Fálkinn - 03.04.1963, Blaðsíða 13
ara þurfti til að beita einni
sauðkind og 40 eða meira
fyrir hyrnda stórgripi.
Hann hlustaði á það, sem
allir sögðu og leit á nokkrar
jarðir. Þær höfðu verið
nytjaðar til hlítar og
verðið var óheyrilegt. Þá
hafði hann keypt litla,
gráa fákinn og riðið
út um allar trissur.
honum lá ekkert á. Hann
kunni vel við sig hér. Landið
var bert, hrjóstrugt og flatt,
nema hvað lág hæðadrög og
einstakir hólar risu upp úr
brúnni flatneskjunni hér og
hvar. Þetta var grýtt land,
þakið vatnslúinni lausamöl,
sem í voru steinvölur á
og allt upp í hnullunga á
stærð við nögl á litla fingri
eða stærð við höfuð manns.
Eftir dagleið á hestbaki
í eyðimerkurrykinu, hafði
hann farið inn á barinn dag
nokkurn til að fá sér bjór.
Þegar hann lagði frá sér
glasið, heyrði hann gamlan
bónda, sem var orðinn að
sólþurrkaðri, lifandi múmíu,
segja: „Þið haldið, að þið
séuð lausir við þá, en þeir
birtast aftur og þið getið
ekki skotið þá, eins og i
gamla daga.“ „í gamla
daga“ þýddi þýzku dagana
fyrir heimsstyrjöldina fyrri.
Þetta var eitthvað, sem
kom honum á sporið; gæfu-
merki sem hann var að
leita.
Schalk du Bois gekk til
gamla mannsins og rétti
fram höndina.
„Du Bois,“ sagði hann
„Og. þú ert Meneer Braun,
geri ég ráð fyrir.“
Hönd gamla mannsins var
þurr viðkomu, hörð, næst-
um köld. Það var eins og að
halda á skriðdýri. Þetta var
maður, sem gat ekki svitnað
lengur — ekki blætt lengur.
Maður gamla tímans, upp-
þornaður eins og bein.
„Svo að þeir eru komnir
aftur,“ sagði hann. Hann
hafði ekki hugmynd um,
Framh. á bls. 28.
pXlkinn 13