Fálkinn - 03.04.1963, Blaðsíða 30
A
DÓMVR
Framhald af bls. 23.
um hann. Hann gat ekki hafa verið
svona alltaf.
— Gefðu mér bara ofurlítinn tíma,
bað hún.
Hann hló.
— Tíma til hvers? Tíminn læknar
ekki sárin, þótt fólk segi það. Það er fá-
ránlegt að ætla sér að bíða og vona
að vandamálin leysist af sjálfu sér. Ég
hef þegar reynt nóg af slíku.
Andlit hans var svo nakið í örvænt-
ingu sinni, að hún kenndi í brjósti um
hann.
— Ég hélt að tíminn mundi hjálpa
mér að gleyma, sagði hann lágt. —
Þegar dagar, vikur og mánuðir liðu,
hélt ég, að ég mundi smátt og smátt fá
frið í sálu minni, losna við drauga for-
tíðarinnar, sem ofsóttu mig.
Hann var kominn fast upp að henni
og hún gat engan veginn komið sér und-
an. Hann þrýsti henni fast upp að sér.
— Þú ert enginn af þeim draugum,
hvíslaði hann.
— En ég er heldur ekki Nella, hróp-
aði hún örvingluð. — Þú reynir að telja
þér trú um það, en ég er ekki sú kona,
sem þú eitt sinn elskaðir. Þú munt aldrei
geta orðið jafn hrifinn af mér og þú
varst af henni. Slepptu mér!
En hann hélt henni svo fast, að hún
gat ekki slitið sig lausa.
— Ég sleppi þér aldrei, hvísaði hann.
— Ég .... ég þarfnast þín meir en þig
grunar.
Áður en hún gat snúið sér undan,
þrýsti hann vörum sínum að hennar,
svo að henni lá við köfnun.
Hún hafði ekki lengur krafta til að
streitast á móti. Hún lá varnarlaus í
faðmi hans. Við uppgjöf hennar losaði
hann takið og andlitsdrættir hans urðu
blíðir.
— Vertu ekki svona hrædd, hvíslaði
hann......
Eldsnöggt sleit hún sig lausa og þaut
út að glugganum, áður en hann gat
komið í veg fyrir það. Hún opnaði
gluggann upp á gátt og snéri sér síðan
að honum.
— Ég .... ég get ekki verið konan
þín að fullu og öllu, stamaði hún — Að-
eins að nafninu til.
Hann var óstöðugur á fótunum.
— Farðu burt frá glugganum, hróp-
aði hann.
Vindur frá hafinu blés inn um glugg-
ann og bærði hár hennar. Hún strauk
lokk frá enninu með snöggri hreyfingu.
Hann hætti á að ganga nokkur skref
nær.
— Stanzaðu, hrópaði hún. — Þú færð
aldrei framar að snerta mig. Og ég
stend við það sem ég segi.
Svo fljótlegt og auðvelt mundi það
30 FALKINN
vera að fleygja sér út um gluggann.
Aðeins fáeinar sekúndur. Hugsunin
um dauðann skelfdi hana ekki eins
mikið og vissan um að hún var eigin-
kona þessa manns.
— Ef þú ferð ekki fleygi ég mér út
um gluggann, sagði hún og rödd henn-
ar var hljómlaus og uggvænlega róleg.
Hann stóð lengi og starði á hana.
ímyndaðu þér ekki, að ég sé hrædd,
hélt hún áfram. — Ég vil heldur deyja
en.....
Hann lét hana ekki ljúka við setn-
inguna. Hann var skyndilega orðinn
grár í framan og augun líflaus. Það var
eins og hann hefði á fáeinum sekúnd-
um elzt um mörg ár. Síðan snérist hann
á hæli og gekk að hliðardyrunum. Hann
fálmaði eftir húninum. Það heyrðist
ofurlítill smellur, þegar hann opnaði
dyrnar með lykli, sem hann dró upp úr
vasanum.
Að svo búnu fleygði hann lyklinum
við fætur henni.
— Það er aðeins til einn lykill, sagði
hann. — Læstu hurðinni, ef þér finnst
það öruggara.
Gegnum opnar dyrnar gat hún séð
inn í herbergið hans. En hún beygði
sig ekki niður eftir lyklinum, fyrr en
hann hafði lokað á eftir sér.
Þá hljóp hún þvert yfir gólfið, stakk
lyklinum í skráargatið og snéri honum.
Nú var ekkert að óttast lengur .... að
minnsta kosti ekki um stundarsakir.
En fleiri nætur biðu hennar. Annað
sinn mundi hún ef til vill ekki sleppa
svona auðveldlega.
