Fálkinn - 03.04.1963, Blaðsíða 28

Ifunaitgsfugl
Framhald af bls. 13.
hverjir væru komnir aftur, en á þessu
stigi málsins höfðu samræðurnar fallið
niður.
„Ja, þeir eru komnir aftur,“ sagði
Braun. „Tveir þeirra, að minnsta kosti,
svo lengi sem þeir halda sig í vestri,
er mér sama. Látum þá svelta þar, úr
því að við getum ekki skotið þá. En
ég kæri mig ekki um þá á minni landar-
eign.“
„Nei,“ sagði Schalk, „auðvitað ekki.
Enginn kærði sig um þá.“ Enn vissi
hann ekki, hvað um var að ræða. Ljón,
ef til vill. En ljón voru ekki friðuð
hér; þau voru 500 mílur í burtu á veiði-
svæðunum.
„Þeir drápu kind,“ sagði Braun. „Ég
sagði lögreglunni frá því, en þeir skiptu
sér ekki af því. Hvað er ein kind fyrir
þig, Meneer Braun? sagði varðstjórinn.
Þú átt þrjú þúsund. Hvað varðar þá
um, hve margar kindur ég á, nema til
að reita af mér skattana?“ Rödd hans
var nöldrandi. „Og hvernig veiztu, að
það voru þeir?“ sagði hann „Af þessu,“
sagði ég. Gamli maðurinn leitaði í
vasa sínum og fann litla ör, sem hann
vafði gætilega utan af. „Gættu þÍR,“
sagði hann er Schalk rétti út höndina,
„hún er eitruð. Þetta svarta efni —
snákaeitur, kaktusmjólk og fleira.“
Nú skildi hann það. „Búskmenn,“
sagði Schalk. „Kvikindin, það eru þeir.
í gamla daga ..
„í gamla daga? Þú ert of ungur til
að muna eftir gömlu, þýzku dögunum.“
„Ég var barn, Meneer,“ sagði Schalk.
„Ég fæddist í Windhoek.“ Síðan hélt
hann áfram. „Þú segir, að þeir haldi
sig í vestri?“
,,Hverjir?“ Gamli maðurinn hafði
misst niður þráðinn í samræðunum.
„Búskmennirnir“.
„Já,“ sagði hann, ,,í vestri, og fjand-
inn hafi það, að þeim er hollast að
halda sig þar eða ég skýt þá, hvað
sem lögin segja.“
„Hversu nærri koma þeir?“ spurði
Schalk. „Nærri þorpinu á ég við.“
„Ekki mjög nærri, 20 mílur eða þar
um bil. Þeir eru hræddir. Það er aðeins,
ef þeir eru mjög svangir."
Stórvaxinn maður, sem hafði setið
úti í horni, kom til þeirra. „Það er
þess vegna, sem lögreglan lætur þá
afskiptalausa," sagði hann. „Þeir eru
tamdir nú á dögum. Ein og ein kind,
ef þeir svelta; það er allt og sumt. Við
drápum villibráðina, sem þeir lifðu
á,“ sagði hann, „svo að það er nokkurs
konar réttlæti í því.“
Hvaða fífl var maðurinn, hugsaði
Sehalk, um leið og hann bað um meiri
bjór. Réttlæti. Það var ekkert réttlæti
til. Það var til vald, og það var til
gæfa, en ekkert réttlæti. „Skál,“ sagði
hann og bar krúsina að vörum sér.
„Skál,“ sögðu þeir hlæjandi.
TUTTUGU mílur hafði gamli mað-
urinn sagt. Þeir höfðu sagt honum allt,
sem hann þurfti að vita. í verzluninni
hjá Rosenberg hafði hann keypt nokkr-
ar ábreiður, tvíbökur og 50 pakka af
skotum í Mauser-riffilinn sinn, og síðan
riðið í vesturátt.
Hvaða fífl var fólk. Ef Búskmenn
voru þar, hlaut að vera vatn þar. í tíu
daga hafði hann riðið, sofið undir ber-
um himni með hnakkinn undir höfðinu
og hestinn í hafti við hlið sér. Það var
aðeins tímaspursmál. Á morgun, í næstu
viku, næsta mánuði. Hann braut heil-
ann um, hvað Ouma Brandt — sem
hann var farinn að kalla Kötu frænku
— hefði í kvöldverð.
