Fálkinn - 27.03.1963, Blaðsíða 33

útidyratröppurnar til þess að jafna
sig. Þar kom pósturinn að honum.
— Hvað er að hr. magister, sitjið
þér hér?
— Já, sagði Sören Antonsen, cand.
mag. og horfði eymdarlega á póst-
inn, þetta er hræðilegt. Ég er eyði-
lagður maður. Heimilið, húsið og
bíllinn, konan og bréfdúfurnar, allt
þetta fer fyrir bí.
— Jæja, hvað hefur komið fyrir?
Sören sagði honum, hvað gerzt
hefði.
— Kona yðar fyrirgefur yður
áreiðanlega þetta víxlspor, sagði
pósturinn hugsandi, ein svona
skemmtun með gömlum félaga gerir
ekkert strik í reikninginn.
— Ein svona skemmtun? sagði
Sören fyrirlitlega, þar er alls ekki
um að ræða eina, mér þykir gaman
að þessu. Ég ætla aftur í kvöld.
Willy Breinholst.
llahVioit
Framhald af bls. 17.
— Okkur þykir líka mjög vænt um
Honoríu.
Marion Peters kom nú aftur út úr
eldhúsinu. Hún var hávaxin, en hún
var áhyggjufull á svip. Eitt sinn hafði
hún haft orð fyrir að vera glæsileg,
amerísk fegurðardís. Charlie hafði nú
aldrei getað séð það og varð alltaf jafn
hissa er fólk fór að ræða um fegurð
hennar. Frá þeirra fyrstu kynnum,
höfðu þau haft andúð hvort á öðru.
■— Jæja, hvernig lízt þér á Honoríu?
spurði hún.
•—- Hún lítur reglulega vel út. Ég er
alveg forviða á hve mikið hún hefur
stækkað undanfarna tíu mánuði. Annars
líta öll börnin prýðilega út.
— Enginn læknir hefur stigið fæti
sínum inn í þetta hús undanfarið ár.
Hvernig finnst þér annars að vera kom-
inn aftur til Parísar?
— Mér finnst eiginlega skrítið að
sjá aðeins fáeina Ameríkana hérna
núna.
— Mér er alveg sama, sagði Marion
snöggt. — Þá er að minnsta kosti hægt
að takast einhver viðskipti á hendur
án þess að vera álitinn milljónamær-
ingur. Við töpuðum í kreppuimi eins og
aðrir, en annars höfum við það ágætt
núna.
— Það var gaman á meðan á því
stóð, sagði Charlie. — Við vorum eins
konar kóngafólk, næstum óskeikult og
hátt upp yfir aðra hafið. Á barnum í
dag . . . Hann gerði sér grein fyrir skyss-
unni, sem honum hafði orðið á, en það
var of seint, — sá ég ekkert andlit,
sem ég þekkti.
Hún leit hvasst á hann. — Ég hélt,
að þú hefðir fengið nóg af slíku.
— Ég stanzaði þar eitt andartak. Ég
fæ mér alltaf einn eftir hádegið, aðeins
einn.
— Ég vona að þú haldir því áfram,
sagði hún.
Andúð Marion kom greinilega í ljós
í kuldalegum hljómi raddarinnar, en
Charlie brosti aðeins —■ hann haíði
ýmsar áætlanir á prjónunum. Ágengni
hennar styrkti í rauninni von hans og
hann var næg'ilega skynsamur til að
bíða færis. Hann ætlaði að beina sam-
talinu að ástæðunni til veru hans í
París — ástæðu, sem ekki gat verið á
huldu.
Hann fór strax eftir kvöldverð, en
ekki beina leið heim að hótelinu. Hon-
um lék forvitni á að sjá París að nætur-
lagi skýrari augum en þeim, sem hann
hafði horft á hana 1 gamla daga.
Hann rölti áleiðis að Montmarte,
upp Rue Pigalle að Place Blance.
Nokkrar hræður í kvöldklæðnaði stigu
út úr leigubílum fyrir framan skemmti-
staðina.
Hann stakk höfðinu inn um gættina
á einum staðnum. Samstundis hóf
hljómsveitin leik sinn, tveir atvinnu-
dansarar spruttu á fætur, og yfirþjónn-
inn kom hlaupandi á móti honum. —
Nú fara gestirnir að streyma að, herra!
Charlie flýtti sér út aftur.
Það var lokað í Zelli. Og það var
slökkt í óvistlegu, ódýru gistihúsunum,
sem voru þar umhverfis. Á Rue Blance
var líf og fjör, köll og háreysti
Frakkanna glumdi við.
Þetta voru þá lystisemdir Mont-
Framh. á bls. 36.
FALKINN
33