Fálkinn - 22.05.1963, Blaðsíða 23

þekkti hann Thanos minn og ég sagði
með önugri rödd: „Ég henti honum i
Thamesána.“
Hann gældi við hönd mína og stóð á
fætur.
„Æ, Ijúktu að minnsta kosti við mat-
inn,“ sagði ég og sendi Alexis sigri-
hrósandi augnaráð. En Thanos var nú
þegar kominn í bókaherbergið. Alexis
og ég störðum hvort á annað algjörlega
rugluð.
Ég stóð upp og elti Thanos. Það var
myrkur í bókaherberginu, nema á skrif-
borðinu, en það var lýst upp með lampa.
Hann var að setja blöð í skjalatösku
sína. Ég kom og stóð nálægt honum
og sagði mjög lágt: „Gerðu það fyrir
mig að fara ekki í kvöld.“
„Ómögulegt, hundruð manna bíða
eftir mér.“
„Finndu einhverja afsökun. Segðu að
þú sért veikur.“
Hann hló. „Hver myndi trúa mér?
Ég hef aldrei á ævinni verið veikur.
Þeir myndu halda, að Andreas stæði á
bak við það.“
Ég laut höfði að hönd hans, sem hélt
utan um mínar báðar.
„Sjáðu — það er einnig mikilvægt
fyrir hann,“ sagði hann og benti í átt-
ina að dagstofuherberginu. „Ef þessi
áætlun heppnast, verkar hún eins og
sprengja. Andreas mun deyja. Komdu
ég vil kveðja hann.“ Hann leiddi mig
aftur að dagstofunni með handlegginn
utan um mitti mér.
Alexis hafði einnig yfirgefið borðið
og sat á gólfinu fyrir framan plötu-
spilara og sötraði koniak. Hann hafði
sett plötu á og beið eftir því að hún
færj af stað. Hann sneri sér ekki við,
þegar við komum inn aftur.
Thanos sleppti mér og gekk upp að
honum. Hann tók hann upp áreynslu-
lítið og mjúklega og sagði: „Vertu sæll,
da Vinci. Þú hefur gert mig hamingju-
saman. Ég lofa þér dásamlegu sumri.
Sé þig heima.“
Hann faðmaði hann fljótlega að sér
og hvarf og þjónninn með honum. Þegar
þeir voru farnir leið mér eins og ég
hefði verið skilin eftir ein í tómu leik-
húsi eftir að sýningu er lokið.
Húsið var svo afskaplega þögult og
ekkert var öruggt. Ég svipaðist um eftir
Alexis og gat ekki séð hann. Þá heyrði
ég í honum í bókaherberginu. Hann
var að hringja á flugvöllinn. „Mér er
sama hvaða flugfélag það er, ég verð
að komast til London í kvöld.“
Mér fannst ég gjörsamlega yfirgefin.
Þótt ég hefði upphaflega gert ráð fyrir
að vera ein í París, þá var hugsunin
um það hryllileg í mínum augum núna.
„Hringið í mig eins fljótt og þið getið,“
var hann að segja. „Þakka yður kær-
lega fyrir — ég mun bíða.“
Mig langaði til að gráta. Þetta var
svo tilgangslaust. Hvað var ég að gera
hér? Hvers vegna ætti ég að dveljast
í París einsömul? Fyrir nokkra
heimskulega kjóla? Ég vildi komast
aftur til Aþenu, til Önnu og föður míns
og Dimitri litla. Á þessu augnabliki
hataði ég Alexis og var fokreið út í
hinar léttúðarfullu kveðjur Thanosar.
Alexis kom aftur inn í dagstofuna,
og forðaðist af ásettu ráði að horfa i
augu mín. „Þeir ætla að hringja aftur
út af flugvélinni,“ sagði hann. Ég sneri
við honum baki og gekk út að glugg-
anum.
Leifar máltíðar okkar höfðu verið
hreinsaðar burt og látlaus tómur vasi
stóð á miðju borðinu. Ég leit út um
gluggann og sá að það var lítillega byrj-
að að rigna aftur. Ég hvíldi enni mitt
á rúðunni og óskaði að ég væri þúsund
mílur í burtu. Alexis stóð fyrir aftan
mig, kveljandi og útlendingslegur.
Hann sagði: „Þú þarft ekki að bíða. Þú
hlýtur að vera þreytt.“ Og rödd hans
var svo köld og kæruleysisleg, að mér
lá við gráti.
Ég lét sem ég sæi hann ekki og stóð
við gluggann í nokkrar mínútur og
reyndi að bæla niður tárin. Ég hafði
aldrei verið mikið gefin fyrir að gráta
og hafði aldrei tilheyrt flokki hinnar
veikgeðja konu.
En nú þarfnaðist ég styrks einhvers
annars og Alexis var þarna, en hann
hefði getað verið gjörsamlega framandi.
Svo heyrði ég að hann var að reyna
að kveikja eld í eldstónni og ég velti
því fyrir mér, hvort hann hefði tekið
eftir, hve mér var kalt. Ég sneri mér
við og sá hann krjúpandi við arininn
haldandi á dagblaði fyrir framan eld-
stóna til að glæða logann. Bak hans
var mjóslegið og mjúkt og enn einu
sinni stóð ég á öndinni af ástríðu.
„Nú hatarðu mig aftur,“ sagði ég
biðjandi um neitun.
Hann svaraði ekki. Hér um bil grát-
andi bætti ég við: „En ég elska þig.“
•— Bak hans var hreyfingarlaust. Hann
skildi ekki.
„Ég meina — ég er ástfangin af
þér.“ Þessi síðustu orð glopruðust út
úr munni mínum eins og stuna, áður
en ég gat stöðvað þau.
FÁLKINN 23