Fálkinn - 22.05.1963, Blaðsíða 24

Hann hreyfði sig ekki en ég vissi,
að héldi hann áfram að vera kyrr,
myndi ég aldrei vera fær um að horía
í augu hans eða nokkurs annars aítur.
,,Ég varð að segja þér þetta,“ sagði
ég. „Nú geturðu farið, ef þú vilt.“ Þar
sem mér var um megn að standast
þögn hans lengur, sneri ég mér aftur
að glugganum. Um leið fann ég hand-
legg hans utan um mig eins og hann
hefði staðið þarna allan tímann. Ég
sneri mér við og horfði á andlit hans
og mér varð hvert við, er ég sá þær
kvalir, sem það lýsti. Hann leit út eins
og maður, sem líður miklar líkam-
legar þjáningar, en þorir hvorki að
æmta eða skræmta.
Augu hans voru hræðsluleg og ör-
væntingarfull og skyndilega greip mig
mikil rósemi. Ég tók um höfuð hans
mjúklega og bar það að mínu höfði.
Hann lokaði augunum og við kysstumst
lengi, og meðan við kysstumst leit ég
á lokuð augu hans og hönd mín hvíldi
á hári hans og í nokkrar mínútur ríkti
ekkert nema fögnuður og hamingja.
Munnur hans var óhreyfanlegur á
mínum munni, ekki krefjandi, aðeins
fastklemmdur eins og til að þrýsta sér
á varir mínar að eilífu. Án þess að
stíga aftur á bak, sleppti hann skyndi-
lega og hvíldi höfuðið á öxl minni og
þrýsti líkama sínum að mínum. Ég stóð
á öndinni. Skyndilega greip okkur
mikil ákefð og við leituðum hvors
annars, ófær um að komast nær, vit-
andi aðeins hvort um annað, áköf og
kærulaus.
Síminn hringdi og ég sagði hásri
rödd svo að það heyrðist varla: „Vélin
þín — vélin þín, Alexis,“ en ég vissi
að hann myndi ekki anza hringingunni
og i langan tíma stóðum við þarna,
höfuð mitt hvíldi við hans höfuð, hreyf-
ingarlaus og full tilhlökkunar, meðan
hringingin glumdi þunn og gjallandi í
tómu húsinu.
Þegar þeir hættu, kysstumst við
aftur, en varlega í þetta sinn. Það var
svo margt að uppgötva, svo mikil ást
að sýna, áður en við værum reglulega
saman. Vissi hann í raun og veru, velti
ég fyrir mér hamingjusöm, vissi hann
hverju ástin gæti líkzt og hvernig yrði
að næra hana þangað til hún blómstr-
aði? Og hvað þetta snerti, vissi ég það?
Hvað var það við þessa ást, sem líktist
ekki neinu af því sem ég hafði nokkru
sinni þekkt áður?
Ég færði mig aftur á bak og brosti
í augu hans. Það var engin kvöl í þeim
núna, enginn ótti, aðeins þokukennd-
ur, ómeðvitandi svipur, og ég gat fund-
ið að hann var óþolinmóður og önug-
lyndur, er hann dró mig aftur nær.
„Nei,“ sagði ég mjög blítt, og vissi
að tilhlökkunin var betri. Ég gekk burt
frá honum meðvitandi um vandræði
hans. Þegar ég var komin að eldstónni,
stanzaði ég. Eftir augnablik var hann
við hlið mér aftur, eins hljóðlega og
hann hafði hreyft sig áður. Ég dró hann
niður og við settumst á gólfið, bak
mitt sneri upp að legubekknum fyrir
framan eldstóna. Nú tók hann foryst-
una, hendur hans voru rannsakandi og
heimtufrekar, og ég hörfaði til aðgerð-
arleysisins, syngjandi af gleði.
í grískum goðsögum elskuðu guðir
og djöflar margar konur, og í æsku
hafði ég oft hugsað um það. Ég eyddi
jafnvel mörgum klukkustundum á
ströndinni, helzt fyrir sólarupprás og
dreymdi um guð sem birtist skyndilega
og breytti að eilífu lífi mínu með ást
sinni. Þessi ást var alltaf frjósöm og
börn hennar voru miklar hetjur eða
spámenn og skáld. Seinna dreymdi mig
um áþreifanlegri elskhuga og frá
frænda mínum Spiro náði listinn yfir
ótal tegundir manna, sem allir ullu
mér vonbrigðum fyrr eða síðar. En eitt
var þeim öllum sameiginlegt, eða rétt-
ar sagt þeim hugmyndum, sem ég hafði
um þá. Þeir virtust framúrskarandi á
einhvern hátt, líkamlega eða andlega.
