Fálkinn - 03.04.1963, Blaðsíða 16

BABÝLON
SMÁSAGA EFTIR F. SCOTT FITZGERALD
Hann neyddi sjálfan sig til þess aS
bæla niður reiði sína.
— í öðru lagi, sagði Charlie, — get
ég veitt henni ýmis þægindi. Ég hef
hugsað mér að ráða hér franska kennslu-
konu. Ég er búin að leigja mér íbúð . .
Hann þagði, og honum var ljóst, að
honum hafði orðið á skyssa. Hann gat
ekki vænst þess að þau samþykktu þá
staðreynd umyrðalaust, að tekjur hans
væru aftur orðnar helmingi hærri en
þeirra.
— Þú getur áreiðanlega veitt henni
meiri óþarfa en við, sagði Marion. —
Þegar þú stráðir um þig peningum
urðum við að velta fyrir okkur hverj-
um eyri... Þú byrjar sjálfsagt aftur á
sama hátt.
— Nei, því fer fjarri, sagði hann. —
Ég hef lært. Þú veizt að ég vann mikið
í tíu ár — þangað til ég fór að hafa
heppnina með mér á verðbréfamark-
aðinum eins og svo margir aðrir. Ótrú-
lega heppni. Það endurtekur sig ekki.
Það var löng þögn. Öll fundu þau
spennuna, sem lá í loftinu, og í fyrsta
skipti í heilt ár langaði Charlie í glas
af víni. Hann vissi að Lincoln Peters
vildi láta honum eftir dótturina.
Skyndilega fór kuldahrollur um
Marion. Hún gerði sér nú grein fyrir,
að Charlie hafði rétt sig við í lífinu og
var nú kominn með báða fætur niður
á jörðina. Móðurtilfinningar hennar
vöknuðu til vitneskju um einlægan vilja
Charlies, en árum saman hafði hún
verið mjög hleypidómafull gagnvart
honum — og systur sinni. Hún hafði
aldrei trúað á hamingju þeirra, þótt
undarlegt megi virðast, og þessa sögu-
legu nótt hafði andúð hennar á Charlie
breytzt í hatur.
— Ég get ekkert að þessu gert! hróp-
aði hún allt í einu. — Ég veit ekki,
hve þú átt mikla sök á dauða Helen.
Þú verður að gera það upp við samvizku
þína.
Allt í einu fann hann til undarlegs
sársauka innra með sér. Honum lá við
að stökkva á fætur og öskra, en hann
ríghélt sér í stólinn og tókst að halda
aftur af sér.
— Hættu nú! sagði Lincoln snöggt.
— Ég hef aldrei haldið því fram, að
þú bærir ábyrgð á því.
— Helen dó úr hjartaslagi, sagði
Charlie hljómlausri röddu.
— Já, hjartaslagi. Marion sagði þetta
16 FALKINN
eins og orðið hefði allt aðra þýðingu
í hennar augum.
Því næst leit hún á hann, og nú,
fann hún, að hann hafði náð undirtök-
unum í baráttunni. Hún leit á mann
sinn, en hann kom henni ekki til hjálp-
ar. Skyndilega virtist, sem henni kæmi
þetta ekki við lengur, og hún sagði
stutt: — Gerðu það sem þér sýnist!
Hún stóð upp. — Þetta er þitt barn,
og ekki skal ég koma í veg fyrir, að
draumar þínir rætist. Ef ég ætti þetta
barn, býst ég við, að heldur vildi ég
vita af henni... Henni tókst ekki að
ljúka setningunni.
— Þið skulið útkljá þetta. Ég get
ekki meira. Ég er lasin, og ætla að
leggja mig. Hún flýtti sér út úr stof-
unni.
Stuttu síðar sagði Lincoln: — Þetta
hefur verið erfiður dagur fyrir hana.
Þú veizt hve heitar tilfinningar hún
ber í brjósti... Rödd hans var næstum
afsakandi. — Þegar konur bíta eitthvað
í sig, Charlie . ..
— Vissulega.
— Þetta jafnar sig áreiðanlega. Ég
held, að loksins hafi runnið upp fyrir
henni, að þú . . . getur annast barnið, og
ennfremur, að við getum ekki staðið
í veginum fyrir þér eða Honoriu.
