Fálkinn - 22.05.1963, Blaðsíða 4

séð & heyrt
Skyldu þær hafa verið svona glæsilegar nornirnar í gamla
daga? Ekki vitxun við, hvort frændur okkar á Norðurlöndum ímynda
sér að nornirnar séu þannig útlits, en hvað um það stúlkan er
snotur. Stundum leynist þó flagð undir fögru skinni, — munið það.
★
Sam Letrone heitir kráar-
eigandi í einu úthverfi Par-
ísar. Hann á m. a. hænsna-
bú og það á sér ekkert líkt
í heiminum. Hænsnin hans
eru til dæmis tryggð hjá
Lloyds fyrir cina milljón kr.
Þau bera öll nöí'n og getum
við sagt ykkur nafnið á
nokkrum sómahænsunum:
Júlía, Rósalind, Alfred, Frið-
rik, og Zera. Hænsnin hans
Sams eru miklu þroskaðri
og gáfaðri en önnur hænsni.
Þau geta sungið og dansað
á glasbörmum, þau reykja
sígarettur og þau verpa,
þegar þeim er skipað það.
Sam vill sem minnst láta
uppi, hvernig hann fékk
hænsnin sín til að leika
þessar listir — en fróðir
menn segja, að hann dáleiði
þær. Hann mun hafa lært
þá kúnst að Thaiti en þar
ku fólkið kunna fuglamál.
Fólk það, sem
starfar að kvik-
myndun, á til að
gera góðlátlegt gys
hvert að öðru. Les-
endur vita sjálf-
sagt ekki deili á
Maj Soya en hún
er dóttir rithöf
undarins Soya og
starfar að ritun
kvikmyndahandrita. Hún varð nýlega illilega
fyrir barðinu á samstarfsmönnum sínum.
Þegar hlé varð á vinnunni, gripu leikar-
arnir og ljósmyndararnir gjarna í teningaspil.
Maj var æst í spilið og fékk hún að vera
með. Henni þótti það kynlegt, að í hvert
skipti, sem spilað var um smáupphæðir, vann
hún alltaf, en þegar um eitthvað var að
ræða, sem henni þótti girnilegt, þá tapaði
hún alltaf.
Samstarfsmenn hennar höfðu nefnilega
hagað því þannig til, að þegar þeir sáu, að
hana langaði í það, sem í boði var, þá svindl-
uðu þeir alltaf. — Gekk svo langa hríð, en
að lokum hugðust þeir leiða hana í allan
sannleika. Báðu þeir hana því að koma eitt
kvöld í upptökusalinn til að spila teningaspil.
Er hún kom þangað, \far þar ekki nokkur
maður, — en allt í einu heyrði hún í hátal-
aranum, dimma og hljómmikla rödd, sem
sagði henni allan sannleikann um teninga-
spilið. Þetta varð til þess, að hún spilaði
aldrei framar teningaspil.
★
Á stríðsárunum fór
Bob Hope á milli her-
stöðva og skemmti.
Einhverju sinni átti
hann að skemmta á
herspítala. — Menn
bjuggust við komu
hans og foringjar ætl-
uðu að taka á móti
honum og leiða hann
síðan inn í liðsfor-
ingjaklúbb og gefa
honum snaps af góðu
víni. Síðan átti að ganga til leikhússins og
bjóða honum sæti á fremsta bekk ásamt liðs-
foringjunum, sem höfðu tekið þrjá fremstu
bekkina frá fyrir yfirmenn.
En þegar Bob Hope kom, ók vagn hans
fram hjá liðsforingjasveit þeirri, sem ætlaði
að taka á móti honum, og stanzaði fyrir utan
eitt sjúkratjaldið. Þar steig hann út og gekk
rakleiðis inn. Hann glettist við sjúklingana,
tók þátt í pókerspili og heilsaði næstum upp
á hvern mann. Hann gekk í öll tjöldin og
síðan lagði hann af stað áleiðis í leikhúsið
og liðsforingjaklíkan á eftir honum. Þegar í
leikhúsið kom, klifraði hann upp á sviðið og
sá, að þrír fremstu bekkirnir voru auðir, en
hópur af sjúklingum stóð. Þá kallaði hann:
„Strákar, komið þið hérna, það er nóg af
sætum!“ Og bekkimir fylltust af glöðum
sjúklingum. En liðsforingjarnir urðu að gera
svo vel og standa meðan á skemmtuninni stóð.
4
FALKINN