Fálkinn - 03.04.1963, Blaðsíða 24

BABÝLON
Framhald af bls. 16.
sagði Charlie. ■—■ Hún minntist aðeins
þessarar einu nætur.
— Það er ýmislegt fleira, sagði
Lincoln. — Meðan þú og Helen fóruð
eins og fellibylur um Evrópu og jusuð
fé á báða bóga, höfðum við aðeins litla
peninga milli handanna. Ég hafði engin
tök á að verða ríkur, vegna þess að það,
sem umfram var nægði aðeins til þess
að greiða líftrygginguna. Ég held að
Marion hafi fundist það óréttlátt — þið,
sem aldrei gerðuð ærlegt handtak og
urðuð sífellt ríkari og ríkari.
— Þeir peningar hurfu líka jafn-
skjótt og þeir komu, sagði Charlie.
— Já, ég er aðeins að reyna að út-
skýra afstöðu Marion til þessara tíma.
Ef þú lítur inn um sexleytið í dag,
áður en Marion er of þreytt, þá getum
við rætt ýms smáatriði í sambandi við
þetta.
Þegar Charlie kom aftur á hótelið,
fann hann bréf, sem sent hafði verið
frá barnum á Ritz, en hann hafði skilið
þar eftir heimilisfang sitt vegna ákveð-
ins manns, sem hann þurfti að hitta.
,,Kæri Charlie. Þú varst eitthvað svo
skrítinn, þegar við hittum þig í gær, að
ég er dauðhræddur um, að ég hafi
móðgað þig á einhvern hátt. Ef svo er
þá veit ég ekki hvers vegna. Satt að
segja hef ég hugsað allt of mikið um
þig í ár.
Við skemmtum okkur dýrðlega þetta
viðburðaríka vor, eins og til dæmis
kvöldið, sem þú og ég stálum reiðhjóli
slátrarans. Allir virðast nú orðnir svo
gamlir, en mér finnst ég ekkert hafa
elzt. Getum við ekki hitzt einhvern
tíma í dag, og rifjað upp gamlar endur-
minningar?
Ég ætla að bíða þín á barnum á
Ritz um fimmleytið. Þín einlæg,
Lorraine."
Hann hristi höfuðið. Hann gat alls
ekki gert sér grein fyrir, að hann, sjálf-
ur, hafði raunverulega stolið hjóli og
reitt Lorraine í kringum Etolie. Nú
fannst honum þetta sem martröð.
Að hann hafði læst Helen úti jafn-
aðist ekki á við neitt, sem hann hafði
tekið sér fyrir hendur um dagana, en
þetta með reiðhjólið —■ það var út af
fyrir sig önnur saga. Hve margra vikna
eða mánaða upplausn þurfti til þess að
glata ábyrgðartilfinningunni fullkom-
lega?
Hann reyndi að muna, hver áhrif
Lorraine hafði haft á hann í þá daga.
Mjög aðlaðandi. Helen hafði tekið það
mjög nærri sér, enda þótt hún segði
ekkert. Á veitingahúsinu í gær hafði
honum virzt Lorraine óörugg, illa til
höfð og þreytt á lífinu. Hann langaði
ekki hið minnsta til þess að hitta hana
aftur. Hann var því glaður, að Alix
hafði ekki sagt frá dvalarstað hans.
Honum létti við að hugsa til Honoriu.
24 FALKINN
Hann hugsaði um þá sunnudaga, sem
þau áttu eftir að vera saman. Hún
myndi bjóða honum góðan daginn á
morgnana með kossi og á kvöldin myndi
hún vera hekna hjá honum.
Klukkan fimm náði hann í leigu-
bifreið. Er hann kom til Marion og
Lincolns hafði Marion sætt sig við orð-
inn hlut og sagt Honoriu, að hún ætti
að fara með föður sínum. Charlie var
glaður yfir, að hún bar ekki gleði sína
utan á sér, heldur hvíslaði að honum:
Hvenær? og fór svo með hinum börn-
unum að leika sér.
Marion og hann voru ein um stund,
og eftir dálitla umhugsun sagði hann:
—• Ég vil að við komumst til botns í
þessu máli.
— Það er stundum erfitt að gleyma,
sagði hún. Hún þagði andartak, en
sagði svo: — Hvenær hefurðu hugsað
þér að sækja hana?
— Þegar ég er búinn að ná mér í
kennslukonu, sagði hann. Ég vona, að
mér takist það á morgun.
— Það er ekki hægt. Ég verð fyrst
að útbúa hana. í fyrsta lagi á laugar-
daginn.
Hann lét undan. Þegar Lincoln kom
inn aftur, bauð hann Charlie whisky i
glas. — Já, þökk fyrir, ég fæ mér alltaf
einn á hverjum degi, sagði hann.
