Fálkinn - 22.05.1963, Blaðsíða 22

pliaedi^a
Fimmti hluti framhaldssögu eftir Yale Lotan. Sagan hefur verið kvik-
mynduð og fer myndin nú sigurför um heiminn. Hún verður sýnd í
Tónabíói strax og sögunm lýkur hér í Fálkanum. Titilhlutverkið
leikur hin fræga leikkona, Melina Mercoun. Aðrir aðalleikendur eru
Antony Perkins (Alexis) og Ralf Vallone (Thanos). Leikstjóri er
Jules Dassm.
NÆSTUM samtímis heyrði ég Tha-
nos biðja um langlínusamtöl og missa
stjórn á skapi sínu vegna slæms sam-
bands. Ég vissi að hann hafði lítið að
segja syni sínum og ég var glöð. Ég
var önnum kafin við að dusta rykið af
húsgögnunum og athuga hvort teppi og
mottur væru ónýt.
Roskinn grískur starfsmaður Than-
osar, sem hefði getað verið eftirmynd
Önnu með sitt dökkleita þurra útlit,
lagði á borð fyrir okkur þrjú í horni
dagstofunnar. Þegar hann hafði lagt á
borð, dró hann gluggatjöldin frá og
gegnum hina háu glugga gátum við
haft útsýni yfir París. Thanos var enn
í símanum inn í bókaherbergi og Alexis
kom og stóð fyrir aftan mig, og við
horfðum þegjandi út. Hin ferska blað-
græna kastaníutrjánna fyrir utan var
með daufum regnbogalitum og bar
merki um vorskúr. í fjarlægð var hin
ósýnilega fegurð Parisarhiminsins. Sem
ég stóð þarna varð ég vör við nálægð
Alexis og sú gleði, sem útsýnið hafði
veitt mér, breyttist fljótt í hryggð.
Um leið og Thanos hafði lokið síðasta
samtalinu, slóst hann í hóp okkar og
stutta stund stóð hann hjá okkur fyrir
framan gluggann.
„Jæja, da Vinci, gætir þú málað
þetta?“ spurði hann, en með hlýlegri
rödd. „Gætir þú fest eitthvað af þessu
— þessu stórkostlega útsýni á léreft.
Ef þú getur það, ertu skolli góður.“
Alexis hreyfði sig burt. „Ég hef
aldrei sagt, að ég væri da Vinci,“ sagði
hann lágt.
Þjónninn kom með forréttinn og við
settumst niður. Thanos hvolfdi í sig
úr litlu vodkaglasi um leið og hann
sagði: „Ég held því ekki fram að ég
skilji listir, Alexis. Kannski ertu góð-
ur. En lofaðu mér að segja þér eitt,
sem ég veit — ef þú ert ekki góður,
vertu þá ekki að þessu. Gerðu ekkert
nema þú getir gert það reglulega vel,
betur en nokkur annar, ef mögulegt
er.“ Hann leit á Alexis og við biðum
bæði eftir að hann svaraði, en drengur-
inn var þungbúinn og leit ekki upp.
Thanos hélt áfram:
„Þegar ég giftist Phaedru var ég smá-
kall. Hún var dóttir stærsta útgerðar-
mannsins. Hann er enn sá stærsti. Hann
getur enn hlaupið í kringum báða
tengdasyni sína eins og þú munt sjá,
þegar þú kemur. En ég er að kaupa
Andreas upp og brátt mun ég ná tangar-
haldi á Dimitri gamla, já, já, það mun
ég gera.“ Hann leit á mig eins og til
að segja: „Þú veizt ég meina ekkert
illt.“ Venjulega hefði mér orðið hlýtt
til hans á slíkum augnablikum, en
þarna varð ég vör við andúð þá, sem
Alexis hafði á grobbi Thanosar.
Við fundum ekki neitt til að segja,
meðan þjónninn tók diska okkar burtu
og bar inn súpuna. Það tók hann langan
tíma að hella víninu og þögnin var
löng og óþægileg. Þegar hann fór, sagði
Thanos við mig en brosti til Alexis: „En
þú gerðir vel — þú komst með hann
da Vinci minn til mín. Ég er glaður.“
Alexis leit skyndilega upp. „Ég hef
aldrei sagt, að ég væri da Vinci,“ sagði
hann aftur, rödd hans var ekki styrk
og barnalega önug. Á þessu augnabliki
sá ég veikleika hans og varð glöð að
ég skyldi geta sáð þá. Veiklynt fólk
hefur aldrei haft áhrif á mig né dregið
mig að sér.
„Hættu þá að mála.“
„Hvers vegna? Heldurðu að litlir mál-
arar geti ekki verið eins hamingjusamir
og stórir útgerðarmenn?“ Það var
broddur í röddinni núna og hún var
ekki lengur barnaleg. Ég beit mig í
vörina og beið. „Ég myndi ekki vera
of viss um það. Hárið á pelsinum þín-
um kemur frá Indlandi. Það getur hafa
verið eitt af mínum skipum, sem kom
með það. Kryddið í matnum, sem við
erum að borða, kaffið, sem við finnum
lyktina af, — þetta er flutt á mínum
skipum frá Austurlöndum, Vestur Ind-
íum, Suður-Ameríku. Jafnvel viðurinn
í þessu borði getur hafa komið frá
Svíþjóð á einu af skipum mínum. Ger-
irðu þér ljóst, hvað þetta þýðir? Phae-
dra, segðu honum, segðu honum hvað
ánægja raunverulega er. Þú verður að
vera að minnsta kosti da Vinci til að fá
eitthvað út úr málaralist.“
„Ég hélt það væru peningar, sem
skipin færðu þér,“ sagði Alexis, en
rödd hans var ekki sannfærandi. Ég
gat séð að óður Thanosar til valdsins
hafði farið í gegnum einhverjar tor-
færur í drengnum.
„Auðvitað færa þau mér peninga!
Ég vinn fyrir því. En ef ég hefði erft
þessi auðæfi eða ef þau kæmu, við f
skulum segja, úr pylsuhýði þá myndi
ég vera annar maður og Phaedra myndi
ekki vera konan mín, trúðu mér dreng-
ur minn.“
Hann var í góðu skapi og hann rétti
út höndina og greip í handlegg minn.
„Ég elska þessa konu. Mig langar
að vera hjá henni í nótt, en eftir nokkr-
ar klukkustundir þarf ég að vera í Le
Havre.“
Ég get ekki lýst óróanum, sem orð
hans ollu mér.
„En Thanos, þú getur ekki farið
núna!“ sagði ég og hlýt að hafa virzt
raunverulega vonsvikin, því að hann
kyssti hönd mína og sagði mjög elsku-
lega: „Ég get ekki að því gert, mín
fagra. Og á morgun mun ég verða í
New York.“ Áður en ég gat slitið hönd
mína lausa, tók hann eftir að hringinn
vantaði. „Hvar er fallegi hringurinn
minn?“ Ég sá Alexis skotra til mín
augunum aðvarandi og ég brosti. Ég
22 FALKINN