
ÞAÐ er naumast liðið að dagmálum
morguninn eftir, þegar hvert manns-
barn í Nestelborn veit hver Marteinn
Brunner er í raun og veru. Öflugt lög-
reglulið hefur verið kallað saman frá
næstu þorpum, til þess að handsama
flóttamanninn.
Herdegen prófessor er kominn til
Mylnubæjar og undir æfðri og óskeik-
ulli leiðsögn hans fær Kristín þá ró og
hjúkrun, sem hún þarfnast.
Maríon Gaspadi hefur símleiðis af-
lýst öllum æfingum næstu daga, og
leggst nú á eitt með þeim Alfreð og
Veru Orsini um, að hjálpa Kristínu til
að ná sér eftir hið þunga áfall.
Oftast nær liggur Kristín í hálfgerð-
um dvala. Það er sem móða hvíli yfir
hálfluktum augum hennar. En stundum
veltir hún sér aftur og fram á koddan-
um og æpir skerandi og tryllingslega.
Stundum ber hún náfölar hendurnar
fyrir sig, eins og hún sé að berjast gegn
einhverju, en varir hennnar hvísla í sí-
fellu sama nafnið: — Marteinn.
— Ég er nú ekki viss um, að það sé
Marteinn Brunner, sem hún kallar á,
segir Maríon Gaspadi einn daginn við
Veru Orsini.
— Þú átt við, að .... Marteinn Gor-
itsky sé kominn til hennar í fleiri en
einum skilningi?
— Já, svarar Maríon hægt og hljóð-
látlega og brosir við. — Það er einmitt
það, sem mér dettur í hug.
Þær standa við opinn gluggann í her-
bergi Kristínar. — Við megum ekki
gleyma því, segir Vera, — að þessi Ger-
hard Hauser er niðurbrotinn vesaling-
ur, mannnauminginn.
Svo heldur hún vongóð áfram: —
Hún Kristín nær sér eftir þetta. Það er
sterkari töggur í henni en okkur báð-
um. Hún sækir margt til föður síns.
Ég er viss um, að hún kemur til með
að finna sjálfa sig. Og sinn rétta Mar-
tein. Fyrsti maðurinn, sem kona elsk-
ar verður aldrei úr hjarta hennar rek-
inn.
Maríon snýr sér snöggt frá henni og
horfir út um gluggann. Úti í garðinum
er Alfreð að bóna bifreið sína og
blístrar glaðlega á meðan. Hann er að
búa hana undir heimferðina til Köln-
ar sem nú stendur fyrir dyrum.
— Ég er viss um að ég mun sakna
ykkar hræðilega .... þín og Alfreðs og
Kristínar, segir vera hljóðlega.
Aftur snýr Maríon sér skjótt við. —
Hvers vegna Kristínar? Ég hygg að
henni muni líða bezt í þessum heimi
sveitar sinnar. Það er ekki hægt úr
þessu að rífa hana upp með rótum og
setja hana niður annars staðar, án þess
að gera hana óhamingjusama. Engu
frekar en hægt væri að gera Alfreð
að góðum Ekternmalara!
Hún þegir um stund og heldur svo
hugsandi áfram: — Mér verður svo
oft á að hugsa til þess, að næsta óper-
ettan mín heitir „Draumaland“. Já,
draumalandið .... okkur finnst ævin-
lega það vera hið framandi og fjarlæga.
En í augum Franz og fólksins hér er
það okkar heimur, borgarlífið, með
gulli þess — og glingurskrauti. Okkur
er það á hinn bóginn þetta umhverfi,
með skógum þess, fábrotnum lifnaðar-
háttum og friðsælli ró, við niðinn í
Nestelbornlæknum. Það getur vel ver-
ið að allir kunni við sig um stund
í annarra heimi, en í raun réttri verður
hann ævinlega hið langþráða takmark,
sem aldrei verður náð.
Það veður í veginn neðan úr þorp-
inu, en þó lætur Ektern malari sig hafa
það að fara hann fótgangandi. Hann er
berhöfðaður og fer mjög hægt.
Nú er hann kominn heim að hliði
og beygir inn í garðinn. Þegar hann
kemur til Alfreðs, nemur hann staðar
hjá honum. Þeir takast í hendur, tala
saman og hlæja báðir. Önnur eins frið-
sæld og unaður hefur aldrei hvílt yfir
gömlu mylnunni.
MORGUNINN eftir er Kristin farin
að hafa ofurlitla matarlyst, og merki
um lífsþrótt er aftur farið að lifna í
augum hennar. Hún hlustar á fuglana,
sem kvaka úti í sólskininu, liggur lengi
og horfir út í auðan himinblámann. Og
þegar degi tekur að halla, segir hún að
sig langi til að sitja úti í garðinum.
Maríon hjálpar henni í fötin og Al-
freð ber hægasta stólinn á heimilinu
út á grænan grasblettinn. Og meðan
bróðir hennar er að baksa við stólinn
og köflótta ullarábreiðu, hrjóta svo
margir brandarar af vörum hans, að
27. hluti hinnar spennandi framhaldssögu
eftir Hans Ulrich Horster, höfund Gabrielu
22 FÁLKINN