—Þakka þér fyrir, Lincoln.
— Það er bezt, að ég fari og tali
við hana.
— Ég ætla að fara núna.
Charlie hríðskalf, er hann kom út á
götuna, en er hann fór yfir brúna á
Signu, barðist hjartað í brjósti hans af
ósýnilegri gleði.
Er hann kom á hótelið þar sem hann
bjó, tókst honum ekki að sofna. Helen
var efst i huga hans og hann minntist
þess hve heitt hann hafði elskað hana,
þar til þau, í algjöru brjálæði, höfðu
misnotað ást hvors annars, og tætt hana
í sundur.
Þessa hræðilegu febrúarnótt, sem
Marion var efst í huga, höfðu þau
deilt klukkustundum saman. Hann
minntist sennunnar á milli þeirra í
Florida. Hann hafði reynt að fá hana
heim með sér og þá hafði hún kysst
þennan Webb við eitt borðanna.
Þegar hann kom heim einsamall,
hafði hann í bræði sinni, snúið lyklin-
um í skránni. Hvei'nig átti hann að
vita, að hún myndi snúa heim einsömul
klukkustund síðar, að bylur myndi
bresta á, og hún reika um í hríðinni á
- SIÐARI HLIJTI
samkvæmisskóm og allt of drukkin til
þess að ná sér í leiguvagn.
Því næst kom eftirleikurinn, — Helen
hafði sigrast á lungnabólgunni. Það
hafði verið hreinasta kraftaverk, en
reyndist aðeins vera upphafið á hræði-
legum endi. Marion, sem verið hafði
vitni að öllu þessu og hélt aðeins, að
þetta væri þáttur í píslargöngu systur
sinnar, gleymdi þessu aldrei.
Honum fannst Helen nálgast hann,
er hann rifjaði þetta upp, og í morgun-
sárið lá hann í rúmi sínu og hjalaði
við hana.
Hún sagði, að hvað snerti Honoriu,
hefði hann fyllilega rétt fyrir sér. Hún
vildi, að Honoria væri hjá honum, og
hún væri glöð yfir því, hve vel hann
kæmi sér áfram og hegðaði sér betur.
Hún sagði líka ýmislegt annað — ýmis-
legt miður skemmtilegt — og hélt
áfram, áfram að tala þarna sem hún
sat í hvíta kjólnum sínum, og að lok-
um heyrði hann ekki lengur hvað hún
var að segja.
Hann vaknaði í sólskinsskapi morgun-
inn eftir. Dyrnar til lífsins höfðu opnast
á ný. Hann gerði áætlanir um framtíð
sína og Honoriu, en skyndilega sló
skugga á fyrirætlanir hans, er hann
minntist alls þess, sem Helen og hann
höfðu ætlað að gera. Hún hafði ekki
gert ráð fyrir að deyja. Nútíðin gildir
— starf, sem þarf að inna af hendi,
eitthvað til að gleðjast yfir.
Þetta var dásamlegur sólríkur dagur.
Hann hringdi í bankann til Lincolns
Peters, og spurði hvort hann gæti reikn-
að með að geta tekið Honoriu með sér
til Prag, er hann færi frá París.
Lincoln var honum sammála um að
ekkert vit væri í að draga brottför
litlu stúlkunnar. Aðeins eitt — Marion
vildi gjarna halda réttinum yfir henni
ofurlítið lengur. Hún væri öll í uppnámi
vegna atburða síðustu daga, og það
myndi hjálpa, ef hún fengi að halda
rétti sínum í eitt ár í viðbót. Charlie
samþykkti þetta fúslega, enda var það
barnið, sem hann sóttist eftir.
Hann snæddi hádegisverð með
Lincoln Peters á Griffons og reyndi að
dylja sigurvímuna. — Ekkert er sam-
bærilegt við manns eigið barn, sagði
Lincoln. — En samt verðum við að
skilja afstöðu Marion.
— Hún hefur gleymt hve mikið ég
hef unnið síðastliðin sjö ár hér heima,
Framh. á bls. 24