Fálkinn - 03.04.1963, Blaðsíða 33

TREUEBORG
GÖLFFLÍSAR 9 t .../j,
encmlgargooar
falleg mynztur
stuttur afgreiÖslufrestur
GUNNAR ÁSQKIRSSON 1
Su'ðui'landsbraut 16 Simi 3 5200
Þegar við komum í salinn var hann
nærri fullsetinn. Við höfðum búizt við
að sjá eingöngu ungt fólk, en þar
skjátlaðist okkur. Þarna var fólk á öll-
um aldri og ekki síður svokallað mið-
aldra fólk, en ungt. Og í bekknum rétt
hjá okkur voru hjón sem virtust vera
talsvert yfir sextugt.
Fyrir aftan okkur sátu ungar stúlkur
og voru í fjörugum samræðum.
— Mér hlakkar svo til, sagði ein.
Ég er viss um að þetta verður gasalega
skemmtilegt.
— Lúdó er lang bezta hljómsveitin
núna, sagði önnur.
-—- Andrés er nú líka ágætur.
— Já, en mér finnst Lúdó fjörugri.
Það var slökkt í salnum og hljóm-
sveitin fór að leika og tjaldið var dreg-
ið frá. Það dundi við mikið lófaklapp
og sumir kölluðu. Ekki bárum við
kennsl á lagið.
Fyrstu söngvararnir voru Jón Stef-
ánsson og Guðný Þorvaldsdóttir. Þau
sungu tvö lög hvort við ágætar undir-
tektir. Þá kom gamanþáttur. Ómar
Ragnarsson ræddi við íþróttamann
mánaðarins: Sólbrún Kolbrúnsson upp-
gjafa handknattleiks- og knattspyrnu-
mann, gutlara í frjálsum. Hann sagðist
vera kominn á rétta hillu, vera farinn
að æfa lyftingar. Lagði hann ríka á-
herzlu á gildi greinarinnar sem hann
sagði mjög upplyftandi. Bezta ráðið til
að ná góðum árangri vær að borða nógu
mikið af lyftidufti.
Næstu söngvarar voru Arnór Þórhalls-
son og Berta Biering sem sungu tvö lög
hvort. Þau fengu mjög góðar viðtökur
og voru bæði klöppuð fram og urðu að
syngja aukalög.
Næst kynnti Ómar íslandsmeistara í
Limbó, Sigurð Viggó. Að vísu væri ís-
landsmetið óstaðfest. Það væru 37 cm.
sem yrði að telja mjög góðan árangur.
Og á meðan stengurnar voru bornar
inn útskýrði Ómar hvað Limbó væri.
Hann sagði það skylt hástökki en virk-
aði alveg öfugt. f stað þess að stökkva
upp þá reyndu menn að komast undir
stöngina í sem lægstri hæð. Útbúnað-
urinn væri sá sami. Svo lék hljómsveit-
in Limbódans og Stefán söng með og
salurinn klappaði. Stöðugt lækkaði
sláin og okkur kom í hug notagildi
Limbó í sambandi við megrun. Ekki gaf
Ómar upp lægðina sem Sigurður Viggó
fór en bersýnilega er hann góður í þess-
ari grein. Ómar sagði að menn héldu
því fram um yngri kynslóðina að hún
kynni ekki að meta þjóðlega tónlist og
til að hnekkja þessum söguburði ætlaði
hljómsveitin að leika uppáhaldslagið
sitt: Ólafur reið með björgum fram. Um
flutning sveitarinnar á þessu verki vilj-
um við ekki dæma en áhorfendur virt-
ust kunna að meta þetta og þeir létu
það óspart í ljósi. Gaman hefði verið
að hafa Jón Leifs þarna.
f hléinu hlýddum við á samræður
manna og þær voru á einn veg að þetta
væri góð skemmtun. Skaði ef þetta yrði
ekki endurtekið.
Söngvarar eftir hlé voru Hilmar
Magnússon og Herdís Björnsdóttir sem
sungu tvö lög við ágætar undirtektir.
Þá var kynnt nýtt lag eftir Björn Ingi-
marsson: Stína mín, sem Lúdó og Stefán
fluttu. Þá söng Ómar vísurnar um hann
aumingja Svein sem mikið hefur á sig
lagt til að ná í konu en ekki tekizt. Hann
er bóndi og ræður til sín kaupakonu
og þegar hún segir honum að sér sé
kalt nær hann í hitapoka og allt fer út
um þúfur. Hann öfundar hanann sem
á séns á hundrað hænum og lætur tíkina
sofa til fóta og syngur: Að þú værir kona
en ekki hundur. Aumingja Sveinn. Það
þarf náttúrlega ekki að taka það fram
að menn vildu ekki sleppa Ómari við
svo búið og hræddir vorum við um þak-
ið á húsinu. Kannski eru þetta vísurnar
sem Ómar má ekki syngja í Útvarpið.
Og aukalagið var draumurinn: Hann
dreymdi að hann væri að aka á Kádil-
jak og lenti í kappakstri við lítinn Fiat.
Barst leikurinn víða og tókst honum
ekki að hrista Fiatinn af sér. Lyktaði
þessu svo að litli bíllinn ók fram með
Kádiljaknum og bílstjórinn spurði:
— Hvernig á ég að koma honum úr
öðrum gír?
Þá var atriði sem þeir fluttu Stefán
og Hans Jónsson saxófónleikari um
klaufann Gvönd og elsku mömmu. Þeir
voru búnir með atriðið þegar Ómar
ruddist inn og sagðist vera með áríð-
andi skilaboð frá hússtjórninni. Það
hefði fundizt veski með hundrað þús-
und krónum og þeir sem kynnu að eiga
þetta veski væru beðnir að vitja þess
uppá senu og skipa sér í einfalda röð.
Oktettinn var næstur og söng tvö lög
við góðar viðtökur. Þá var komið að
síðasta atriðinu. Hljómsveitin lék Lúdó
special. Fagnaðarlætin voru gífurleg
með tilfallandi klappi og stappi og upp-
hrópunum. Þegar laginu var lokið var
mikið klappað og hljómsveitin varð að
leika aukalag: Deep in the heart of
Texas.
Það urðu mikil fagnaðarlæti.
Babýlon
Framh. af bls. 24.
að þetta fólk myndi koma hingað í
kvöld.
—- Það þýðir ekkert að reyna það
núna.
Charlie stóð á fætur, tók hatt sinn
og gekk í áttina að dyrunum. Hann
opnaði dyrnar inn í borðstofuna, og
Honoria stóð strax á fætur og hljóp til
hans til þess að kveðja hann.
— Góða nótt, elskan mín, sagði hann.
Hann fór beina leið niður á Ritz,
hvítglóandi af bræði, og vonaði að
hitta Lorraine og Duncan, en þau voru
þar ekki, og hann gerði sér grein fyrir,
að hann gæti hvort sem var ekkert
gert. Hann hafði ekkert drukkið úr
glasinu hjá Lincoln og bað um tvö-
faldan whisky.
Paul kom til hans og heilsaði. —
Hér hafa orðið miklar breytingar, sagði
hann. — Veltan er ekki nema helming-
ur af því sem hún var. Margir af við-
skiptavinunum töpuðu öllu sem þeir
áttu í kreppunni. Ég heyrði líka, að
þér hefðuð líka tapað miklu.
— Það er rétt, sagði Charlie og
Framh. á bls. 36.
FÁLKINN 33