Næturvindurinn var svalur og hún
lokaði glugganum. Örmagna af þreytu
fleygði hún sér upp í rúmið og reyndi
að hugsa ráð sitt.En hún gat ekki hugsað
rökrétt. Hún hafði haldið loforð sitt
við Robert og orðið eiginkona hans ....
að nafninu til. Meira mundi hún aldrei
verða. Hann varð að sætta sig við það
og krefjast ekki meira af henni.
Bara að hún væri ekki svona ein-
mana! Húsið var afskekkt. Eina mann-
eskjan sem hún gat beðið um hjálp, var
frú Verney, og Meg efaðist um, að
gamla ráðskonan væri á hennar bandi.
Hvað mundi verða um hana? Hún
bylti sér fram og aftur í rúminu, án þess
að finna nokkra lausn á málinu. And-
stæðar tilfinningar börðust um innra
með henni. Mitt í örvæntingu sinni og
ótta kenndi hún í brjósti um Robert. Á
morgun mundi hún reyna að tala við
hann og róa hann, lofa honum að gera
allt sem í hennar valdi stæði til þess að
hjálpa honum að gleyma.
Hún lá lengi vakandi. Öðru hverju
heyrði hún hljóð frá herbergi Roberts,
hljóð sem gáfu til kynna, að hann svæfi
órólega. Jafnvel ekki í svefninum gat
hann hvílzt og öðlast frið í sálu sinni.
Skyndilega heyrði hún örvæntingar-
óp og settist upp í rúminu. Hún gekk
að dyrunum og hlustaði. Inni heyrði
hún Róbert endurtaka í sífellu nafn
Nellu. Hann hlaut að hafa fengið mar-
tröð.
Rétt fyrir kvöldverð kom María
Anna inn í stofuna úr eldhúsinu.
— Hvað þykir þér bezt? spurði
hún.
Ég lagði frá mér dagblaðið og hugs-
aði stundarkorn.
— Þú ert bezt, sagði ég og var alveg
sannfærður um, að ég hefði svarað
spurningu hennar rétt og svo hélt ég
áfram að skoða myndasögumar.
— Ég átti ekki við það. Hvaða matur
finnst þér beztur?
Ég var næstum því búinn að segja,
að mér fyndist maturinn hennar
mömmu beztur, en ég áttaði mig í tíma.
Það komu alltaf einkennilegar kiprur
í kringum munninn á Maríönnu, þegar
ég nefndi matinn hennar mömmu. En
maður er þó vanur matnum hennar allt
frá því að maður er smápolli, svo það
er ekkert undarlegt, þótt maður verji
matinn hennar, enda þótt maður viti
fullvel, að það bezta við matinn hennar
var, að hann var ókeypis.
— Svona reyndu að vera vakandi.
Ég vil fá að vita hver uppáhaldsmatur-
inn þinn er!
— Svoleiðis. Það er margt. Til dæmis
grænkál með brúnuðum kartöflum og
fleskbita feitum og sinnepi. En víst
smakkast annað alveg eins vel.
— Segðu mér hvað er það albezta
sem þú færð?
— Ja, hvað á það að kosta og hver
á að borga?
— Það er alveg sama hvað það kost-
ar. Það er enginn sem á að borga. Ég
vildi bara vita þetta.
Ég lagði blaðið frá mér og hugsaði
málið vel. Allt í einu fannst mér allur
matur jafn góður. En það gat afturá
móti stafað af því að klukkan var háif
sjö og kvöldverðurinn var venjulega
kominn inn á borðið klukkan 7.
— Ja, við skulum nú sjá, í fyrsta
lagi gæti ég vel hugsað mér góða uxa-
halasúpu með miklum kjötkrafti, síðan
soðinn lax með ,,hollandais“ sósu, svo
Meg fannst hún verða að vekja hann.
Án þess að hika snéri hún lyklinum og
gekk inn til hans.
— Nella .... hvar ertu?
Hann bylti sér fram og aftur. Hún
strauk enni hans varfærnislega og fann
að hann var löðrandi í svita.
— Robert, þú verður að vakna, taut-
aði hún. En hann hélt áfram að bylta
sér.
Hún hristi hann, en hann vaknaði
ekki, heldur greip þéttingsfast í hana
og hélt áfram að tala eins og í óráði:
— Þetta er aðeins vondur draumur
.... þú lifir .... þú ert hér hjá mér
.... það er ekki satt þetta sem þú sagð-
ir um annan mann .... ég hef ekki
drepið þig .... ég get ekki hafa myrt
þig í bátnum fyrst þú ert hér .... ég
er enginn morðingi .... mér þykir
vænt um þig......
(Framh. í næsta blaði).