Hringt var á dyrabjölluna, lengi og
ákaflega. Þjónustustúlkan fór til dyra,
og er hún lauk upp dyrunum, heyrðust
háværar raddir og þau þrjú, sem sátu
í stofunni litu upp með eftirvæntingar-
svip.
Þjónustustúlkan kom aftur með
tvennt á hælum sér, sem reyndust vera
Duncan Schaffer og Lorraine Quarrels.
Þau voru undir áhrifum áfengis, töl-
uðu hátt og hlógu. Charlie féllust hend-
ur eitt andartak — hann gat ekki skilið,
hvernig þau höfðu grafið upp heimilis-
fang Peters-hjónanna.
— A-ha! Duncan benti á hann og
skók fingurinn. — A-ha!
Charlie kynnti þau fyrir Marion og'
Lincoln og leið ekki sem bezt. Marion
kinkaði kolli án þess að segja neitt.
Hún hafði fært sig nær arninum, og
hélt utan um litlu dóttur Charlies.
Hann beið þess, að þessir óboðnu
gestir kæmu með einhverja skýringu
á framferði sínu, og reiðin svall í brjósti
hans.
Duncan rétti úr sér og sagði: — Við
komum til þess að bjóða þér út að
borða. Lorraine og ég heimtum, að
þessi feluleikur með þitt heimilisfang
hætti nú þegar, heyrirðu það!
Charlie gekk nær honum eins og til
þess að þoka þeim fram í forstofuna.
— Mér þykir það leitt, en það get ég
ekki. Segið mér hvert þið ætlið, og ég
skal hringja eftir hálftíma.
Ekki hafði þetta nein áhrif, og
Lorraine sagði: — Komdu nú. Fjöl-
skyldan hefur áreiðanlega ekkert á
móti því. Við sjáum þig svo sjaldan,
skilurðu! Komdu nú!
— Það get ég ekki, sagði Charlie
hvasst. -— Þið getið borðað ein, og ég
skal hringja til ykkar.
Skyndilega fékk rödd Lorraine annan
blæ og hún sagði: — Allt í lagi, við
skulum fara. En ég minnist þess, að
einu sinni barðir þú að dyrum hjá mér
klukkan fjögur að morgni. Ég var nægi-
lega mikill félagi til þess að gefa þér
sjúss. Komdu, Dunc.
Hægum, óstyrkum skrefum fetuðu
þau sig fram í forstofuna og hurfu út
úr dyrunum.
— Verið þið sæl, sagði Charlie.
— Vertu sæll, sagði Lorraine með
áherzlu.
Þegar Charlie kom aftur inn í stof-
una, stóð Marion enn þá á sama stað,
en nú stóð drengurinn hennar við hlið
hennar með handlegginn utan um hana.
Lincoln gældi við Honoriu.
— Þetta er til háborinnar skammar!
hreytti Charlie út úr sér. — Til hábor-
innar skammar!
Hvorugt þeirra svaraði. Charlie
fleygði sér niður í stól, tók glasið í
hönd sér og sagði: — Þetta er fólk,
sem ég hef ekki hitt í tvö ár, — þvílík
frekja . .. Hann þagnaði.
Marion hafði hvæst. „A-ha“, og hún
sneri sér við og gekk út úr stofunni.
Lincoln leit á Honoriu og sagði: —
Þið börnin skuluð fara inn og byrja á
súpunni. Þegar þau voru farin, sagði
hann við Charlie: Marion er ekki vel
frísk, og hún þolir ekki svona áföll.
Fólk af þessu tagi hefur mjög slæm
áhrif á hana.
— Ég bað þau ekki um að koma
hingað. Þau hljóta að hafa náð í
heimilisfang þitt einhvers staðar.
— Þetta var mjög leiðinlegt, og hef-
ur vafalaust slæm áhrif á málsstað
þinn. Viltu hafa mig afsakaðan andar-
tak.
Hann fór, en Charlie settist aftur,
og var nú allur í uppnámi.
Hann heyrði á tal barnanna í stof-
unni. Þau voru að borða og höfðu
gleymt því, sem fór á milli fullorðna
fólksins.
Stuttu síðar kom Lincoln aftur. —
Heyrðu, Charlie. Ég held, að bezt sé,
að við frestum kvöldverðinum núna.
Marion er ekki í skapi til þess að borða.
— Er hún reið við mig?
— Á vissan hátt, svaraði hann allt
að því byrstur. — Hún er ekki líkam-
lega sterk, og . ..
— Þú átt við, að hún hafi tekið aftur
ákvörðun sína varðandi Honoriu?
— Hún er mjög bitur, en ég get ekki
sagt þér um þetta núna. Hringdu til
mín í bankann á morgun.
— Viltu reyna að útskýra fyrir
henni að ég hafði ekki hugmynd um,
Framh. á bls. 33.