Fálkinn - 27.03.1963, Blaðsíða 25

LITLA SAGAN EFTIR WILLV BREIIMHOLST
Þar glóir vín á skál •
Cand. mag. Sören Antonsen, bóka-
vörður, lifði fábrotnu, rólegu og
hversdagslegu lífi. Hann borgaði
hverjum sitt, lagði reglulega inn á
bankabók, var vel kvæntur. hafði
þá keypt sér lítið einbýlishús og í
garðinum á bak við það, sýslaði hann
við bréfdúfurnar sínar.
Hvern sunnudag fór hann í bakar-
íið og kepyti fjórar Nablajónskökur,
fjórum sinnum á ári puntaði hann
sig upp í sitt fínasta tau, fór í fína
hvíta skyrtu og batt á sig dimmbláa
bindið, og tók síðan sína frúvu með
í leikhúsið, hans Guðlaugs. Einu
sinni á ári fór hann með börnin í
Tívolæði, þann þokkafulla stað, og í
sumarleyfinu tók hann sumarbústað
við Álftavatn á leigu.
Annars sóaði hann ekki fé í
skemmtanir. Hann reykti ekki né
drakk, og því síður kunni hann að
meta fögur víf. Hann ræktaði bara
sínar bréfdúfur í húsagarðinum, og
svo hafði hann bækurnar sínar hjá
sér á bókasafninu. Honum var þetta
nóg, þetta var líf hans, Vinna og tóm-
stundir, það voru hans lystisemdir,
eins og líka góðu fólki samir.
En svo var það einn dag, að hann
hitti félaga sinn, gamlan, frá því úr
síldinni á Sigló. Hann hét Sveinn
Áki.
— Hvur djöfullinn ...., sagði
Sveinn Áki og sló fast á öxlina á
Sören, — hvað sé ég, er þetta Brillu-
Sörensen eins og við kölluðum þig
fyrir norðan, — sjaldséðir hvítir
hrafnar. Hvurnig hefurðu það, ann-
ars?
— Jú, þakk, bærilega, gat Sören
ekki annað en viðurkennt.
— Komdu niðrá Borg og fáðu þér
einn með mér.
Nei, cand. mag. Sören Antonsen
hafði ekki tíma til þess og auk þess
drakk hann aldrei sterka drykki.
— Hvur djöfullinn .... gamla
hross, þú ætlar þó ekki að fara að
bregða undir þig betri fætinum.
Komdu með mér .... svona og fáðu
þér glas með mér á einhverjum stað.
Það er svo sjaldan, sem maður rekst
á strákana, sem maður vann með í
gamla daga. Þá var gaman að vera til,
þá var nú aldeilis fútt í Hvanneyrar-
skál.
Sveinn Áki dró Sören Antonsen
cand. mag. inn á Borgina og þeir
fengu sér snaps saman. Þegar þeir
höfðu lokið úr staupunum, vildi
Sveinn Áki gefa einn umgang enn og
hversu mikið, sem Sören barðist á
móti því, þá komst hann ekki undan.
— Það er bezt ég fari heim til dúfn-
anna, sagði hann.
— Hvurs lags kjaftæði er þetta,
svona ekkert vröfl. Þú manst eftir
Prútta gamla, verkstjóra á planinu.
Hann lifir víst enn. Ég gleymi því
aldrei, þegar ég saumaði saman
ermarnar og buxnaskálmarnar á
sparigallanum hans, svo að hann
komst ekki í hann. Það kostaði mig
sex daga erfiði í gúanóinu og auk
þess setti hann mig alltaf í erfiðustu
verkin, en það var vel þessi virði,
því að annað eins hef ég aldrei séð.
Þú, þarna, þjónn, fáum við tvo í
viðbót?
Þeir fengu þá og Sören fór að líta
bjartari augum á framtíðina. Og
þegar þeir höfðu drukkið tvo í við-
bót við hina, þá viðurkenndi hann
skoðun Sveins, að dúfurnar mundu
ekki fljúga í burtu.
— Að minnsta kosti geta þær ekki
fundið þig hér, sagði Sveinn Áki og
glotti.
Sören kvað þær hafa alveg furðu-
legan hæfileika til þess að leita hann
uppi.
— Nú, svo að þær hafa hann, sagði
Sveinn Áki. Veiztu þá hvað við ger-
um? Við förum bara á betra lókal.
Ég þekki kósí pleis, þar sem jafnvel
djöfullinn sjálfur getur ekki fundið
okkur.
Sören reyndi að mótmæla, en fór
nú samt með. Þeir fengu sér meira
að drekka og Sveinn Áki náði í píur
og svo fóru þau fjögur á annað lók-
al. Smátt og smátt neyttu hinir duldu
kraftar áfengisins aflsmunar síns á
Framh. á bls. 32.
FÁLKINN 25