Ég var enn að leita að hinum ódauðlega
elskhuga og beið eftir merkinu. Hinn
blíði og skemmtilegi háskólamaður í
Sviss var sá fyrsti, sem olli mér ekki
vonbrigðum. Kannski hefði hann gert
það, ef mér heíði verið leyft að giftast
honum. Nú efaðist ég um að ég hefði
elskað hann eins mikið og ég hafði
haldið — engin ógnun eða bæn hefði
stöðvað mig, ef mig hefði ekki grunað
innst í hjarta mínu að hin hrifnæma
og ljóðræna tilfinning, sem setti merki
sitt á okkur, myndi ekki þola hvers-
dagsleikann lengi...
Thanos var annar. Hann kom óvænt
inn í líf mitt, spurði engra spurninga
reyndi ekki einu sinni að örva þá eigin-
leika, sem hefðu laðað mig að honum.
Hann gerði gys að áhugamálum mínum
frá hljómlist til stjórnmála — þótt hann
hlustaði og stundum heyrði ég skoð-
anir mínar koma frá honum mánuðum
síðar. Honum fannst ekki viðeigandi
að sú kona, sem hann hafði áhuga á,
hefði skoðanir á hlutunum. Hann kom
ekki á stefnumót og lét mig bíða. Hann
var oft geðvondur og ruddalegur.
Fyndni hans var grófgerð og framkoma
hans gat verið lítið betri. Oft sór ég
þess dýran eið, að ég skyldi aldrei sjá
hann framar, en strax og ég heyrði
þungt fótatak hans og hina djúpu rödd
hans, varð ég máttlausari og máttlaus-
ari og endaði með því að gleyma öllum
bitru athugasemdunum, sem ég hafði
ætlað að gera. Hann kom því inn hjá
mér að ég væri reglulegur kvenmaður
og áður en leið á löngu var ég ánægð
að vera það og gleymdi ekki aðeins
draumum mínum um frelsið, heldur
var ég einnig reið út af fjarvistum hans,
þegar ég var of frjáls. Hann var ríkj-
andi, og þegar hann hafði á röngu að
standa eða honum skjátlaðist var hann
einnig ríkjandi. Sem elskhugi var hann
undarlega blíður og ég undraðist oft
hvað yrði af allri blíðunni og nærgætn-
inni, þegar hann vaknaði aftur. Ekki
svo að skilja að hann væri óþýður og
grimmur, að minnsta kosti ekki við
mig, en þótt hann slægi mér þá mestu
gullhamra, sem hann gat með því að
vera mér trúr, þá spurði hann mig
aldrei, ekki einu sinni, hvort það sem
hann hafði gert, félli mér í geð.
í fyrstu hafði faðir minn verið á
móti honum. Thanos var útgerðarmað-
ur, grískur og nokkuð vel ættaður, en
hann var byrjandi og var þekktur fyrir
að vera dálítið taumlaus.. Ég var í
skóla.
Hann gerði hosur sínar grænar fyrir
systur minni og þótt hann væri ekki
enn skilinn við hina ensku konu sína,
féll þetta bersýnilega í góðan jarðveg
hjá Ariadne. En hótanir föður míns
voru nægilegar til að fæla hana frá
og áður en langt var liðið var hún
farin að grobba af sínum nýja aðdá-
anda, Andreas, sem nú þegar átti sæmi-
legan skipastól og hafði verið leikinn í
að spila polo. Thanos byrjaði að leggja
heiminn að fótum sér eins og hann
væri eggjaður af þeirri fyrirlitningu,
sem Dimitri gamli hafði á honum.
Hann skildi við móður Alexis. Hann
byrjaði að byggja sér skipastól sem út-
lit var fyrir að ætlaði að verða sá stærsti
í eigu eins manns. Hann var enn álitinn
óheflaður, en fólk talaði um hann með
lotningu, og ef skemmtun blandaðist
Dagstofusett
Stakir stólar
Svefnsófar
Svefnbekkir
Svefnstólar
BOLSTRUN ASGRIMS
1
I
24 FÁLKINN