Fálkinn - 03.04.1963, Blaðsíða 38

Dunangsfiigl
Framh. af bls. 37.
Það höfðu orðið gazellur á leið þeirra,
svo að kexið var enn til. Asnarnir, sem
eftir voru, þrifust vel við stærri vatns-
skammta.
Búskmaðurinn virtist vita nákvæm-
lega, hvert hann var að fara, og ágizk-
un Schalks hafði reynst rétt. Hann
skaut síðasta asnann sinn við rætur
fjallsins.
Baboon-api gelti og hann sá ný för
eftir zebradýr. Svo að það hlaut að vera
hér vatn. Það gæti verið salt. Margar
skepnur drukku salt vatn.
Búskmaðurinn vísaði honum upp
ósléttan stíg — Schalk velti fyrir sér,
hver hefði gert hann. — umhverfis
stóran, svartan klett og inn í helli, sem
var eins og sár í fjallshlíðinni.
Schalk kveikti á eldspýtu. Líf færð-
ist í veggina. Stór dýr virtust stökkva
á hann. Ljón. Fílar. Myndirnar, sem
skreyttu veggina, hreyfðust allar í
flöktandi ljósinu. Búskmaðurinn hljóp
að lítilli holu og aftur með tvær töskur,
sem hann tæmdi á rykugt hellisgólfið:
hrúga af óreglulegum molum, einn eins
stór og valhneta: Gull.
Þegar Schalk leit upp, var Búsk-
maðurinn farinn.
Þetta var fjársjóður annars manns,
sem hafði horfið. Bein hans hlutu að
vera einhvers staðar á næstu grösum.
En Schalk hafði ekki komið til að leita
að beinum. Þetta voru molar, en það
hlaut að vera til gullæð, sem þeir voru
komnir úr. Hérna var vatn og villibráð
og hann ætlaði að leita hennar. Þetta
gull hafði skolazt niður í flóðunum.
Það, sem hann þurfti að gera, var að
finna farveginn og fylgja honum.
Það var þegar hann fann gullgrafar-
ann, hauskúpu hans og það, sem hýen-
urnar höfðu skilið eftir af beinum hans.
Og gull. Meira gull hjá jarðneskum
leifum hans. Hann hlaut að hafa fundið
æðina og látizt í bakaleiðinni -—- bitinn
af snáki? fótbrotnað? — og legið þarna
þangað til hann dó úr þorsta og sulti.
Schalk hélt áfram. Hann fann gullið,
gullæð um hálfan þumlung á þykkt,
þar sem hún lá eftir hvítu kvarzbergi,
sem glóði í sólskininu eins og það væri
blautt. Þarna voru för eftir hamar
dauða mannsinns. Þarna lá hamarinn
við fætur hans. Schalk tók hann upp
og rak í æðina til að ná sér í sýnishorn.
Gull. En hvað það var mjúkt og þungt!
Dagarnir liðu. Það var mál að halda
heim. Hann hafði verið hér í viku —
eða var það lengur? — og var mikið í
mun að flýta sér heim. Hann hafði ekki
áhyggjur af Búskmanninum. Hann
hafði hugsað um hann. Búskmaðurinn
hafði aldrei verið raunverulegur í aug-
um hans, aðeins hlutur, sem hann not-
aði til að vísa sér leiðina.
HEIMFERÐIN var ekki erfið. Það
voru för í sandinum til að fara eftir.
Sporin og önnur merki myndu vara unz
regnið kæmi eða vindarnir blésu þeim
burt.
Bein næstsíðasta asnans voru alveg
hrein. Flest þeirra höfðu verið moluð
af stórum kjálkum hýenanna. Hann áði
við hlið þeirra, gróf upp vatnið og svaf
undir bambusstönginni með litlu veif-
unni, sem blakti yfir höfði hans.
Gullið var þungt. Það var þyngra en
riffillinn hans. Tíu pund, hélt hann.