Næsta dag sá hann þá.
Gamli Búskmaðuirnn sat á hækjum sér
með bogann í hönd og horfði á konu
sína sjúga upp vatn gegnum strá og
spýta því í strútsegg, sem lágu við hlið
hennar. Er þau voru full, lokaði hún
þeim með klessum af dökkbrúnu bý-
flugnavaxi. Það var ekkert vatn hér,
en undir klettinum var neðanjarðar-
uppspretta. Það var ekki sjáanlegt, að
hún væri til. Hinir fáu grastoppar, sem
uxu í skugga klettanna, voru rótbitnir
og engin grænka sást. Að starfi sinu
loknu setti hún eggin í net, sem hún
bar og þau ætluðu að grafa þau í eyði-
mörkinni og grípa til, þegar í nauðir
ræki.
Þetta var Kalahari, eyðimörkin, síð-
asta vígi þjóðar hans, og hann og kona
hans voru í hópi hinna síðustu þeirra.
Eigi allfjarri voru höggnar myndir
af villidýrum í járnharðan steininn, og
í hellunum voru myndir, sem þjóð hans
hafði gert í grárri forneskju, þegar hún
lifði frjálsu lífi veiðimannsins meðal
villidýra Afríku. Hugur hans var ekki
eins og okkar hugir, ekki stjórnað.
Hann kunni skil á orsök og afleiðingu.
Hann lifði eins og Þjóð hans hafði alltaf
lifað — á veiðum, á villtum rótum,
sem kona hans gróf upp, á tágunum,
sem hún safnaði. Það var mjög fátt,
sem þau lögðu sér ekki til munns. Eðl-
ur, snákar, margfætlur og auðvitað
gazellurnar, sem hann drap með litlu
eiturörvunum sínum.
í huga sér sá hann konu sína eins
og hún hafði einu sinni verið, móðir
látinna barna hans. Gljáandi með feita
þjóhnappa, sem voru varaforði í hung-
ursneyð. Nú dingluðu þeir innantómir
undir litlu leðurskyrtunni hennar.
Nú var maginn á henni þakinn örum
eftir eldana, sem hún hafði sofið við,
unz hún vaknaði við að hold hennar
brann undan heitri öskunni. Hann sá
þetta allt fyrir sér eins og mynd. Hann
sá fyrir sér fámenna ættina og börn
sín, en þau voru ein eftir í lífinu.
Nafn Búskmannsins hafði verið Frá-
bær veiðimaður. Jafnvel í hópi góðra
veiðimanna var hann framúrskarandi.
Hún, eiginkona hans, móðir barna hans,
hafði verið kölluð Vindur í grasinu, af
því að hún var siðprúð og falleg. En
nú báru þau engin nöfn, þar sem þau
voru alein í auðu landi. Þegar þau
töluðu, urðu þau að tala hvort við
annað. í augum þeirra fáu, sem nokkru
sinni urðu á vegi þeirra — lögreglunnar
til að mynda — voru þau aðeins tveir
gamlir Búskmenn.
Hann var ekki haldinn neinu hatri.
Að lifa var allt, sem hann bað um —
að hann lifði, og kona hans, lífsföru-
nautur hans, fengi að lifa líka. Tími
og fortíðin, jafnvel framtíðin, fyrir utan
að safna vatni, kom honum ekki við.
Nútíðin var hans tími, eins og hún er
tími ljónsins og gazellunnar. Hann lifði
núna.
Honum varð litið út á sléttuna og
kom auga á ríðandi mann. Enginn
hvítur maður hefði tekið eftir honum,
en Búskmaðurinn sá hann greinilega.
Stór maður, sem hélt á riffli og reið
gráum hesti, í svo mikilli fjarlægð, að
hann var minni en hálf, lítil rauð lús.
Hann smellti í góm í aðvörunarskyni.
Konan flýtti sér að ganga frá eggjun-
um í ofnu netinu, tók upp stafinn, sem
hún gróf með og fylgdi manni sínum
eftir inn í tóm eyðimerkurinnar.
Hvíti maðurinn hefði ekki átt að geta
séð þau. Næstum samstundis hvarf
þetta litla, gula fólk inn í baksvið rauð-
20 FALKINN