Tíu pund af gulli. Nóg til að kosta
stóran leiðangur til fjallsins strax og
hann hefði látið skrá sig eiganda fund-
arins. Hann hafði rissað upp nákvæman
uppdrátt. Gæfa. Hvílíkur gæfumaður
var hann. Hann hefði getað skotið tarf
en hann gerði það ekki. Hann var að
flýta sér og ætlaði að lifa á kexinu.
Hann svitnaði í hitanum. En hann
var næstum kominn. Hann sá næsta
flagg í fjarska. Sporin urðu skýrari
með degi hverjum eftir því sem fjöldi
asnanna jókst.
Hann leit ekki upp aftur fyrr en
hann var næstum kominn á áningar-
staðinn. Þá brá honum í brún, Hann
sá dálítið skrýtið, óvenjulegt. Um-
hverfis flaggstöngina var grænn blett-
ur. Grænt í eyðimörkinni! Hann hljóp
í áttina þangað. Brúsinn hafði verið
grafinn upp, tæmdur og settur á sinn
stað aftur. Nokkrir dagar nægðu til
að gras skyti upp kollinum hér, ef
það fengi vatn. Gras hafði sprottið og
verið bitið. Aðeins eitt blóm var eftir,
hvítt blóm líkast fjallasóley á löngum
stilk.
Það var enn heitt í veðri, sólin langt
frá sjóndeildarhringnum, frá hafinu,
þar sem hún settist í vestri á hverju
kvöldi.
Guð....... Gæfan hafði yfirgefið
hann. Hann var kominn of langt til að
snúa við.
Hann lagðist niður til að reyna að
róa sig. Síðan stóð hann upp og tók að
hrópa. Hrópa til guðs í auðninni. Að
öskra þangað' til munnur hans skræln-
aði og tungan bólgnaði í munni hans.
ÚR FJARSKA fylgdist Búskmaður-
inn með hvíta manninum, sem reikaði,
datt, stóð upp, heyrði hann reyna að
æpa, sá hann steyta hnefa til himins
og fara úr fötunum, þangað til hann
var nakinn, hvítur eins og kviður á
snáki, nema á andliti og handleggjum.
Sólin steikti hann þegar í stað, réðist
á þennan varnarlausa hvíting. Á lið-
legri klukkustund varð hann eldrauður
og svo bólginn, að augun voru horfin
inn í andlit hans á bak við augabrúnir
og kinnar.
Búskmaðurinn stóð nú rétt hjá hon-
um, og fylgdist af áhuga með baráttu
hans. Kona hans hafði líka dáið úr
þorsta, en ekki á þennan hátt. Dauði
hennar hafði verið hæg uppþornun
vegna vatnsskortsins, eins og þegar jurt
skrælnaði.
Hann hafði enga hugmynd um rétt-
læti. Alls engar hugmyndir eins og við
þekkjum þær. Ekkert teygjanlegt, held-
ur hugboð um án þessa manns mundi
heimur hans — það er að segja eyði-
mörkin — verða betri staður, þar sem
auðveldara yrði að draga fram lífið.
Hann hafði heyrt, að þeir væru vit-
lausir í gull. Þetta sannaði það. Það
var þeirra hunang. Hann gaf frá sér
dálítið smellandi hljóð í efri gómnum,
sem var hálfgildings hlátur.
„Ég er hunangsfuglinn,“ sagði hann,
„ekki lengur Frábær veiðimaður...
hunangsfuglinn...“
Yfir höfði hans komu gammarnir í
stórum bogum ofan úr háloftunum.
Svartir skuggar þeirra þutu eins og dýr
yfir gróðurlausa jörðina. Án þess að líta
við, trítlaði hann af stað, lítill, gulur
maður, sem hvarf í gulum sandinum.
Gúmmístimplar
Búum til gúmmístimpla með eins dags fyrirvara.
FÉLAGSPUGWTSMIÐJAN H.F.
Sími 11640.
Umbúðapappír
Höfum fyrirKggjandi umbúðapappír í rúllum, sem við getum
prentað á í tveim litum.
Talið við okkur og sjáið sýnishorn og veljið mynztur eftir eig-
in geðþótta. '
ANILÍISPREJíT H.F.
Sími 11640.
38 fXlkinn